fbpx
«Το χέρι του Θεού» του Φίλιπ Κερ

«Το χέρι του Θεού» του Φίλιπ Κερ

Προδημοσίευση από το βιβλίο του Φίλιπ Κερ Το χέρι του Θεού (μετάφραση: Γιώργος Μαραγκός), που θα κυκλοφορήσει στις 6 Ιουνίου από τις εκδόσεις Κέδρος.

«Το χέρι του Θεού» του Φίλιπ Κερ


ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ξεχάστε τον Κύριο Ξεχωριστό*, σύμφωνα με τον αθλητικό τύπο εγώ είμαι ο Κύριος Τυχερός.
Μετά τον θάνατο του Ζοάο Ζάρκο (ατυχία), είχα την καλή τύχη να πάρω τη δουλειά του προσωρινού προπονητή στη Λόντον Σίτι και την ακόμα καλύτερη τύχη να την κρατήσω στο τέλος της περιόδου 2013-14. Η Σίτι θεωρήθηκε τυχερή που τερμάτισε τέταρτη στην Πρέμιερ Λιγκ· μας θεώρησαν επίσης τυχερούς που φτάσαμε στον τελικό του κυπέλλου Capital One, αλλά και στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, δύο αγώνες τους οποίους χάσαμε.
Η προσωπική μου άποψη ήταν ότι ήμασταν άτυχοι που δεν κερδίσαμε τίποτα, αλλά των Times ήταν διαφορετική:
Αν αναλογιστείτε όλα όσα συνέβησαν στο Σιλβερτάουν Ντοκ τους τελευταίους έξι μήνες – η δολοφονία ενός χαρισματικού προπονητή, το πρόωρο τέλος της καριέρας ενός ταλαντούχου τερματοφύλακα, η τρέχουσα έρευνα της εφορίας για το σκάνδαλο της βενζίνης (δηλαδή τα δωρεάν καύσιμα σε ποδοσφαιριστές) – ήταν μεγάλη τύχη για τη Σίτι να κατορθώσει όσα κατόρθωσε. Μεγάλο μέρος της καλοτυχίας του συλλόγου μπορεί να αποδοθεί στη σκληρή δουλειά και στην αντοχή του προπονητή τους, Σκοτ Μάνσον, του οποίου ο εύγλωττος και πλήρης περιεχομένου λόγος για τον προκάτοχό του έκανε αίσθηση στο διαδίκτυο και οδήγησε το Spectator να τον συγκρίνει με τον ίδιο τον Μάρκο Αντώνιο. Αν ο Ζοζέ Μουρίνο είναι ο Κύριος Ξεχωριστός, τότε ο Σκοτ Μάνσον είναι σίγουρα ο Κύριος Έξυπνος·μπορεί μάλιστα να είναι και ο Κύριος Τυχερός.
Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό, πόσο μάλλον όσο ήμουν έγκλειστος στη φυλακή Γουάντζγουορθ για ένα έγκλημα που δεν είχα διαπράξει.
Και όσο ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ήμουν προληπτικός μόνο για το εξής: είχα τη συνήθεια να κλοτσάω την μπάλα όσο πιο δυνατά μπορώ, όταν εκτελούσα πέναλτι.
