Η Ίζαμπελ Βάνγκερ (γενν. 1988) είναι συγγραφέας από το Λιχτενστάιν. Η πρώτη της νουβέλα, Στο στέκι, εκδόθηκε το 2018 και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Βακχικόν, σε μετάφραση της Γιώτας Ποταμιάνου. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου, μιλάμε με τη συγγραφέα για στέκια… λογοτεχνικά.

Η πρώτη σας νουβέλα, Στο στέκι, είναι πλέον διαθέσιμη στα ελληνικά. Πώς νιώθετε που μπορείτε να πείτε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό αυτή την ιστορία;

Δεν θα πίστευα ποτέ ότι ένας ελληνικός εκδοτικός οίκος θα ενδιαφερόταν να μεταφράσει το βιβλίο μου – με τιμά πολύ!

Τι είναι αυτό το καταφύγιο, αυτό το στέκι, που θα συναντήσουν οι αναγνώστες στις σελίδες του βιβλίου;

Αυτό το βιβλίο ήταν η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα, γι’ αυτό επέλεξα ένα σκηνικό και χαρακτήρες που μου είναι οικεία. Και αυτό ήταν κυρίως το μπαρ και οι άνθρωποι που παλεύουν με τη ζωή με διαφορετικούς τρόπους. Κατόπιν, άρχισα να ερευνώ το θέμα της ψυχικής υγείας στη λογοτεχνία. Το θέμα και οι χαρακτήρες αποκρυσταλλώθηκαν σιγά-σιγά. Ωστόσο, τότε κόλλησα πραγματικά – έχασα τον εαυτό μου σε έναν χαρακτήρα, επειδή ήθελα να τον επεξεργαστώ με περισσότερες λεπτομέρειες χωρίς να πέφτω σε κλισέ. Ως αποτέλεσμα, έμεινε πολύ λιγότερος χρόνος στο τέλος για την αναλυτική δουλειά πάνω στους άλλους χαρακτήρες.

Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει μια ιστορία καλή; Είναι πιο σημαντική η πλοκή ή η ψυχογραφία των χαρακτήρων;

Στην καλύτερη περίπτωση, ένα βιβλίο έχει τουλάχιστον ένα από τα ακόλουθα συστατικά, κατά τη γνώμη μου: μια ασυνήθιστη πλοκή – ο αναγνώστης θέλει πραγματικά να μάθει τι θα συμβεί στη συνέχεια· ένα πλήθος προηγουμένως άγνωστων πληροφοριών για ένα ενδιαφέρον θέμα· πολυεπίπεδους και σύνθετους χαρακτήρες· έναν ασυνήθιστο ήχο: μπορεί να είναι μια πολύ συμπυκνωμένη ποιητική γλώσσα ή μια αυθεντική αργκό.

Διαβάζοντας περισσότερο, ένιωσα ξαφνικά την επιθυμία να ενταχθώ στις τάξεις των ανθρώπων και των έργων τους που με είχαν εμπνεύσει τόσο πολύ.

Μπορείτε να θυμηθείτε το πρώτο πράγμα που γράψατε; Τι σας οδήγησε στα μονοπάτια της συγγραφής;

Στο δημοτικό είχαμε πάντα δασκάλες/ους που μας παρότρυναν να γράφουμε ιστορίες. Τότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι το απολαμβάνω. Και ο καθηγητής μου στα γερμανικά στο γυμνάσιο μάς μετέδωσε επίσης την αγάπη του για τη λογοτεχνία με έναν πολύ ιδιόρρυθμο τρόπο – και πέτυχε. Από τότε ήξερα ότι ήθελα να συνεχίσω ν’ ασχολούμαι με τη λογοτεχνία σε διάφορα επίπεδα: επαγγελματικά και στον ελεύθερο χρόνο μου. Επίσης, διαβάζοντας περισσότερο, ένιωσα ξαφνικά την επιθυμία να ενταχθώ στις τάξεις των ανθρώπων και των έργων τους που με είχαν εμπνεύσει τόσο πολύ.

Κάθε συγγραφέας θέλει, φυσικά, το βιβλίο του να διαβαστεί και να αγαπηθεί από τους αναγνώστες. Αλλά αν κάποιος σας ρωτήσει: Γιατί γράφετε; Τι σημαίνει η ίδια η γραφή για εσάς προσωπικά;

Ειδικά όταν ήμουν νεότερη, είχα δυσκολία στο να γίνω κατανοητή. Και επειδή ένιωθα «κατανοητή» όταν διάβαζα συγκεκριμένα βιβλία, σκέφτηκα ότι το γράψιμο θα μπορούσε επίσης να με οδηγήσει σε αυτό το συναίσθημα. Στην πραγματικότητα, συνέβαινε το αντίθετο: βλέποντας γραμμένο αυτό που είχα σκεφτεί, οδηγούμουν σε μεγαλύτερη αμφιβολία για τον εαυτό μου και στην ενισχυμένη αίσθηση ότι δεν μπορούσα να εκφράσω αυτό που πραγματικά ήθελα. Υπήρχε λοιπόν μια επείγουσα ανάγκη επικοινωνίας και εξήγησης, αλλά ταυτόχρονα η έλλειψη της ικανότητας να γίνει κάτι τέτοιο. Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη ντροπή για τη δική μου γραφή. Γι’ αυτό τώρα έχω επιστρέψει κυρίως στο διάβασμα.

Αν έπρεπε να συστηθείτε ως αναγνώστρια; Τι σας αρέσει να διαβάζετε;

Τόσο για τη δουλειά μου όσο και στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να διαβάζω σύγχρονη γερμανόφωνη λογοτεχνία που πραγματεύεται πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Αυτά τα βιβλία είναι υπέροχοι «σεισμογράφοι» για τις πτυχές που οδηγούν και απασχολούν την κοινωνία.

Στο στέκι
Ίζαμπελ Βάνγκερ
μετάφραση: Γιώτα Ποταμιάνου
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 118
ISBN: 978-618-231-024-3
Τιμή: 12,72€

Twitter