ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ

Γνωστό βιβλιοπωλείο της συμπρωτεύουσας
διοργάνωσε μέσα στον χειμώνα εκδήλωση
για νέους ποιητές. Κόσμος πολύς κατέφθανε
στην αίθουσα, θιασώτες κυρίως αυτής
της τέχνης, για την οποία το τυχαίο και το αυθόρμητο
παίζει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία.

Διαβάστηκαν ποιήματα από πρόσφατες
συλλογές, αποκλειστικά δημιουργήματα του νου,
στίχοι ακροβατικοί με σκοτεινό νόημα.
Το ακροατήριο, μέσα στη σαστιμάρα και την ανία του,
χειροκροτούσε – σημάδι πως οι περισσότεροι από τους
παρόντες ήταν φίλοι, γνωστοί ή συγγενείς του καλλιτέχνη.

Κάποια στιγμή, σηκώθηκε μια συμπαθής φοιτήτρια
με ευγενή χαρακτηριστικά και ζήτησε
να διαβάσει ποιήματα από την πρώτη,
ανέκδοτη συλλογή της.

Στα ποιήματά της πρωτοστατούσε το συναίσθημα
κι ένα πλήθος από περιστατικά της ζωής
καταγράφονταν με τρόπο σαφή και ολοκληρωμένο.
Η ατμόσφαιρα της γραφής, ξεκάθαρη και ειλικρινής.
Οι στίχοι καταπιάνονταν με καθημερινά
γεγονότα που ποτέ δε λύτρωναν, αλλά η ατμόσφαιρα
των θεμάτων που καταγράφονταν ταπεινά
νότιζε βαθιά την ψυχή των ακροατών
με μια αμυδρή ελπίδα απαλλαγής.

Στο τέλος, αντί να χειροκροτήσουν την κοπέλα,
την κοιτούσαν κατασυγκινημένοι χωρίς να μιλούν.
Την είδαν να σηκώνεται απ' τη θέση της
και ν' αποσύρεται στο πίσω μέρος της αίθουσας.
Μόλις οι παρόντες στράφηκαν προς το μέρος της,
εκείνη κινήθηκε γρήγορα προς την έξοδο.

Βγαίνοντας στην Πλατεία Αριστοτέλους, πήρε βαθιά
ανάσα, λες και ήθελε να τινάξει από πάνω της
την εμπειρία της πρώτης έκθεσής της σε κοινό.

ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Το παιδί αυτό που περιφέρετε σήμερα
στις πιο πλούσιες γειτονιές και στις πλατείες
των ατιμασμένων πόλεων του κόσμου
(με τον σύζυγο να προπορεύεται
παίζοντας στο ακορντεόν
παλιά ρουμάνικα τραγούδια,
που δυναμώνουν στο άκουσμά τους
τη δυστυχία και την απόγνωση,
απαιτώντας λίγα χρήματα με δουλοπρέπεια),
θα σας εγκαταλείψει όταν μεγαλώσει
και μάθει πως με τα κουρέλια που του φορούσατε
κι αφήνοντάς το άπλυτο για μήνες
με τα ξεραμένα δάκρυα πάνω στα μάγουλα,
πάσχιζε ένα καιρό
ν' αποσπάσει τη συμπόνια και το έλεος
από ανθρώπους ακοινώνητους και απαθείς.

ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ
Όποτε πηγαίνω στον τάφο του πατέρα,
το ίδιο αδέσποτο σκυλί,
που δεν απέκτησε ποτέ όνομα,
έρχεται και με βρίσκει.

Με παρατηρεί καθώς καθαρίζω την πλάκα,
πώς αλλάζω λάδι κι ανάβω το καντήλι.
Πριν ακόμα αποχαιρετήσω με το καθιερωμένο
νεύμα χαιρετισμού την ξεφτισμένη
απ' τον ήλιο φωτογραφία του πατέρα,
ψιθυρίζοντάς του συγχρόνως λόγια στοργής,
αυτό στέκεται και περιμένει
στη μέση του μικρού δρόμου των τάφων,
για να με συνοδεύσει ως την έξοδο.

Λένε πως όλη τη μέρα,
ακόμα και όταν τα πανύψηλα κυπαρίσσια
αρχίζουν να βυθίζονται αργά
στο μούχρωμα του σούρουπου,
ο σκύλος επιμένει ν' ακολουθεί από απόσταση
την πορεία κάθε λείψανου ίσαμε το σκαμμένο μνήμα.