Δεν γνωρίζω αν, ως γενικός κανόνας, η σημερινή γενιά ποδοσφαιριστών είναι πιο εύπιστη από τη δική μου, αλλά αν κρίνουμε από τις αναρτήσεις στο Twitter και στο Facebook κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, τα παιδιά που είναι σήμερα στο παιχνίδι είναι εξίσου αφοσιωμένα στην ιδέα της τύχης με ένα συνέδριο μάγων-θεραπευτών στο Λας Βέγκας. Από τη στιγμή που ελάχιστοι πατάνε το πόδι τους σε εκκλησία, τζαμί ή συναγωγή, ίσως δεν πρέπει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι είναι τόσο προληπτικοί· και όντως, η δεισιδαιμονία ενδέχεται να είναι η μόνη θρησκεία με την οποία μπορούν να ταιριάξουν όλες αυτές οι αδαείς ψυχές. Είτε πρόκειται για ένα περίπλοκο και πάντα άβολο τελετουργικό πριν από τον αγώνα ή έναν ευοίωνο αριθμό φανέλας, ένα τυχερό μούσι ή ένα θεόσταλτο φανελάκι με τη φωτογραφία του Δούκα του Εδιμβούργου* – δεν κάνω πλάκα – οι δεισιδαιμονίες στο ποδόσφαιρο είναι μέρος του σύγχρονου παιχνιδιού, σημαντικό όσο και ο εσωτερικός στοιχηματισμός, οι ισοθερμικές φανέλες και η ελαστική ταινία για τους τραυματισμούς.
Ενώ μεγάλο μέρος του ποδοσφαίρου έχει να κάνει με την πίστη, υπάρχει κι ένα όριο· και μερικά άλματα πίστης επεκτείνονται πολύ πέρα από ένα απλό χτύπημα σε ξύλο και φτάνουν μέχρι το βασίλειο της παράνοιας και της καθαρής τρέλας. Μερικές φορές μου φαίνεται ότι οι μόνοι λογικοί άνθρωποι στο ποδόσφαιρο είναι οι κακόμοιροι οι μπάσταρδοι που το παρακολουθούν· δυστυχώς, πιστεύω ότι οι κακόμοιροι οι μπάσταρδοι που παρακολουθούν το παιχνίδι αρχίζουν να αισθάνονται κι αυτοί κάπως έτσι.
Πάρτε για παράδειγμα τον Ιναρίτου, τον υπερβολικά χαρισματικό νεαρό μας μέσο, ο οποίος παίζει αυτή τη στιγμή για το Μεξικό στον Πρώτο Όμιλο· σύμφωνα με τις αναρτήσεις του στο Twitter, οι οποίες φτάνουν σε εκατό χιλιάδες ακολούθους, ο Θεός του λέει πώς να σημειώνει τέρματα· αλλά όταν τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, αγοράζει μερικούς γαμημένους κατιφέδες και σβόλους ζάχαρης και ανάβει ένα κερί μπροστά από μία μικρή κούκλα με όψη σκελετού που φοράει γυναικείο φόρεμα. Ω, ναι, είναι προφανές πώς θα πιάσει κάτι τέτοιο.
Και μετά έχουμε τον Άιρτον Τέιλορ που παίζει με την Εθνική Αγγλίας στο Μπέλο Οριζόντε· κατάτα φαινόμενα, ο πραγματικός λόγος που έσπασε το μετατάρσιο οστό στον αγώνα ενάντια στην Ουρουγουάη είναι που ξέχασε να βάλει στη βαλίτσα του το τυχερό του ασημένιο μπουλντόγκ και δεν προσευχήθηκε στον Άγιο Λουίτζι Σκροζόπι – τον προστάτη των ποδοσφαιριστών – φορώντας τα Nike Hypervenom του, όπως κάνει συνήθως. Πραγματικά, ελάχιστη σχέση είχε με το βρώμικο κάθαρμα που πάτησε με πρόθεση το πόδι του Τέιλορ.
Ο Μπεκίμ Ντεβελί, ο Ρώσος μέσος μας, κι αυτός στη Βραζιλία, λέει στο Facebook ότι έχει ένα τυχερό στιλό που παίρνει παντού μαζί του· στη συνέντευξη που έδωσε στον Τζιμ Γουάιτ της Dail Telegraph μίλησε επίσης για τον νεογέννητο γιο του, τον Πίτερ, και εξομολογήθηκε ότι είχε απαγορεύσει στην κοπέλα του, την Άλεξ, να δείξει τον Πίτερ σε οποιονδήποτε ξένο για σαράντα μέρες, γιατί «περίμεναν να φτάσει η ψυχή του μωρού» και η αγωνία τους ήταν να μην πάρει την ψυχή ή την ενέργεια κάποιου άλλου κατά το κρίσιμο ετούτο διάστημα.
