Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Πιο πολύ μισώ τη Χιονάτη,
γιατί ’ναι ολόλευκη –
τη μοίρα της.

Στα μαύρα δάση να ’μενε η τρελή,
στο διάφανο κουτί της·
εκεί που πρίγκιπες αβροί
ψάχνουν την ποίηση
κατάκοποι απ’ τα βαριά καθήκοντα της εξουσίας.

Δεν έχει λαούτα στον πύργο απόψε,
ψητά αχνιστά, ασημένια κροντήρια, κρασί.
Δεν πέφτουν πάνω σου γυναίκες μεθυσμένες, γυμνόστηθες,
να σου πιούνε το σπέρμα
μ’ ένα σάπιο φιλί.

Να τώρα, στον δαντελένιο της γιακά
πνίγεται η άσπιλη Ελισάβετ,
ρήγισσα. Οι νάνοι κλαίνε. Στα άπλυτα μαντίλια τους
με το οικόσημο της μοναρχίας
φυσούν τις μύτες τους.
Μουγκρίζει ένας αέρας δυνατός,
τα ξύλα καίνε,
στο σκοτεινό διάδρομο ο πάπας τρέχει με το δισκοπότηρο.
Φοράει κόκκινο ταφτά, βαρύτιμο,
τα μάτια του είναι γερασμένα από τις προσευχές.

Όταν φέρει το ποτήρι στα χείλη,
είναι ήδη αργά –
ο κεραυνός έχει πέσει,
η ποίηση έχει ελευθερωθεί
και η Ευρώπη ταξιδεύει αμέριμνη πάνω από τη Μεσόγειο.

– Πάτερ, λέει το ξυπόλυτο παιδί, πατέρα,
ποιος σου ’μαθε
να περπατάς στ’ αστέρια;

Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

Μέχρι να γράψω ένα στίχο,
θα μείνω εδώ, είπα,
θα μείνω.

Μα τι κάνουμε εδώ;

Φέρε την εικόνα,
διψά ο άγγελος.
Λυγίζει το αρωματικό του κορμί
κι ολόλευκος
βόσκει τα προβατάκια του
δίπλα μου καθισμένος
στο ίδιο τραπέζι.
Φοράει άσπρα, ξανθής,
δεν είναι γυναίκα·
έχει γλυκιά φωνή,
δεν είναι άντρας –
είναι άγγελος·
έχει το χαρακτήρα του
όμως κι αυτός εκπίπτει.

Όταν κουραστεί κοιμάται ελαφρύς,
αναπνέει.
Ύστερα σηκώνεται,
προχωρά μουδιασμένος στη θάλασσα
κι ελέγχει τα βάθη.
Αστράφτει ολοκαίνουργιος,
είναι πρωταγωνιστής.

Ο άγγελος είναι ιθαγενής
και ξένος άγγελος.
Ήταν ανέκαθεν εδώ,
συμπεριφέρεται όμως όπως μουσαφίρης:
σηκώνεται και παίρνει τους δρόμους,
εξερευνά το τοπίο,
μαζεύει κλαδάκια,
το βράδυ αδειάζει πετραδάκια στο τραπέζι,
με ρωτά για τα μέρη του ύπνου μου
με μια δίψα να μάθει.

Ο άγγελος αρπιστής
αποσύρεται νωρίς στον κοιτώνα του,
δεν θέλει να γνωρίζει βραδινά προβλήματα
κι ούτε ρωτά πώς τον ταΐζω,
πού βρίσκω φαΐ, νερό.

Και τι να πεις για τον άγγελο;
Με κυνηγά με ένα σφυροδρέπανο αποκαθήλωσης,
Κοιμάται
και μυρίζει ο τόπος μυρτόκλαδα
που ποδοπάταγε όλη μέρα.

Καληνύχτα.

ΕΜΙΓΚΡΕΔΕΣ

Δεν είμαι Τούρκος,
όμως κι εγώ πατώ στη Μεσόγειο.

Οι Τούρκοι στα βιβλία είναι αιμοδιψείς,
όμως θαυμάζεις τι προσεκτικά
φέρνουν το ποτηράκι του τσαγιού και το ακουμπούν στα χείλη,
τραγουδούν αμανέδες.

Στη Γερμανία
είναι μειονότητα,
ζουν σε άλλο κόσμο, πολύχρωμο,
έχουν δικά τους παιδιά,
βλέμμα στραμμένο νοτιοανατολικά.
Υπάρχουν και αλκοολικοί αλλόπιστοι
που εξόκειλαν στην μπίρα:
λαθρεπιβάτες στις υπερταχείες κρατιούνται απ’ τις χειρολαβές
ισορροπούν ανάμεσα σε δυο πατρίδες, τρέχουν
τα μάτια το σάλιο τους
φτύνοντας μεθυσμένες συλλαβές.
Τα βράδια τραγουδούν αμανέδες,
με νανουρίζουν στον κάτω όροφο.

Υπάρχει μια μικρή Ιστανμπούλ εδώ πιο πέρα.
Όταν χιονίζει,
τσουγκρίζουν ο ραγιάς και ο αγαρηνός ρακή,
γυναίκες μπαινοβγαίνουν με δεμένο στόμα
και τους τρατάρουν ζαχαρωτά,
ενώ στην Άγκυρα και την Αθήνα πλήθη διαδηλώνουν

δημοκρατικά και οργισμένα.

Ο Γιώργος Καρτάκης γεννήθηκε το 1963 στα Χανιά. Σπούδασε και έζησε επί χρόνια στη Γερμανία. Υπήρξε συνεργάτης του Γερμανικού Ινστιτούτου Γκαίτε. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στα Χανιά. Είναι τακτικός συνεργάτης των διαδικτυακών λογοτεχνικών περιοδικών www.poiein.gr και www.poetenladen.de, όπου ο ίδιος, αλλά και σε συνεργασία με τον Γερμανό λογοτέχνη Jan Kuhlbrodt, έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής αρκετούς Γερμανούς και Έλληνες ποιητές. Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι και μια επιλογή ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη στα γερμανικά από τις Εκδόσεις J. Beck. Στα ελληνικά, κυκλοφορούν οι ποιητικές του συλλογές Διασπορά (Γαβριηλίδης 2015) και Τώρα που τα σύννεφα (Γαβριηλίδης 2013). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά και στα ιταλικά.

Twitter