Ημίφως. Ο Ξένος είναι ξαπλωμένος. Το Αγόρι τον σκουντάει.

Αγόρι: Εγώ είμαι, εγώ… Σ’ εμένα μπορείς να μιλήσεις. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους. Εγώ σε καταλαβαίνω… Θυμάσαι που μ’ έσφιγγες σαν τανάλια; Πες κάτι… Ό,τι να ’ναι.

Η Γυναίκα, που είναι ξαπλωμένη δίπλα στον Ξένο, ξυπνάει κι ανάβει το φως.

Γυναίκα: Τι έγινε; Τι ώρα είναι;

Αγόρι: Τέσσερις παρά πέντε.

Γυναίκα: Γιατί δεν κοιμάσαι;

Αγόρι: Ήθελα να του μιλήσω.

Γυναίκα: Δε σ’ ακούει.

Αγόρι: Μ’ ακούει.

Γυναίκα: Πού το ξέρεις;

Αγόρι: Μου μίλησε.

Γυναίκα: (ταραγμένη) Πότε;

Αγόρι: Όταν κοιμόσουν.

Γυναίκα: Τι είπε;

Αγόρι: …

Γυναίκα: Σιγά μη μίλησε.

Αγόρι: Αλήθεια.

Γυναίκα: Πήγαινε για ύπνο, δε θα ’χουμε σηκωμό το πρωί.

Αγόρι: Μου μίλησε, σου λέω.

Γυναίκα: Ναι; Και τι είπε;

Αγόρι: Κάτι λέξεις, δεν άκουσα καθαρά.

Γυναίκα: Της φαντασίας σου είναι, άντε στο κρεβάτι.

Αγόρι: Να ξαπλώσω εδώ;

Γυναίκα: …Ξέρεις, μερικές φορές νομίζω πως τον ακούω κι εγώ.

Αγόρι: Τι λέει;

Γυναίκα: Τι λέει; Δεν ξέρω. Με συμβουλεύει τι πρέπει, τι δεν πρέπει να κάνω. Τέτοια πράγματα, καθημερινά.

Αγόρι: Κάνετε…;

Γυναίκα: Τι;

Αγόρι: Σου κάνει έρωτα;

Γυναίκα: Άντε στο κρεβάτι σου.

Αγόρι: Άσε με να κοιμηθώ μαζί σας.

Γυναίκα: …Κοιμάται δίπλα μου, μου δίνει συμβουλές, όταν θέλω να μιλήσω μ’ ακούει, υπάρχει. Είναι ξαπλωμένος δίπλα μου.

Αγόρι: Δε μιλάει.

Γυναίκα: Καταλαβαίνει.

Αγόρι: Πώς είσαι σίγουρη;

Γυναίκα: Δεν ξέρω, άσε με, είναι τέσσερις, σε λίγο πρέπει να σηκωθώ για τη δουλειά.

Αγόρι: Θα σε βοηθάω κι εγώ με τη δουλειά.

Γυναίκα: Δε χρειάζομαι βοήθεια.

Αγόρι: Πώς ήταν;

Γυναίκα: Πότε;

Αγόρι: Όταν γνωριστήκατε.

Γυναίκα: Πιο νέος.

Αγόρι: Σίγουρα ήταν πιο νέος, αλλά πώς ήταν;

Γυναίκα: Ρώτα τον.

Αγόρι: Μίλαγε;

Γυναίκα: Δεν έλεγε πολλά αλλά, ναι, μίλαγε. Ήταν κανονικός.

Αγόρι: Τον αγάπησες;

Γυναίκα: Υποθέτω.

Αγόρι: Τώρα;

Γυναίκα: Τι τώρα;

Αγόρι: Τον αγαπάς;

Γυναίκα: Πρέπει να κοιμηθώ. (στον εαυτό της) Πρέπει να κοιμηθώ.

Αγόρι: (ανοίγοντας ένα ένα τα δάχτυλα του Ξένου) Είναι εδώ, δεν είναι εδώ, είναι εδώ, δεν είναι εδώ. Δεν είναι εδώ.

Γυναίκα: Ξέχασες τον αντίχειρα.

Αγόρι: Δεν είναι εδώ.

Γυναίκα: Αλλά υπάρχει.

Αγόρι: Να ξαπλώσω μαζί σας;

Γυναίκα: Κάνε ό,τι θες, μόνο άσε με.

Το Αγόρι χώνεται ανάμεσά τους. Η Γυναίκα κλείνει το φως.

Ημίφως. Παύση.

Αγόρι: Εγώ είμαι, εγώ… Σ’ εμένα μπορείς να μιλήσεις… Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους. Σε καταλαβαίνω… Θυμάσαι που μ’ έσφιγγες σαν τανάλια;… Εγώ το θυμάμαι… Πες κάτι… Ό,τι να ’ναι…

Σκοτάδι.

Ο Ανδρέας Φλουράκης εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο το 2001 με το συλλογικό έργο Πίστη (Θέατρο του Νότου). Το 2003 διακρίνεται στο διαγωνισμό μονόπρακτων του Θεάτρου Τέχνης, το 2004 του απονέμεται η υποτροφία Fulbright, το 2006 το έργο του Αντιλόπες επιλέγεται ως ένα από τα δεκαέξι καλύτερα θεατρικά της Ευρώπης στο πρόγραμμα JANUS, ενώ το 2008 βραβεύεται στο διαγωνισμό μονόπρακτων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου, καθώς και στον διεθνή Διαγωνισμό Μονοδράματος 2006-2008 των UNESCO-Ι.Τ.Ι. Θεατρικά έργα του έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Twitter