α.

Το λευκό ασβεστωμένο εκκλησάκι γίνεται πιο διάφανο,

στην αγκαλιά του γαλανού ουρανού,

στο στόμα της γελαστής θάλασσας,

όπως δύο κορίτσια με λινά φορέματα,

με την ξυπολυσιά σε διχαλωτές παντόφλες,

ανάβουν ένα κεράκι μπροστά στα εικονίσματα…

β.

Ο Ορφέας θα διέπεται πάντα από την αγωνία της απόστασης,

από την ιδέα ότι η ομορφιά είναι ένα βήμα παραπέρα,

μια δρασκελιά λίγο πιο δίπλα,

μια ατυχής συγκυρία όπου η διασταύρωση δεν έγινε.

γ.

Το σπίτι βοά από φαντάσματα –

έξω στο δρόμο ένα κορίτσι βγάζει βόλτα το σκυλάκι του,

δίπλα του ένα αγόρι,

μια δροσιά εφηβική,

νιώθω ότι ακόμα μαγειρεύεται το πρώτο φιλί.

δ.

Η πλαζ πανέμορφη, λιτή, παλιάς εποχής του ’60, θυμίζει Άρη Κωνσταντινίδη.

Φεύγοντας βλέπω από τον πεζόδρομο να καταφτάνει μια παρέα τεσσάρων παιδιών,

τρία αγόρια και μια κοπέλα ξανθιά, όμορφη, με διχαλωτές λευκές σαγιονάρες.

Κυρίως το βλέμμα της, που με κοιτάζει ερωτικά,

πονηρεμένη ότι στέκομαι σκόπιμα στην είσοδο για χάρη της.

ε.

Οι ηλίανθοι χαμογελούν δυναμικά και συντεταγμένα,

στους κάμπους του νομού Έβρου,

διάφοροι σχηματισμοί, παρέλαση κανονική, κι όμως όλοι οι σχηματισμοί

είναι το ίδιο μυστικό πρόσωπο στο βάθος,

μυστικό αλλά λευκό, διαφανές,

τι ωραίο λουλουδάτο φόρεμα στο κορμί αυτής της απίθανης μελαχρινής

που μοιάζει με αγόρι,

σε ένα χαριτωμένο καφέ, στο χωριό που χαμογελά ταπεινό και μικρό

μέσα στην πράσινη βλάστηση.

στ.

– Σας άρεσε η μπίρα; ρωτά η κομψή δεσποινίς που σερβίρει στο παραλιακό μπαρ.

– Κατ’ αρχάς μου άρεσες εσύ.

ζ.

Το μεσημέρι, η νύχτα, μια πρώτη εικόνα θελκτική στο μάκρος της νύχτας,

οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο, υποσχέσεις, μια ποικιλία μορφών, όμως μην παρασύρεσαι,

δε θα βρεις σαν το καλούπι αυτής της πρώτης μορφής, μείνε εκεί,

όλη η νύχτα βρίσκεται εκεί, μόνο εκεί.

η.

Τα γυαλιά ηλίου κρύβουν τα ακριβή χαρακτηριστικά του προσώπου,

όπως βαδίζεις με τη φίλη σου (εσύ πιο κοντούλα) στον πεζόδρομο της αγοράς.

Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να σε δω χωρίς τα γυαλιά ηλίου,

σ’ έναν κλειστό χώρο ή βράδυ, και να μη σε αναγνωρίσω.

Δε λέω, ωραία τα γυαλιά ηλίου, φτιάχνουν τύπο, αλλά παραπλανούν,

αλλοιώνουν το πρόσωπο.

Γι’ αυτό εκείνα τα ιδιαίτερα πέδιλα, διχαλωτά, μπλε,

με την περίεργη φουντωτή αγκράφα,

εκείνα τα ολόλευκα δάχτυλα ποδιών,

εκείνος ο ερωτεύσιμος κάλος στο δεύτερο μακρύ δάχτυλο του ποδιού σου,

ίσως απρόσμενα με ξαναοδηγήσουν σ’ εσένα.

θ.

Ασφυξία από πράσινο. Παπαρούνες. Απόλυτη ησυχία στον κάμπο.

Ξαφνικά ένα μαρσάρισμα εκκωφαντικό, ένας κρότος,

το πτώμα του νεαρού στην άσφαλτο, δίπλα στα συντρίμμια.

Πιο πέρα σε απόκοσμη ταβέρνα, γλέντι γάμου,

ένα σμήνος μπαταριές στον αέρα για τα λευκά άμφια της νύφης,

πουλιά τρομαγμένα.

Στο διπλανό εγκαταλειμμένο πάρκο,

το παιδί σκύβει να πάρει την μπάλα και το φίδι πετάγεται γλιστερό, σιχαμερό, γλοιώδες.

Το βράδυ στην πόλη απόλυτη ησυχία πάλι,

όμως στα δωμάτια ολόγεμη κάψα στα ζευγάρια,

σκληρές βέβηλες ερωτικές συνευρέσεις.

Ο Ιγνάτης Χουβαρδάς γεννήθηκε το 1965 στη Βέροια. Είναι ποιητής και πεζογράφος.

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1985 με ποιήματα στο περιοδικό Ζάλη. Τελευταίο του βιβλίο: Θερινό τετράδιο, 2010.

Twitter