Σύντομα

Τα δάκρυα στάζουν μολύβι
πέφτουν με κρότο στα γόνατα
κι όπως με κλαίει, του γελώ
κι όπως με ντύνει το μικρό κοστούμι
του χαϊδεύω το μέτωπο
αφήνω τον άνεμο να μας σηκώσει
πάνω από τον τόπο μαρτυρίου
την φωλιά του φιδιού
όπου το αίμα βάφει τις πέτρες
με ανάποδα χαμόγελα.

Τόσα πουλιά σε αυτούς τους δρόμους
θα χαθώ
κράτα μου την παλάμη σφιχτά
χωρίς το σχοινί στους καρπούς
χωρίς μετάνοιες
τα σημάδια στο σώμα φωνάζουν τις νύχτες
ψήλωσα κι ακόμη να σβήσουν.

Κι η μάνα δεν θ’ αργήσει
το έγραψε στο δέρμα της
με τις βελόνες που κρύβει δίπλα στα χάπια.

…–…

Κύκλοι στο μαύρο

Ελλειπτικοί κύκλοι γύρω από το κενό
με καρφώνει με το μεγάλο του μάτι
πιο μικρό από τα δικά της
μοιάζουν όμως στα χρώματα
δεν χωρά το πινέλο μου
αντί για τρίχες δάχτυλα
μέσα στο βάζο με τους χρυσόλιθους
στολίζεται η όμορφη γυναίκα
με μαύρο βλέμμα σπαρταρά
σε ωκεανούς σπέρματος
την ελεγεία κάνω
ελλειπτικούς κύκλους γύρω από το κενό.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι ψυχίατρος και ζει στην Αθήνα. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Το 2016 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Χρόνος αυτόχειρας από τις εκδόσεις Γκοβόστη.

Twitter