Ναι, αυτός ήταν, ναι, τον αναγνώρισα αμέσως, ο φιλόλογός μας στο γυμνάσιο αρρένων Ναυπλίου, ευγενικός και γαλήνιος καθόταν σε ένα ξεχαρβαλωμένο παγκάκι στην αίθουσα αναμονής των ΚΤΕΛ Άργους. Μασούσε ένα κουλουράκι και τίναζε τα σουσάμια από την καμπαρτίνα του, αυτήν την ίδια, την αιώνια που φορούσε και την ώρα του μαθήματος, είχε ακουμπισμένη στα γόνατά του μια δερμάτινη τσάντα και παρατηρούσε τον πίνακα ανακοινώσεων των δρομολογίων, με τη μεγάλη του σουβλερή μύτη να κυριαρχεί, να δεσπόζει στο πρόσωπό του, μύτη από την οποία είχε κερδίσει και το ψευδώνυμο Ξιφίας. Έτσι τον φωνάζαμε μεταξύ μας και στο ωρολόγιο πρόγραμμα έτσι σημειώναμε τις ώρες των μαθημάτων του, πρώτη και δεύτερη ώρα Ξιφίας. Θυμάμαι ένα περιστατικό με κάποιον καινούργιο συμμαθητή μας, που είχε έρθει από άλλο γυμνάσιο του νομού και ακούγοντας από εμάς συνεχώς το όνομα Ξιφίας, νόμισε πως όντως αυτό ήταν και το επίθετο του φιλολόγου μας και σηκώνοντας το χέρι του να ρωτήσει την ερμηνεία μιας άγνωστης λέξης στο μάθημα των Αρχαίων, το οποίο με μεγάλο πάθος και αφοσίωση μας δίδασκε και αν κάποιοι από εμάς μάθαμε το ελάχιστο από εκείνα τα παλιά, τα ακριβά γράμματα, σε αυτόν τον καθηγητή μας το οφείλουμε και το χρωστούμε, σήκωσε λοιπόν το χέρι του ο καινούργιος συμμαθητής μας να ρωτήσει και όταν πήρε την άδεια είπε: Κύριε Ξιφία, τι σημαίνει προσαιτούμεν; Αντιλαμβάνεστε τι έγινε από όλους εμάς μέσα στην αίθουσα και ο δάσκαλός μας ήρεμος περίμενε να ησυχάσουμε, πήρε μια άσπρη κιμωλία και έγραψε στον πίνακα: προσαίτης = επαίτης , προσαίτησις, η επαιτεία, η διακονιά, και γυρνώντας προς τον νέο συμμαθητή μας του είπε: Μιχόπουλος, παιδί μου, Μιχόπουλος.

Ναι, ήταν μπροστά μου ο κύριος Μιχόπουλος, τον συναντούσα μετά από τόσα χρόνια, στάθηκα απέναντί του σε στάση προσοχής:

– Ου προσαιτούμεν, ουκ αχθοφορούμεν, ου κολακεύομεν.

Έλαμψαν τα μάτια του, τινάχτηκε ορθός.

– Είστε μαθητής μου! αναφώνησε. Ποιο το επίθετό σας;

Του το είπα.

– Α! Το μικρό σας;

Του το είπα και αυτό.

– Ψευδώνυμο αποκτήσατε;

– Όχι, δεν αξιώθηκα, του απάντησα

Twitter