Στο μαύρο εξώφυλλο, ένας σωρός καρφιά. Από πάνω, αλλόκοτα γραμμένος ο τίτλος: «Η Μπάqα». Την παράδοξη αυτή λέξη με την ιδιάζουσα αμφισημία της διάλεξαν για το πρώτο τους θεατρικό κείμενο από τις Εκδόσεις Θράκα οι ποιητές Χρύσα Αλεξίου και Σωτήρης Παστάκας, ακινητοποιώντας μέσα σε 34 μόλις σελίδες τον αναπνευστικό μας ρυθμό. Στη σελίδα 4 κι ο εναλλακτικός τίτλος: «Η πιο μικqή ιστοqία του Κόσμου».

Ένας αρσενικός μονόλογος ποτισμένος οινόπνευμα και θάλασσα. Ένα επιθανάτιο ολίσθημα εν είδει εξομολόγησης μ' αφετηρία το σιδερένιο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Χωρίς προλόγους και εισαγωγές. Κατευθείαν στα βαθιά. Φροϊδικές εμμονές κι ένα καλοστημένο συγγενές οιδιπόδειο διαδέχονται την ενηλικίωση, το βάσανο της σεξουαλικής ωρίμανσης, το ποτό και τον συνταγματάρχη θάνατο.

«Δεν με γνώρισα ποτέ», η πρώτη διαπίστωση του Βασίλη. Κι αργότερα, «σαράντα χρόνια δεν κατάφερα τίποτα πιο μεγαλειώδες, πιο λαμπρό, πιο τρομακτικό από τη γέννησή μου». Ένα ΕΓΩ σαν αναπηρία, σαν κελί ή σαν τοίχος που ζητά να σωριαστεί, να γίνει μπάζα. Επειδή «να ζήσει κανείς περισσότερο από σαράντα χρόνια είναι άσεμνο, εξευτελιστικό, ανήθικο».

Η μορφή της μάνας, ο Θανάσης, η Άννα, ο Καραγάτσης κι ο Φιόντορ στο μπαράκι του Πέρη. Η ακοίμητη σεξουαλική επιθυμία συναντά τον φόβο από το βλέμμα των άλλων, την ανεπάρκεια και το τίποτα. Σκόρπιοι έρωτες, όρκοι μεθυσμένων κι οι μόνες αληθινές φιλίες, εκείνες της αυτοκαταστροφής. Με κρασί, κίτρινη τεκίλα και τον θεό μπλάκ λέιμπελ συμπαραστάτη. «Το αλκοόλ», έλεγε ο Τζορτζ Μπ. Σο, «είναι η αναισθησία που χρησιμοποιούμε για να αντέξουμε την εγχείρηση της ζωής». Λίγο μετά το χειρουργείο, απαριθμείς τους καμένους σου φίλους και συνειδητοποιείς όσα πια δεν ωφελούν.

Η Λάρισα, η ομίχλη του κάμπου και ξανά στο μπαρ για ποτό. «Στα κωλόμπαρα αναγγέλλεται ο Θάνατος. Ο Θάνατος του καθενός μας. Ο Θάνατός μας. "Μπάρα", μου είπε ένας Ιταλός που συνάντησα σε μια μπάρα στον Αϊ-Νικόλα της Κρήτης, "στα ιταλικά σημαίνει φέρετρο"... Η μεγαλύτερη ανακάλυψη όλων των εποχών: η μπάρα. Το μοναδικό μέρος στον κόσμο, για φανταστείτε, όπου μπορείς να φας, να πιεις, να κοιμηθείς, να κάνεις έρωτα, να χορέψεις».

Η αφήγηση σε βυθίζει στο τέλμα της. Οι εμμονές γίνονται έντομα και παραισθήσεις. Μια μπαλαρίνα χορεύει στη ζάλη σου. Κι ο έρωτας, ο τελευταίος ασπασμός λίγο πριν το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ένα βαθύ φιλί στα χείλη των λίγων, των τρελών που 'ναι πάντα έτοιμοι για ζωή και θάνατο. Ίσως γιατί «κανείς δεν ξέρει από θάνατο όσο ο έρωτας, κανείς...»

Η Μπάqα
Χρύσα Αλεξίου – Σωτήρης Παστάκας
Εκδόσεις Θράκα
34 σελ.
Τιμή € 5,00

Twitter