Και αν αυτά δεν είναι αρκετά γελοία, ένας από τους Αφρικανούς της Σίτι, ο Γκανέζος Τζον Αγιένσου, είπε σε ένα Βραζιλιάνο ρεπόρτερ του ραδιοφώνου ότι μπορούσε να παίξει καλά μόνο αν φορούσε το τυχερό του κομμάτι από γούνα λεοπάρδαλης, μια απερίσκεπτη παραδοχή που προκάλεσε καταιγισμό παραπόνων από τους οικολογικά σκεπτόμενους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων, όπως τους τύπους του WWF.
Στην ίδια συνέντευξη ο Αγιένσου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αφήσει τη Σίτι το καλοκαίρι, είδηση καθόλου ευπρόσδεκτη για μένα όσο την άκουγα από το σπίτι μου στο Λονδίνο. Όπως δε μου άρεσε καθόλου αυτό που συνέβη στον Γερμανό επιθετικό μας, τον Κρίστοφ Μπούντχεν, αφού κάποιος ανέβασε στο Instagram μια φωτογραφία του από μια σάουνα και μπαρ για ομοφυλόφιλους στη βραζιλιάνικη πόλη της Φορταλέζα. Ο Κρίστοφ δεν έχει ανακοινώσει ακόμα την ομοφυλοφιλία του και είπε ότι πήγε στο Dragon Health Club κατά λάθος, αλλά το Twitter, φυσικά, άλλα λέει. Με τις εφημερίδες – και ειδικά τη γαμημένη την Guardian – να κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να βρουν παίχτη που θα αποκαλύψει ότι είναι γκέι όσο ακόμα παίζει επαγγελματικό ποδόσφαιρο (ο Τόμας Χιτσλσπέργκερ είχε, νομίζω, τη σοφία να περιμένει μετά το τέλος της καριέρας του), η πίεση στον καημένο τον Κρίστοφ ήδη μοιάζει αβάσταχτη.
Εν τω μεταξύ, ένας από τους δύο Ισπανούς παίχτες της Λόντον Σίτι στη Βραζιλία, ο Χουάν Λουίς Ντομινγκίν, μόλις μου έστειλε ένα email με μια φωτογραφία του Χαβιέρ Πέπε, του καλύτερου κεντρικού αμυντικού μας, να βρίσκεται για δείπνο σε ένα εστιατόριο του Ρίο παρέα με τους σεΐχηδες που έχουν τη Μάντσεστερ Σίτι, μετά από τον αγώνα της Ισπανίας με τη Χιλή. Δεδομένου του γεγονότος ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πλουσιότεροι από τον Θεό – και σίγουρα πλουσιότεροι από τον ιδιοκτήτη μας, τον Βίκτορ Σοκόλνικοφ – είναι κι αυτό αιτία μιας κάποιας ανησυχίας. Με τόσα λεφτά που παίζουν σήμερα στο ποδόσφαιρο, είναι πολύ εύκολο να κάνεις τους παίχτες να γυρίσουν το κεφάλι· με το σωστό ποσό πάνω στο συμβόλαιο, τα κεφάλια του καθενός μπορούν να μοιάζουν σαν της Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή.
