ΦΥΛΑΞ ΕΥΓΕΝΩΝ ΤΕΘΝΕΩΤΩΝ

Μνήμη Ουμπέρτο Σάμπα *

Βρήκα τον Ουμπέρτο Σάμπα στο βιβλιοπωλείο του,
στη Via San Nicoló, κοντά στην ελληνική εκκλησία της Τεργέστης.

Πίσω από την όμορφη βιτρίνα, μου έκανε εντύπωση η ακαταστασία.
Μια τρύπα το κατάστημα με στοίβες βιβλία,
φύρδην μίγδην παλιές εκδόσεις ή εντελώς πρόσφατες
και στους τοίχους φωτογραφίες του ίδιου,
αφίσες και ανακοινώσεις άλλων εποχών. Πάνω πάνω στον πάγκο
η πρόσφατη έκδοση του δικού του Storia di una libreria.
Μου χαμογέλασε όταν είδε ότι έβγαλα χρήματα να το αγοράσω.
Χάρηκε ως συγγραφέας ή βιβλιοπώλης, δεν ξέρω.
«Custode di nobili morti», είπε.
Συγκινημένος που είχε μπροστά του έναν Έλληνα επισκέπτη
ενδιαφέρθηκε να μάθει για την κατάσταση στην Ελλάδα,
ρώτησε πώς ζει ο κόσμος, ήταν ιδιαίτερα αυστηρός
με τη στάση των πλουσίων της Ευρώπης, tra li Tedeschi lurchi**.
Τον ανησυχεί η άνοδος της ακροδεξιάς,
και έδειξε πλήρως ενήμερος για τη Χρυσή Αυγή
– ακόμη να ξυπνήσουν οι συνειδήσεις; Οι νεοναζί τον τρομάζουν,
κυρίως για λόγους αισθητικής, τόνισε.
Στην πραγματικότητα δεν άκουγε τι του λέω, μιλούσε μόνος.

Στο σπίτι διάβασα ότι ο Σάμπα πέθανε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.

* Ιταλός ποιητής, λόγιος, παλαιοβιβλιοπώλης από την Τεργέστη, 1883-1956
** Ντάντε, Η Κόλαση, Άσμα ΧVII-21

ΕΝΙΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ (*)

Πήγα σε πολλές κηδείες μεγαλύτερων, αλλά και πιο νέων
και έκλαψα μαζί με τους άλλους, αυτούς που παίρνει ο χρόνος
και μετά γίνονται ανάμνηση πριν γίνουν λησμονιά.
Κάθε φορά μετά γυρνούσα σπίτι και συνέχιζα τον ενικό μου θρήνο.

Με έχω κλάψει αρκετά, δε θα χρειαστεί να έρθετε στη δική μου την κηδεία.

Και τη λήκυθο με τη στάχτη αντί να την καταχωνιάσετε σε κανένα σεντούκι, καλύτερα να τη βάλετε στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης,
μέχρι να 'ρθουν οι επόμενοι και να την πετάξουν με τα σκουπίδια στη χωματερή.

(*) δάνειο από την Κ. Δημουλά, Έρανος σκέψεων

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΡΟΖ

Κάθε βήμα
κι ένα μνήμα
θραύσμα κνήμης
κλάσμα μνήμης
ένα θαύμα;
Ως έγκαυμα
τρίτου βαθμού
συγγενείας
σε ανύποπτο παιδί
έδωσαν
εξάσφαιρο πιστόλι
ένα
δύο
τρί...
μπαμ!
Ούτε ένα δάκρυ
πού να βρεις την άκρη
σ' αυτή την ιστορία
δε θέλει φλυαρία
κάθε ώρα, κάθε λεπτό
το μέλλον είναι απτό
η κούκλα που μιλάει
κλαίει
λέει
μαμά
δέχεται υπόθετα σε μορφή βλήματος ροζ
και όλη η οικογένεια Προζ
ακκίζεται
αχ, αχ,
γελά και μαλακίζεται.

***

Ο Τάκης Αναστόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα (1948). Έζησε και σπούδασε στην Αθήνα και στο Στρασβούργο πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε στην Ελλάδα, στο Υπουργείο Οικονομίας (τότε Συντονισμού), στην ομάδα διαπραγματεύσεων για την ένταξη στην ΕΟΚ. Από το 1981 υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες ευρωυπαλλήλους της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, όπου εργάστηκε ως ειδικός σε θέματα θεσμικών σχέσεων. Πάνω από τριάντα χρόνια είχε ως γλώσσες εργασίας τα γαλλικά και τα αγγλικά. Σήμερα είναι τ. Διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από την οποία συνταξιοδοτήθηκε στα τέλη του 2011. Έκτοτε αρθρογραφεί στον αθηναϊκό Τύπο για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ζει μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας.

Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και διηγήματα:
Μικρές αγγελίες, ποιήματα, Διάττων, 1994
Άνω τελεία, ποιήματα, Γαβριηλίδης, 1998
Το βιβλίο φάντασμα, δύο νουβέλες, Γαβριηλίδης, 1986
Ιστορία δίχως τέλος, διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2000
Άνεμος θωπευτικός, ποιήματα, Γαβριηλίδης, 2012

Twitter