«Τίτλοι στο στερέωμα» της Ελένης Λιντζαροπούλου
Στη συγγραφέα Ελένη Λαδιά
Ξύπνησα μέσα στην υγρή γλυκιά αχλή ενός σχεδόν ζωοποιού ονείρου. Η δύναμή του με κρατούσε σε μια θαλπωρή ύπνου ως το απόγευμα που σου το διηγήθηκα. Να το γράψεις, μου είπες, μα εγώ είχα ήδη ξεκινήσει αυτό το σημείωμα πριν καν σου το πω.
Κρεμούσα, λέει, τους τίτλους των βιβλίων σου, μεταλλικά περιδέραια, από έναν πολύχρωμο υφασμάτινο ουρανό, σαν μισοφέγγαρα από εξαίρετης τέχνης σφυρήλατο σίδερο. Χάλκινος ύπνος εδώ, κι εκεί Η Χάρις, κι αλλού Τα άλση της Περσεφόνης, Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι. Πιο πέρα η Αποσπασματική σχέση, η Ταραντούλα, Ο μαύρος Ερμής, κι ακόμη πιο πέρα άλλοι τίτλοι, κι άλλοι, κρέμονταν ανάλαφροι σε επαλληλίες και σειρές κοσμημάτων απίστευτης λεπτότητας και ομορφιάς.
Κι εγώ γύριζα ολόχαρη γύρω σαν σε καρουζέλ. Με τα χέρια και το κεφάλι υψωμένα στον ουρανό, γύριζα, και γύριζα, και χαμογελούσα, και θαύμαζα, ενώ από παντού ακουγόταν μια σιωπηλή μουσική, η χαρά μου, που καθώς απολάμβανα τους τίτλους είχε μετουσιωθεί σε ήχο. Έχεις προσέξει πώς γίνεται με τα τζιτζίκια. Έτσι ήταν αυτή η μουσική. Σαν τα τζιτζίκια που γεμίζουν με τις φωνές τους τη μεσημεριανή ζέστη, πλαισιώνοντας τις στιγμές του καλοκαιριού, χωρίς όμως ποτέ να πρωταγωνιστούν. Διάχυτη μουσική του ονείρου, κι οι τίτλοι από πάνω κρεμαστοί κι εγώ να στριφογυρίζω χωρίς χρόνο και ηλικία σε ένα αδιάκοπο, χαρούμενο και αιώνιο τώρα.
Το απόγευμα σ' το διηγήθηκα ακόμη μαγεμένη. Δεν ήταν μόνο το όνειρο που με κρατούσε στην άχνα του, ήταν και ένα αίσθημα ολικής κατανόησης που με είχε συνεπάρει. Μια πληρότητα σπάνια, μια χαρά απερίγραπτη. Αυτό δεν σ' το είπα, ντράπηκα. Ήταν ένα αίσθημα απόλυτης ευτυχίας. Σαν μια δωρεά που ξαφνικά μου είχε δοθεί από τους θεούς να εισέρχομαι ελεύθερα και να πλουτίζω από τη σκέψη σου. Κάπως έτσι θα πρέπει να αισθάνονταν οι Ελευσίνιοι μύστες. Γεμάτοι. Φωτισμένοι και γεμάτοι. Έτσι αισθανόμουν κι εγώ στο όνειρο.
Σε θαύμαζα, είναι αλήθεια, αυτό αποκάλυπτε ο ύπνος μου. Αγαπούσα τη γραφή σου, μάθαινα κάθε στιγμή από σένα, από τον εξαίσιο λόγο σου, από το εύρος των ιδεών που γεννούσε το συγγραφικό σου τάλαντο, μα πιο πολύ αισθανόμουν υπόχρεη. Ναι, έτσι ήταν. Αισθανόμουν ότι εγώ, η γενιά μου, η χώρα μου, οι επερχόμενοι, σου χρωστάμε για όλα όσα άκοπα και αδιάκοπα δημιουργείς και όσα θα αφήσεις παρακαταθήκη φεύγοντας: σφυρήλατες ιδέες και έργα του λόγου ανεξίτηλα.
Εικαστικό: Υπό το Σεληνόφως VI (ακρυλικά, νερομόλυβα σε χαρτί, ανεξίτηλα μελάνια σε ζελατίνες & τζάμι, 94 Χ 80, 2011) της Ιωάννας Ασσάνη ©