Όπως είπα και πριν, δεν είμαι προληπτικός, αλλά όταν τον περασμένο Ιανουάριο είδα εκείνες τις φωτογραφίες στις εφημερίδες με τον κεραυνό να χτυπάει στο χέρι το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή που δεσπόζει πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, έπρεπε να είχα καταλάβει ότι θα μας έβρισκαν μερικές καταστροφές στη Βραζιλία. Λίγο μετά τον κεραυνό, φυσικά, ξέσπασαν ταραχές στους δρόμους του Σάο Πάολο, καθώς οι διαδηλώσεις ενάντια στις σπατάλες της χώρας για το Παγκόσμιο Κύπελλο έγιναν βίαιες και βγήκαν εκτός ελέγχου· αυτοκίνητα τυλίχθηκαν στις φλόγες, μαγαζιά λεηλατήθηκαν, παράθυρα τραπεζών έσπασαν και αρκετοί άνθρωποι πυροβολήθηκαν. Δεν κατηγορώ τους Βραζιλιάνους, εδώ που τα λέμε. Να ξοδεύεις δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου (όπως τα υπολόγισε το Bloomberg) τη στιγμή που δεν υπάρχουν βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής στο Ρίο ντε Τζανέιρο είναι απλώς απίστευτο. Αλλά όπως και ο προκάτοχός μου, Ζοάο Ζάρκο, ποτέ δεν ήμουν φίλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου και όχι μόνο εξαιτίας της δωροδοκίας και της διαφθοράς και των μυστικών διεργασιών και του γαμημένου Σεπ Μπλάτερ – για να μην αναφέρω το χέρι του Θεού το ’86. Δεν μπορώπαράνα αισθάνομαι ότι ο κοντούλης που ανακηρύχθηκε καλύτερος παίχτης της διοργάνωσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησε η Αργεντινή ήταν απατεώνας και το γεγονός ότι ήταν υποψήφιος λέει τα πάντα για το περίλαμπρο τουρνουά της ΦΙΦΑ.
Κατά την προσωπική μου άποψη, ο μόνος μάλλον λόγος να σου αρέσει το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τόσο χάλια στο ποδόσφαιρο και επειδή είναι η μοναδική φορά που θα δεις την Γκάνα ή την Πορτογαλία να τσακίζουν τις ΗΠΑ σε κάτι. Διαφορετικά, η ουσία του πράγματος είναι ότι μισώ τα πάντα που σχετίζονται με το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το μισώ γιατί το ποδόσφαιρο που παίζεται στην πραγματικότητα είναι σχεδόν πάντα σκατά, επειδή οι διαιτητές είναι πάντα άσχετοι και τα συνθήματα ακόμα χειρότερα, επειδή υπάρχουν οι γαμημένες οι μασκότ (ο Fuleco το Αρμαντίλο, η επίσημη μασκότ του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 είναι σύνθετη λέξη από το futebol και το ecologia – γάμησέ με!), επειδή έρχονται όλοι οι ειδικοί στις βουτιές από την Αργεντινή και την Παραγουάη και, ναι, από σένα, Βραζιλία, επειδή όλοι οι Άγγλοι ενθουσιάζονται και λένε «μπορούμε αυτή τη φορά» κι επειδή βλέπω όλα τα μουνόπανα που δεν ξέρουν τίποτε από ποδόσφαιρο και ξαφνικά αποκτούν ηλίθιες απόψεις γι’ αυτό και σε αναγκάζουν να τις ακούσεις. Μισώ ιδιαίτερα τον τρόπο που οι πολιτικοί ανεβαίνουν στο λεωφορείο της ομάδας και αρχίζουν να ανεμίζουν ένα κασκόλ της Εθνικής Αγγλίας την ώρα που ξεστομίζουν τις συνηθισμένες τους μαλακίες.
Κυρίως, όμως, όπως και οι περισσότεροι προπονητές της Πρέμιερ Λιγκ, μισώ το Παγκόσμιο Κύπελλο εξαιτίας του πόσο μας γαμάει το πρόγραμμα η όλη υπόθεση. Σχεδόν αμέσως μόλις τελείωσε η σεζόν εντός των συνόρων στις 17 Μαΐου και μετά από λιγότερες από δεκαπέντε μέρες διακοπών, όσοι από τους παίχτες μας είχαν επιλεγεί στις εθνικές τους ομάδες πήγαν και τις βρήκαν
στη Βραζιλία. Με τον πρώτο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου να παίζεται στις 12 Ιουνίου, ο διαγωνισμός σπατάλης χρήματος της ΦΙΦΑ δεν δίνει καθόλου χρόνο στους παίχτες να ξεκουραστούν από την πίεση και την καταπόνηση μιας πλήρους σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ και τους παρέχει απλόχερα ευκαιρίες να αποκτήσουν αρκετά σοβαρούς τραυματισμούς.
