Δική μου, της ψιθύριζε σιωπηρά. Σου έχω χτίσει μια φωλίτσα στα πιο σκοτεινά βάθη, σε μέρος απόρθητο, με υλικά απλά, στην ενδεικνυόμενη δοσολογία: λίγη ανασφάλεια, πολύς φόβος, αρκετή αγωνία. Θα έρχομαι να σε βρίσκω εκεί όποτε σε χρειάζομαι κι εσύ, φυσικά, θα με περιμένεις· θα με περιμένεις πάντα και θα με περιθάλπεις, έτσι δεν είναι;

Δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε άλλο· όλοι, όλες, όλα σε εγκαταλείπουν αργά ή γρήγορα. Ειδικά οι χαρές· αυτές φεύγουν πρώτες πρώτες και με βηματισμό ταχύτατο – κάποτε δεν προλαβαίνεις καν να τις νιώσεις. Τι κι αν εμφανίζονται ξανά, καινούργιες ή και μεγαλύτερες; Φεύγουν κι εκείνες, τρέχοντας, σαν να τις κυνηγάνε.

Εσύ τις κυνηγάς; Μπα, δεν το πιστεύω. Δεν έχεις καμιά τέτοια ανάγκη. Το βασίλειό σου είναι το πιο σίγουρο – εκείνες είναι οι αξιολύπητες, όχι εσύ. Φρούδες σαν τις ελπίδες, γεννιούνται λιγόζωες, όσο ζωηρά κι αν λάμπουν κάποιες στιγμές. Οι ελπίδες, από την άλλη, αν και φευγάτες επίσης, είναι υπεραιωνόβιες – κι αυτή ακριβώς, βέβαια, είναι η δυστυχία τους, η δυστυχία όλων μας, δηλαδή. Θέλουν μα δεν μπορούν να πεθάνουν – δεν επιλέγουν, βλέπεις, οι ίδιες, ούτε και φταίνε. Τι υποκριτική, όμως, που είναι η παρηγοριά τους ώρες ώρες! Άσε το ότι δεν σταματούν να περιφέρονται, πουλώντας παρόμοιες εκδουλεύσεις, ακόμη και σε διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις. Γι' αυτό και δεν μπορείς ποτέ να τις αισθανθείς αποκλειστικά δικές σου. Τις πιο πολλές φορές είναι κοινόχρηστες, Δ.Χ. – το αποδεικνύουν, μάλιστα, τα τρισεκατομμύρια δακτυλικά αποτυπώματα, τα οποία σε σπάνιες, είναι η αλήθεια, στιγμές διαύγειας θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει επάνω τους.

Αποτυπώματα σίγουρα έχεις κι εσύ, αλλά δεν φαίνονται, έτσι σκούρα που είσαι. Εξάλλου, υπάρχει εδώ μία τεράστια διαφορά: εσύ φέρεις τα σημάδια των χεριών που σε πιάνουν μόνον και μόνον για να σε απομακρύνουν, για να μην πω να σε διώξουν βίαια, να σε πετάξουν σαν ξένο σώμα. Δεν είσαι λευκή ή πλουμιστή ελπίδα εσύ, για να θέλουν να σε κρατήσουν.

Εγώ, όμως, σε κρατώ σφιχτά, δεν θέλω να μου φύγεις. Δεν είμαι σαν τους άλλους ανόητους εγώ, ξέρω τι κινδυνεύω να χάσω. Σε κρατώ, λοιπόν, μαζί μου, μέσα μου, σε προστατεύω στο απόρθητο φρούριό σου, για να μπορείς με τη σειρά σου να με προστατεύεις κι εσύ στις δύσκολες ώρες.

Στις ώρες που τα πάντα γύρω φαίνονται να έχουν χάσει το νόημά τους, τον σκοπό τους, την αξία τους. Στις ώρες που το φως φοράει τον επίσημο μανδύα του και γίνεται σκοτάδι. Στις ώρες που και η πιο γλυκιά απαντοχή δείχνει το πέτρινο, άδειο βλέμμα της. Τότε είναι που σου ζητάω να με σώσεις. Να γίνεις εσύ ο σκοπός μου, εσύ το νόημα της ζωής μου. Αν έχω εσένα, τη λύπη μου, να με θρέφει και να τη θρέφω, αισθάνομαι χρήσιμος και, κυρίως, σπουδαίος.

Σπουδαίος, διότι σου έχω δώσει τα δικά μου ιδιαίτερα χαρακτηριστικά· είσαι ιδιωτικής χρήσεως εσύ. Δεν μοιάζεις με καμία άλλη πια, έχεις γίνει ξεχωριστή, είσαι η δική μου. Και, επιπλέον, κανένας δεν σε γνωρίζει, κανένας άλλος δεν μπορεί να σε αγγίξει. Έχουμε έναν μυστικό δεσμό εμείς οι δυο, που θα τον πάρουμε μαζί μας, στον τάφο μας. Μπορούμε να ανησυχούμε, να αγωνιούμε, να τρέμουμε, να θλιβόμαστε, τελικά, όσο θέλουμε, όποτε θέλουμε και για ό,τι θέλουμε. Στη μικρή μας φωλιά, στο ιδιαίτερό μας καταφύγιο, βρίσκουμε, κάθε φορά, τον λόγο της ύπαρξής μας.

Εικαστικό: ατελιέ diastixo.gr

Twitter