Πριν περάσει τη μεγάλη πύλη του νεκροταφείου,
μαζί με τους θλιμμένους συγγενείς
της τελευταίας κηδείας,
περιμένει πλάι στην πόρτα του καφενείου,
όπου σερβίρεται ο καφές
κι εκφράζονται τα συλλυπητήρια.

Κάτω απ' την πλαγιαστή τέντα
του τελευταίου στη σειρά ανθοπωλείου,
ανάμεσα στα κενά βάζα των λουλουδιών,
αποσύρεται κάθε βράδυ ως πιστός φύλακας,
αναμένοντας ήσυχος κι απόλυτα σιωπηλός
το ξημέρωμα
για να επαναλάβει τα ίδια.

ΧΡΟΝΙΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ
Στης Πόλης τα σοκάκια και στους κατηφορικούς δρόμους
ευτέλιζε καθημερινά τον γάμο του,
έξω απ' τα τζαμιά την αιώνιά του πίστη.

Πουλώντας τα χρυσαφικά της νεκρής γυναίκας του,
πρόσφερε στα χαμίνια και στις πόρνες του Ταρλάμπασι
λίγα χρήματα για να τον κάνουν παρέα.

Κι όποτε έπεφτε να κοιμηθεί,
η ιερή μορφή της έγερνε τρυφερά
πάνω στο κεφαλόκλινο,
για να δει ακόμα μια φορά αυτόν
που τόσο άνανδρα την είχε προδώσει.

ΓΑΖΑ
Το λογοτεχνικό του αφήγημα για τα Παιδιά της Γάζας
επαινέθηκε πολύ από κριτικούς και κοινό.
Για καιρό, ο Τύπος το είχε πρώτο
στη λίστα των ευπώλητων
κι όλο και κάποιος ειδικός
δημοσίευε και από μια νέα άποψη
για το βιβλίο.

Οι παρουσιάσεις έδιναν κι έπαιρναν ανά την Ελλάδα
συνοδεία μελοποιημένων τραγουδιών
για τη μοίρα της Παλαιστίνης.
Χαμόγελα, δημόσιες σχέσεις, συγχαρητήρια
και ξεφαντώματα σε παραδοσιακή ταβέρνα
ήταν πάντα η κατάληξη
στην ανέλπιστη αυτή επιτυχία.

Κάθε φορά όμως που έβλεπε στα πρωτοσέλιδα
των εφημερίδων εικόνες των παιδιών
να παίζουν στα ερείπια του σπιτιού τους
ή μάγουλα χαραγμένα από δάκρυα
όσων είχαν χάσει τους δικούς τους,
η ψυχή του δεν γαλήνευε
και ταραχώδης ήταν ο ύπνος του.

Πρόσφατα, μια γνωστή παρέα ηθοποιών,
που λυμαίνονταν τη δημοσιότητα λόγω της ασήμαντης
υποκριτικής τους τέχνης, του ζήτησε το αφήγημα
να το διασκευάσει σε θεατρικό.

Βασανίστηκε πολύ για να δώσει την έγκρισή του.
Σίγουρα, όλοι οι υποστηρικτές
της αδικίας εξ αποστάσεως
θα έσπευδαν να δουν την παράσταση
και τα Παιδιά της Γάζας αυτή τη φορά
θα τον αντάμειβαν και με το παραπάνω.

Η ΦΩΤΙΑ
Οι πάντες στο χωριό τον αγαπούσαν
όπου και να πήγαινε, όπου και να στεκόταν.
Τον γιο της κυρα-Ελεονώρας από το χωριό Άγιος Βασίλειος
της λίμνης Κορώνειας που φυραίνει με τα χρόνια.

Έπεσε, λένε, μια επιδημία στην περιοχή το 1957
και πολλά παιδιά γεννήθηκαν κουζουλά και αμίλητα.

Όταν πέθανε η μητέρα του,
οι πάντες ανέλαβαν τη φροντίδα του.
Αυτός κουνούσε μόνο το κεφάλι και δάκρυζε
γι' αυτήν την προσφορά και το ενδιαφέρον.

Τον Ιούλιο του 1998, στη μεγάλη φωτιά της περιοχής,
ο Στέλιος μαζί με τους συχωριανούς του
έδειξε μεγάλη αντοχή και ανδραγαθία.
Ορμούσε εκεί που οι πυροσβέστες αδυνατούσαν.
Κι όταν η φωτιά μπήκε στα πρώτα σπίτια
και ήρθε η σειρά του δικού του να καεί,
όρμησε τρέχοντας μέσα με έναν κουβά νερό
και δεν ξαναβγήκε.

Από την ανέκδοτη συλλογή Άβατοι τόποι.

Twitter