Ο Άιρτον Τέιλορ θα έμενε εκτός, καταπώς φαινόταν, για δύο μήνες και ήταν σίγουρο ότι θα έχανε το πρώτο παιχνίδι της νέας περιόδου ενάντια στη Λέστερ στις 16 Αυγούστου· κι ακόμα χειρότερα, ήταν πολύ πιθανό να χάσει τον δεύτερο γύρο των προκριματικών ενάντια στον Ολυμπιακό στην Αθήνα μια εβδομάδα μετά. Κάτι που – με τον άλλο επιθετικό μας να βρίσκεται στο επίκεντρο έντονων φημών για την πραγματική φύση των σεξουαλικών του προτιμήσεων – δεν χρειαζόμαστε με τίποτα.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που εύχομαι να είχα περισσότερους Σκοτσέζους και Σουηδούς στην ομάδα καθώς, φυσικά, ούτε η Σκοτία ούτε η Σουηδία προκρίθηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.
Και δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι χειρότερο: να ανησυχώ για το «ελαφρύ τράβηγμα προσαγωγών» που εμπόδισε τον Μπεκίμ Ντεβελί να παίξει για τη Ρωσία στον Όγδοο Όμιλο ενάντια στη Νότια Κορέα· ή να ανησυχώ ότι ο προπονητής της Ρωσίας, Φάμπιο Καπέλο, θα τον έβαζε βασικό με το Βέλγιο πριν δώσει στον Ντεβελί την ευκαιρία να αναρρώσει σωστά; Βλέπετε τι εννοώ; Ανησυχείς κι όταν δεν παίζουν, ανησυχείς κι όταν παίζουν.
Κι αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά άσχημα, έχω κι έναν ιδιοκτήτη με τσέπες βαθιές σαν χρυσωρυχείο του Γιοχάνεσμπουργκ, που αυτή τη στιγμή είναι στο Ρίο προσπαθώντας να «ενισχύσει την ομάδα μας» και να αγοράσει κάποιον που ουσιαστικά δεν χρειαζόμαστε και που δεν είναι όσο καλός επιμένουν οι ειδικοί και οι φίλαθλοι πως είναι στο Μιλάμε Αρχίδια.* Ο Βίκτορ Σοκόλνικοφ με παίρνει κάθε βράδυ στο Skype και ζητάει την άποψή μου για κάποιο μουνόπανο από τη Βοσνία που δεν έχω ακούσει ποτέ ή για το πιο πρόσφατο παιδί-θαύμα από την Αφρική που το BBC ανακήρυξε σαν νέο Πελέ, που σημαίνει ότι πρέπει να είναι αλήθεια.
Το παιδί-θαύμα είναι ο Προμηθέας Αντενούγκα και παίζει για τη Μονακό και την Εθνική Νιγηρίας. Μόλις παρακολούθησα ένα μοντάζ με τα γκολ και τις ικανότητες του παιδιού στο Παιχνίδι της ημέρας, με τον Ρόμπι Γουίλιαμς να κραυγάζει «Άστε με να σας διασκεδάσω»,* που απλώς αποδεικνύει κάτι που πάντα υποψιαζόμουν: το BBC δεν σκαμπάζει από ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με διασκέδαση. Αν θες διασκέδαση, πήγαινε να δεις τη Λάιζα Μινέλι να πέφτει από καμιά γαμημένη σκηνή, αλλά το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο. Κοιτάξτε, αν βάζεις τα δυνατά σου να κερδίσεις ένα παιχνίδι, δεν γίνεται να νοιάζεσαι αν το κοινό θα διασκεδάζει την ώρα που το κάνεις· το ποδόσφαιρο παραείναι σοβαρό για κάτι τέτοιο. Ενδιαφέρον είναι μόνο αν έχει σημασία. Απλώς παρακολουθήστε ένα φιλικό της Εθνικής Αγγλίας και πείτε μου ότι κάνω λάθος. Και τώρα που το σκέφτομαι, να ο λόγος που τα αμερικανικά αθλήματα δεν αξίζουν μία· επειδή η αμερικανική τηλεόραση τα έχει κάνει γλυκανάλατα, ώστε να αρέσουν στους θεατές. Μαλακίες. Ο αθλητισμός είναι διασκεδαστικός όταν έχει σημασία· και, για να είμαι ειλικρινής, έχει σημασία μόνο όταν είναι το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία, γαμώτο μου.
