«Κορονοϊός» του Μ. Γ. Μερακλή
Στη θανάσιμη πανδημία του κορονοϊού που μας χτύπησε, και εξακολουθεί να μας χτυπά, οι νέοι μας επινόησαν ένα μοντέρνο πάρτι.
Μήνες και χρόνους ήδη πεθαίνουν συνάνθρωποί μας. Κάποια στιγμή, έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση σε πλατεία της Αθήνας. Κάπως απροσδιόριστη. Σχεδόν αμέσως μετά άρχισαν πολλοί, νεαρά άτομα, να συγκεντρώνονται σε ευρύχωρα σπίτια, παράλληλα με τους τάφους που ανοίγονταν, και ανοίγονται ακόμα. Ο λόγος ωστόσο είταν κατά κανόνα διασκεδαστικός. Ίσως ως αντιρρόπηση του πένθους. Η πλειονότητα των νέων γινόταν ολοένα μεγαλύτερη, ώσπου το σύνολο έγινε πλήρως νεανικό.
Έτσι οι πάσης φύσεως φοιτητές άνοιξαν τα πανεπιστήμια οικεία βουλήσει, εις ένδειξιν διαμαρτυρίας εναντίον του κορονοϊού, αλλά και των καθηγητών τους, οι οποίοι δεν έκαναν τίποτα να τον εκδιώξουν με τις επιστημονικές γνώσεις τους. Μιλώ πράγματι ειρωνικά.
Είναι ελεύθερος κάποιος φυλακισμένος για τις ιδέες στις οποίες πιστεύει.
Σε τέτοιες περιστάσεις μελαγχολώ, καθώς αυτόματα πηγαίνει η μνήμη μου στο παρελθόν, ιδιαίτερα στην Κατοχή των ναζιστών, όταν νέοι, συνομήλικοι –τότε– των σημερινών, έλαβαν μέρος στην Αντίσταση του λαού και μεγάλος αριθμός από αυτούς διώχτηκαν, πιάστηκαν, εκτελέστηκαν για την πατρίδα.
Θα πει κάποιος: η πατρίδα μας τώρα είναι ελεύθερη, δεν το ξέρεις; Τολμώ να πω, ότι η ελευθερία μας αυτή δεν είναι πραγματική. Είναι ελεύθερος κάποιος φυλακισμένος για τις ιδέες στις οποίες πιστεύει.
Δεν είναι ελεύθερος κάποιος που ανεζήτησε και κέρδισε αξίωμα υψηλό και αποκομίζει πολλά κέρδη. Δεν είναι κάποιος ελεύθερος, ενώ δεν πιστεύει σ’ αυτά που λέει, ψεύδεται. Δεν είναι ελεύθερος ο χρηματολάτρης, ο απόλυτα ορθολογικός, ο εγωκεντρικός, αυτός που απορρίπτει πλήρως το συναίσθημα, που δεν έχει ούτε κάτι ελάχιστο υπερβατικό να νιώθει ή πλασμένο από τον ελεύθερο άνθρωπο, πνευματικό, ο άτρωτος σεξιστικά ερωτομανής.
Αυτά και άλλα παρόμοια χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό του καιρού μας, που ολοένα στραγγίζεται από ποικίλα ναρκωτικά, παλαιά και νέα.
