«Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στο βιβλίο σας, κύριε Ζαφείρη;»

Κοιτάζεις τη δημοσιογράφο με το παλούκι στο χέρι και σκέφτεσαι κάτι αισχρό. Ωστόσο, απαντάς με τη γνωστή σου γοητεία: «Μα, το έχω δηλώσει πολλές φορές. Έρωτας δεν υπάρχει, ούτε στο βιβλίο μου, ούτε στη ζωή».

«Έχουμε την εντύπωση, κύριε Ζαφείρη, ότι το βιβλίο σας είναι ύψιστος ύμνος προς τον έρωτα. Έχει σπάσει ρεκόρ στις λίστες των ευπώλητων ως το πιο ερωτικό μυθιστόρημα της χρονιάς. Πώς ισχυρίζεστε ότι δεν υπάρχει έρωτας;»

«Δεν το ισχυρίζομαι εγώ αλλά ο κεντρικός μου ήρωας, ο οποίος υποδύεται έναν ολόκληρο πλανήτη».

Τα κόκκινα γυαλιά της δημοσιογράφου παίρνουν φωτιά. Εκτοξεύουν σπίθες προς τα δικά σου. Ευτυχώς που φοράς τα καινούργια σου Dolce & Gabbana γυαλιά ηλίου και η γκόμενα με το παλούκι στο χέρι δεν βλέπει το βλέμμα που σκοτώνει. Το μικρόφωνο, ωστόσο, είναι σαν σπαθί που καλεί να σε εξοντώσει.

«Μα, κύριε...»

Τότε της γυρίζεις την πλάτη με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και εμφανέστατη υπεροψία. Απομακρύνεσαι και μπαίνεις στο ταξί που σε περιμένει έξω απ' το αεροδρόμιο. Επιτέλους, ανάβεις τσιγάρο και η πρώτη τζούρα σε γεμίζει με μια απερίγραπτη ηδονή. Έχεις να νιώσεις έτσι από το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο με τη μελαχρινή νοστιμούλα που σε ακολούθησε μετά την πολύ πετυχημένη σου βιβλιοπαρουσίαση.

Αυτές οι Ιταλιδούλες... σκέφτεσαι και ο νους σου πλημμυρίζει από εικόνες που δεν πρόκειται να ζήσεις πολύ σύντομα ξανά.

Στον δρόμο προς το Κολωνάκι χτυπάει το κινητό. Εμφανίζεται το αναμενόμενο όνομα.

«Έλα», λες κοφτά.

«Γύρισες;»

«Ναι».

«Έρχεσαι;»

Δυστυχώς θες να πεις, αλλά απαντάς: «Ναι».

«Καλά πήγε στην Ιταλία;»

«Αρκετά».

«Σου έχω μια έκπληξη».

Χέστηκα θες να πεις, αλλά λες: «Ωραία».

Μέχρι να κλείσεις το κινητό, το τσιγάρο έχει σβήσει μαζί με την ηδονή. Δεν υπάρχει χειρότερη προσγείωση από το να επιστρέφεις σπίτι σου. Ότι σου καταλογίζουν τόσα χρόνια ως ο μαέστρος του ρομαντισμού, ο βασιλιάς της ερωτικής ιστορίας, είναι ένα κατασκεύασμα που εσύ ο ίδιος έχεις χτίσει. Ο Ζαφείρης είναι το alter ego σου και τον γουστάρεις τρελά. Γιατί, απλούστατα, κοροϊδεύει τον κόσμο.

Γράφει για κάτι που δεν υπάρχει. Γράφει για την επαγγελματική καταξίωση ύστερα από πολλή δουλειά. Γράφει για το χρήμα που ρέει, για τα άφθονα συναισθήματα που πλέουν προς την τέλεια αγάπη. Γράφει για τα χρόνια πριν καταστραφούν τα πάντα γύρω σου, τα πάντα μέσα σου. Είναι ο Ζακ Ζαφείρης που υπήρχες και τώρα απλά δημιουργείς.

Το αμάξι φτάνει έξω από το σπίτι και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι νυστάζεις. Θέλεις να μπεις στο κρεβάτι σου. Να θυμηθείς πώς είναι ο ύπνος ο βαθύς. Αυτός που δεν σε ταράζει στις τρεις το πρωί. Ο ύπνος που δεν αφήνει σημάδια. Όμως, περιμένει. Το ίδιο το σπίτι είναι σε αναμονή. Δεν αντέχεις την εικόνα που θα αντικρίσεις με το που θα ανοίξεις την πόρτα. Εσύ έχεις μείνει κλειστός εδώ και τρία χρόνια. Από τότε που ξεκίνησε το κακό και ξεκίνησες να γράφεις για έρωτες.

Γιατί έρωτας δεν υπάρχει.

Τι πιο γοητευτικό από το να γράφεις για κάτι που δεν θα ζήσεις ποτέ από δω και στο εξής; Χάρη κάνεις στον κόσμο και σ' έχουν σαν θεό. Τα βιβλία σου είναι παπλώματα για βαθύτατους ύπνους. Να μπορούσες να κοιμηθείς κι εσύ...

«Καλώς τον!»

Χαίρεται. Και τώρα πρέπει να χαρείς κι εσύ. Χαμογελάς.

«Μου 'λειψες!» λέει καθώς σε αγκαλιάζει.

«Και μένα», λες αναγκαστικά.

Σε οδηγεί προς την τραπεζαρία, όπου έχει ετοιμάσει ό,τι φανταζόσουν ως έκπληξη.

«Όλα τα αγαπημένα σου!» λέει με εμφανέστατη ικανοποίηση, όπως πρέπει, όπως ορίζει ο ρόλος της.

Κάθεσαι τουλάχιστον να το απολαύσεις.

Πόσο καιρό ακόμα θα τα έχεις όλα αυτά; λες στον εαυτό σου.

Όμως καθώς παίρνεις την πρώτη μπουκιά, κάτι σου κάθεται στο λαιμό. Κάτι σαν λυγμός. Κάτι σαν κραυγή. Σηκώνεσαι να πας στην τουαλέτα.

«Μα, τι έπαθες, αγάπη μου;» σε ρωτάει ανήσυχη.

Δεν έχει νόημα να πνίξεις πια το κλάμα. Θα ήθελες να είναι αλλιώς. Θα ήθελες να είναι εκείνη. Αυτή που σε παράτησε. Αυτή που σου ξερίζωσε την ψυχή και έφυγε. Και για ποιον λόγο; Επειδή έχασες τη δουλειά σου ως σκλάβος μιας εταιρείας; Επειδή έχασες το αυτοκίνητο και το σπίτι; Το ότι έπρεπε να επιστρέψεις εδώ; Στα παλιά; Στα εύκολα; Στα σταθερά;

Και τι έγινε; Τώρα τα έχεις όλα στο τριπλάσιο!

Όμως, εκείνη δεν επέστρεψε. Γιατί έρωτας δεν υπάρχει.

Η πόρτα της τουαλέτας χτυπάει. Ανησυχεί για σένα.

Είναι το ένστικτο, σκέφτεσαι. Νιώθει τη θλίψη μου.

Και πώς να μην τη νιώθει; Έρωτας δεν υπάρχει, αλλά η αγάπη ρέει. Σε πνίγει. Δεν αντέχεις τόση αγάπη!

«Καλά είμαι», λες πίσω από την πόρτα. «Καλά είμαι, μαμά».

Ξεχνάς τον κύριο Ζαφείρη και γίνεσαι ο Ζακ. Αφήνεσαι στην αγκαλιά της, γιατί είναι η μόνη που υπάρχει.

Twitter