Όχι ότι υπάρχει τίποτα ειλικρινές στον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο στη Νιγηρία. Ο Προμηθέας είναι μόλις δεκαοχτώ χρονών, αλλά με δεδομένη τη φήμη της χώρας του να λέει ψέματα για τις ηλικίες των παιχτών, μπορεί και να είναι αρκετά χρόνια μεγαλύτερος. Πέρσι και πρόπερσι ήταν μέλος της ομάδας της Νιγηρίας που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 17 της ΦΙΦΑ. Η Νιγηρία είχε κερδίσει τη διοργάνωση τέσσερις φορές στη σειρά, αλλά μόνο βάζοντας παίχτες που είναι πολύ μεγαλύτεροι από δεκαεφτά χρονών. Σύμφωνα με ένα μεγάλο αριθμό μπλόγκερ σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες της Νιγηρίας, ο Προμηθέας στην πραγματικότητα είναι είκοσι τριών ετών. Οι παρεκκλίσεις στην ηλικία μερικών Αφρικανών παιχτών της Πρέμιερ Λιγκ είναι ακόμα μεγαλύτερες. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο Ααρών Αμπιμπόλε, που τώρα παίζει για τη Νιουκάστλ, είναι εφτά χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία των είκοσι οχτώ ετών που φαίνεται στο διαβατήριό του· την ίδια στιγμή, ο Κεν Όκρι, που έπαιζε για εμάς μέχρι που τον πουλήσαμε στη Σάντερλαντ στα τέλη του Ιουλίου, μπορεί και να είχε πατήσει τα σαράντα. Όλα ετούτα σίγουρα εξηγούν γιατί κάποιοι από αυτούς τους Αφρικανούς παίχτες δεν έχουν διάρκεια στην καριέρα τους. Ή μεγάλες αντοχές. Και γιατί πουλιούνται τόσο συχνά. Κανείς δεν θέλει να τους κουβαλάει στην πλάτη του όταν τελειώσει το πανηγύρι.
Αυτός είναι μόνο ένας από τους λόγους γιατί δεν θα γίνω ποτέ προπονητής της Αγγλίας·η Αγγλική Ομοσπονδία δεν θέλει κανέναν – ακόμα και κάποιον σαν και μένα που είμαι μισός μαύρος – που θα πει ότι το αφρικανικό ποδόσφαιρο διοικείται από ένα μάτσο ψεύτες και απατεώνες.
Αλλά δεν είναι η πραγματική ηλικία του Προμηθέα, παίχτη της Μονακό, που αυτή τη στιγμή απασχολεί τους δημοσιογράφους οι οποίοι σέρνονται στη λάσπη για να βρουν θέματα στη Βραζιλία – είναι η ύαινα-κατοικίδιο που είχε στο διαμέρισμά του στο Μόντε Κάρλο. Σύμφωνα με την Daily Mail δάγκωσε τα υδραυλικά στο μπάνιο και πλημμύρισε όλο το κτίριο προκαλώντας ζημιές δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Μια ύαινα-κατοικίδιο κάνει την Bentley Continental σε χρώματα καμουφλάζ του Μπαλοτέλι και το ενυδρείο 12 μέτρων του Τιερί Ανρί να μοιάζουν συγκριτικά λογικές επιλογές.
