απόδοση: Belica-Antonia Kubareli

ΚΑΥΤΟΣ ΑΕΡΑΣ
Εμφανίστηκαν πιο πολλά ξερά στόματα αυτό το μήνα.
Πιο πολλά χείλη σκάζουν περιμένοντας στους διαδρόμους της εξουσίας.
Πιο πολλές διαδηλώσεις για καμένα χωράφια και κόκκινους τραπεζικούς λογαριασμούς
Και πιο πολλοί λένε ότι γίναμε τριτοκοσμικοί.
Στον τρίτο κόσμο οι άνθρωποι οικονομεύουν ως και την ανάσα τους
για να βγάλουν τα έξι χιλιόμετρα ώσπου να βρουν νερό.

Μερικές φορές κουβεντιάζουμε γι' αυτές τις άθλιες κομπίνες.
Μερικές φορές λέμε για τίμια τεχνολογία, πράσινη ζωή κι ασημένιες σφαίρες.
Όμως δεν βρίσκουμε πώς θα ξεφύγουμε απ' όλα αυτά.

Κι έτσι το γυρίζουμε στα ελαφριά, όπως τα τσιτσιρισμένα σύννεφα
που μοιάζουν με μπουμπούκια μισάνθιστα.
Ή την πρώιμη σοδειά και το πώς ρίχνεις λίπασμα στις μέρες μας
που όσο πάνε και λιγοστεύουν.
Περιμένοντας τη βροχή.

Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΗ ΕΓΙΝΕ 44
Η σκέψη ξεπετάχτηκε
απ' τον καθρέφτη του μπάνιου
σαν φυλακισμένο πουλί που λευτερώνεται.

Τρέχαμε μικρές πάνω στα λεία βράχια
με πόδια Spiderman εκεί όπου
μαύριζαν οι ηλιοστεγνωμένες πέτρες
κι οι πεταλίδες κολλούσαν σε τυφλές λίμνες
έτοιμες να υποδεχτούν την παλίρροια.
Σκαρφαλώναμε να τις ξεκολλήσουμε
χτυπώντας τες, βορά στους γλάρους
με την καρδιά κουφή κι άπονη
στα δεινοσαύρεια ουρλιαχτά τους.

Και τώρα η μνήμη επιστρέψει πνιγηρή
πλημμυρίζει το στόμα, τα μάτια μου.
Η αδελφή μου στα 44 δεν τρέχει πια
μόνο κολλάει στην αναμενόμενη παλίρροια.

ΟΡΙΑΚΟ
Σε κάθε βραδινή κολύμβηση
συμβαίνει μια μετάβαση -
αλμυρό φεγγαρόφωτο διαπερνά το δέρμα της
γκρίζα φύκια θηλυκώνουν στα μαλλιά της.
Εμφανίζονται τρελοί αφροί
κύματα προοιωνίζουν καταιγίδες.
Κάτι σαν ναυάγιο αλλά
με την ψυχή της σε ανάταση.

Τρέχεις με παιδικά τραγούδια και βάσανα
κι όσα οι άλλοι ούτε στο όνειρό τους.
Στα λειασμένα σου οστά
τα στεγνά δάκρυα του κόσμου όλου.

Ταλαντεύομαι, αιωρούμαι
Η συντριβή μου, η νηνεμία μου

Η θάλασσα
Η θάλασσα
Η θάλασσα
Μέσα μου

ΧΕΙΜΩΝΑΣ*
Είναι ώρα να βάλεις τον ροδόκηπο για ύπνο.
Να μαζέψεις τη σορό όλων των πεσμένων φύλλων.
Πρέπει να πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου, είπες,
αλλιώς θα σε καβαλήσουν στο σβέρκο –
Θυμάμαι που ήρθες και μου έφτιαξες τα σεντόνια
και μου έκανες το κρεβάτι μου ροδόκηπο.
Και τότε που τρύπησα το δάχτυλό μου και μάτωσε
κι εσύ το καθάρισες με τη γλώσσα σου
κι εγώ έπαιζα με το γόνατό σου.
Πρέπει. Να πάρεις. Τα πράγματα. Στα χέρια σου – είπες.
Τότε που φυτεύαμε, παίζαμε σκραμπλ, φτιάχναμε ψωμί
τραγουδούσαμε να διώξουμε τον πρώτο χειμωνιάτικο αέρα.

Είναι ώρα να βάλεις τον ροδόκηπο για ύπνο!
Προλάβαμε και δεν αφήσαμε πολλά ανείπωτα
μέχρι τη στιγμή που δε μπορούσες πια να μιλήσεις.
Ναι, πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, είπαμε
και το κάναμε και κρατήσαμε το αίμα της αγάπης μας κόκκινο –
Και παίρνω όρκο ότι απ' αυτό τράφηκε αυτό το χώμα που έβγαλε τέτοια δέντρα.
Και τώρα ήρθε η ώρα να βάλω τον ροδόκηπο για ύπνο.

Θα πρέπει να πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου, έτσι είχες πει.

Η Janet Lees γεννήθηκε το 1963. Αποφοίτησε απ' το πανεπιστήμιο του Λανκάστερ το 2013 με άριστα στο μεταπτυχιακό δημιουργικής γραφής. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει ήδη πάρει μερικά βραβεία στην Αγγλία. Είναι παντρεμένη και εργάζεται στο διαφημιστικό χώρο, ενώ ετοιμάζει και το πρώτο της βιβλίο ποίησης.

* Το ποίημα «Χειμώνας» βραβεύτηκε από το Συμβούλιο Τεχνών του Isle of Man.

Twitter