Όταν οι δικοί μας ήταν να μας αγοράσουν παπούτσια μας μετρούσαν την πατούσα με ένα σχοινάκι σημαδεύοντας με κόμπο το μήκος για να κατέβουν το Σάββατο στο μεγάλο παζάρι να μας πάρουν καινούργια, αφού πουλούσαν πρώτα τη νέα σοδειά, το θυμάμαι εκείνο το ωραίο σχοινάκι εκείνον το σπάγκο τον στριφτό τον τρίδιπλο με τη μεσαία την κλωστή την κόκκινη, με τι προσοχή τον έκοβαν με το ψαλίδι από το μεγάλο το κουβάρι που το είχαν στην αποθήκη για χίλιες δυο μικροδουλειές, δεσίματα και θαύματα, δέματα που ταξίδευαν με τη φροντίδα του τη σιγουριά του τη σφραγίδα του, πως μετά το μέτρημα της πατούσας και το γαργάλημα το απαραίτητο το μάζευαν το μάλαζαν σαν προζυμάκι στη χούφτα και στα πέντε δάχτυλα και πως το έβαζαν στη μέσα τσέπη τη βαθιά να μην το χάσουν και όταν έφταναν στον πάγκο με τα παπούτσια έβγαζαν από την τσέπη το σχοινάκι και με αυτό δοκίμαζαν στη σειρά να βρουν το σωστό το νούμερο και μια φορά ο πατέρας μου είχε χάσει το σχοινάκι ή δεν ξέρω του είχε λυθεί ο κόμπος και μου πήρε ένα ζευγάρι παπούτσια θεόρατα, πολύ μεγαλύτερα και εγώ όταν τα φόρεσα δεν μπορούσα να περπατήσω, έπεσα και χτύπησα το αριστερό μου γόνατο και μου έβαλαν επάνω καπνό τριμμένο από αυτόν που κάπνιζε ο πατέρας, τα είχε φέρει διπλωμένα σε ένα χαρτί λευκό τσαλακωμένο σαν λαδόκολλα και εγώ επάνω εκεί ζωγράφισα με το μολύβι το μαύρο ένα μεγάλο γήπεδο και διάσημους ποδοσφαιριστές και μπήκα και έπαιζα όλη τη νύχτα μαζί τους με αυτά τα μεγάλα παπούτσια που είχαν έρθει ακριβώς στο νούμερό μου και το πρωί που ξύπνησα και έπρεπε να πάω στο σχολείο ήταν διαλυμένα και βγήκα ξυπόλυτος τρέχοντας στην αυλή και στα χώματα και πάτησα ένα μεγάλο καρφί και έτρεχε το αίμα από τη φτέρνα μου όλη την ώρα μέσα στην τάξη και δεν έλεγα τίποτα γιατί φοβόμουν και ντρεπόμουν τον δάσκαλο και τους συμμαθητές μου και εκείνη την ημέρα είχαμε στο μάθημα της ιστορίας το θάνατο του Αχιλλέα με την ωραία ζωγραφιά του στο βιβλίο και το φαρμακωμένο βέλος καρφωμένο στη φτέρνα και όπως το έπιασα με το χέρι μου και το τράβηξα είδα το αίμα κατακόκκινο να τρέχει από τη φτέρνα του.

Twitter