Μερικές φορές πιστεύω πως υπάρχει αγορά για άλλον έναν Άντριου Γουέινστιν να επινοήσει ένα παιχνίδι που θα λέγεται Fantasy Football Madness, στο οποίο οι συμμετέχοντες σχηματίζουν μια φανταστική ομάδα από πραγματικούς ποδοσφαιριστές και οι πόντοι τους αποδίδονται με βάση πόσο ακριβά είναι τα σπίτια και τα αυτοκίνητα των ποδοσφαιριστών και πόσο συχνά ασχολείται μαζί τους ο κίτρινος Τύπος, με επιπλέον πόντους να δίνονται για εξόχως εντυπωσιακές φιλενάδες και συζύγους, τρελά κατοικίδια, τρυφηλούς και παραμυθένιους γάμους, ηλίθια ονόματα για τα παιδιά τους, τατουάζ με κακή ορθογραφία, παλαβά κουρέματα και ξενοπηδήματα.
Όταν βγήκε το βιβλίο του σερ Άλεξ Φέργκιουσον, το αγόρασα αμέσως και, φυσικά, χαμογέλασα όταν διάβασα την αρνητική άποψη που έχει για τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Ο Φέργκι λέει ότι κλότσησε το διάσημο παπούτσι προς την κατεύθυνση του Μπέκαμ, όταν το νούμερο εφτά αρνήθηκε να βγάλει ένα σκουφάκι που φορούσε στο προπονητήριο της ομάδας στο Κάρινγκτον, επειδή δεν ήθελε να αποκαλύψει στον Τύπο το νέο του κούρεμα παρά την ημέρα του αγώνα. Πρέπει να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα την οπτική γωνία του Φέργκι. Οι παίχτες πρέπει πάντα να θυμούνται ότι όλα εξαρτώνται από τους οπαδούς που βοηθούν να πληρωθούν οι μισθοί τους· πρέπει να βάζουν στον νου τους λίγο πιο συχνά πώς είναι η ζωή για τους ανθρώπους στις εξέδρες. Έχω ήδη απαγορεύσει στους παίχτες της Σίτι να φτάνουν στο προπονητήριο του Χάνγκμανς Γουντ με ελικόπτερα και κάνω ό,τι μπορώ για να ισχύσει το ίδιο και για αυτοκίνητα που κοστίζουν περισσότερο και από ένα μέσο σπίτι. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το ποσό είναι 242.000 λίρες. Δεν ακούγεται και σοβαρός περιορισμός, μέχρι να αναλογιστείτε ότι η κορυφαία Lamborghini Veneno κοστίζει το απίστευτο ποσό των 2,4 εκατομμυρίων λιρών. Αυτά είναι σχεδόν ψιλά για παίχτες που βγάζουν δεκαπέντε εκατομμύρια λίρες τον χρόνο. Η ιδέα για το ταβάνι στις τιμές των αυτοκινήτων τους μου ήρθε την τελευταία φορά που κοίταξα το πάρκινγκ της ομάδας και είδα δύο Aston Martin One-77 και ένα Pagani Zonda Roadster, το καθένα εκ των οποίων στοιχίζει πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες.
Μη με παρεξηγείτε, το ποδόσφαιρο είναι επιχείρηση και οι παίχτες μπήκαν στην επιχείρηση για να βγάλουν λεφτά και να απολαύσουν τον πλούτο τους. Δεν έχω πρόβλημα να πληρώνουμε τους παίχτες τριακόσια χιλιάρικα τη βδομάδα. Οι περισσότεροι από δαύτους δουλεύουν πολύ σκληρά γι’ αυτά και, εξάλλου, τέτοια ποσά δεν τους δίνονται για πολύ καιρό, ενώ είναι και λίγοι εκείνοι που τα βγάζουν. Απλώς λυπάμαι που δεν έβαλα κι εγώ το χέρι μου στο βάζο με το μέλι όταν ήμουν παίχτης ο ίδιος. Αλλά επειδή ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος είναι επιχείρηση, το πρέπον είναι οι άνθρωποι αυτής της επιχείρησης να προσέχουν τις δημόσιες σχέσεις τους. Και στο κάτω κάτω, κοιτάξτε τι συνέβη στους τραπεζίτες που σήμερα χλευάζονται από τους πάντες ως άπληστοι παρίες. Η αντίληψη που έχουν οι άλλοι για σένα είναι το παν και δεν έχω καμιά επιθυμία να δω τους οπαδούς μας να ορμούν στα γαμημένα τα διαχωριστικά για να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την ανισότητα στον πλούτο που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνους και στους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Με αυτό τον σκοπό, έχω προσκαλέσει έναν ομιλητή από το Κέντρο του Λονδίνου για Ηθική Επιχειρηματική Κουλτούρα να μιλήσει στους παίχτες μας για κάτι που εκείνος αποκαλεί «σοφία της σεμνής κατανάλωσης». Που είναι απλώς άλλος ένας τρόπος να πεις «μην αγοράσεις Lamborghini Veneno». Τα κάνω όλα αυτά γιατί η προστασία των παιδιών από ανεπιθύμητη δημοσιότητα είναι ένας όλο και πιο σημαντικός τρόπος να διασφαλίζεις ότι θα βγάλεις τον καλύτερό τους εαυτό στο χορτάρι· δεν θέλω και κάτι άλλο. Τους αγαπώ τους παίχτες μου σαν να είναι η οικογένειά μου. Πραγματικά. Σίγουρα έτσι τους απευθύνω το λόγο, αν και τις περισσότερες φορές απλώς ακούω.
Αυτό χρειάζονται οι περισσότεροι: κάποιον που θα κατανοήσει τι προσπαθούν να πουν, πράγμα που, το παραδέχομαι, δεν είναι πάντα εύκολο. Βέβαια, ούτε και να αλλάξω τον τρόπο που οι παίχτες χειρίζονται τον πλούτο και τη διασημότητα θα είναι εύκολο. Πιστεύω ότι το να ενθαρρύνεις οποιονδήποτε νέο άντρα να συμπεριφέρεται πιο υπεύθυνα είναι πιθανότατα εξίσου δύσκολο με το να ξεφορτώνεσαι τις δεισιδαιμονίες των παιχτών. Αλλά κάτι πρέπει να αλλάξει και σύντομα, διαφορετικά το παιχνίδι βρίσκεται σε κίνδυνο να χάσει την επαφή με τους απλούς ανθρώπους, αν δεν το έχει ήδη κάνει.
Θα έχετε ακούσει για το απόλυτο ποδόσφαιρο εδώ λοιπόν ίσως να πρόκειται για την απόλυτη προπονητική. Πολλές φορές πρέπει να σταματάς να μιλάς στους παίχτες για το ποδόσφαιρο και να τους λες άλλα πράγματα· και μερικές φορές, τα πάντα καταλήγουν στο να πείθεις μέσους άντρες να συμπεριφέρονται σαν χαρισματικοί. Σε αυτή τη δουλειά έχω μάθει να είμαι ψυχολόγος, σύμβουλος ζωής, κωμικός, παρηγορητής, ιερέας, φίλος, πατέρας και μερικές φορές ντετέκτιβ.
__

* Αναφορά στο παρατσούκλι Special One που έχει δοθεί στον Ζοζέ Μουρί-
νιο. (Σ.τ.Μ.)

* Πρόκειται για τον πρίγκιπα Φίλιππο, σύζυγο της βασίλισσας Ελισάβετ.
(Σ.τ.Μ.)

* Αναφορά στην εκπομπή TalkSport που ο Μάνσον αναφέρει ως Talk-
Bollocks. (Σ.τ.Μ.)

* Εννοείτοτραγούδι «Let me Entertain You». (Σ.τ.Μ.)

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.