Η πρώτη μου ενασχόληση με το «ηχόραμα» έγινε το 1986 με τους Προσανατολισμούς στο Αιγαίο, πάνω σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη και μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου. Μετά το Σκουριά κι αρμύρα, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και μουσική Ελένης Καραΐνδρου, το Ημέρα Τρίτη σε μουσική Σταμάτη Σπανουδάκη κ.ά

Από τότε έχουν γίνει περισσότερες από τριακόσιες προβολές ηχοραμάτων στην Ελλάδα (Θέατρο Ηρώδου Αττικού, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βυζαντινό Μουσείο, Παλαιά Bουλή), αλλά και στο εξωτερικό (Καθεδρικός Ναός της Αγίας Τριάδος στη Νέα Υόρκη, Ινστιτούτο Dei Ciechi στο Μιλάνο, Unesco στο Παρίσι, Πανεπιστήμια Γενεύης, Περθ στη Δ. Αυστραλία και Χάρβαρντ, έδρα Γ. Σεφέρη, στη Βοστόνη).

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι δραστηριότητές μου μετατοπίστηκαν στον εκδοτικό χώρο με τη δημιουργία φωτογραφικών λευκωμάτων (Εκδόσεις Τοπίο).

Το ηχόραμα Σαντορίνη, ο τόπος ο μικρός ο μέγας που παρουσιάζω τώρα είναι ένα ταξίδι στο φως του Αιγαίου, στο φως της Σαντορίνης με τη νοσταλγική μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου. Οι φωτογραφίες της Σαντορίνης μέσα απ' όλες τις εποχές του χρόνου έρχονται να συμπληρώσουν τα κείμενα του Πάνου Θεοδωρίδη διαβασμένα από τον Γρηγόρη Βαλτινό. Έτσι, στη φωτογραφική αυτή ποιητική, η εικόνα λαμβάνει άλλες διαστάσεις πέρα από την καθαρή ρεαλιστική περιγραφή, που δεν την αρνείται, βέβαια, όπου αυτή απαιτείται. Προσπαθεί άλλοτε με ρεαλισμό κι άλλοτε με αφαιρετική και υπαινικτική διάθεση να δείξει μια Σαντορίνη πέρα από τα τουριστικά τυποποιημένα πλάνα της Καλντέρας.

Από μια τέτοια γιορτή δεν θα μπορούσε να λείπει η υψηλή ποίηση των κορυφαίων. Ο ποιητής Διονύσης Καρατζάς διαβάζει τη «Σαντορίνη» του Γιώργου Σεφέρη και την «Ωδή στη Σαντορίνη» του Οδυσσέα Ελύτη.

500 φωτογραφίες σε 14 θεματικές ενότητες: καλντέρα, ενδοχώρα, Οία, ηφαίστειο, πανηγύρι, τρύγος, στα υπόσκαφα του οίνου, απόηχος, όνειρο κ.ά.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τη Σαντορίνη, όπως και καθετί μοναδικό. Μόλις σταθείς στην καλντέρα, νιώθεις δέος μπροστά στην παντοδυναμία της φύσης. Πουθενά αλλού δεν συναντάς τόσο κοντά τη ζωή με τον θάνατο, το άσπρο με το μαύρο, το ήρεμο με το άγριο, το φως με το σκοτάδι. Θαυμάζεις τον άνθρωπο που σε πείσμα της συμφοράς και των κινδύνων του ηφαιστείου δεν εγκατέλειψε το νησί, έμεινε και μεγαλούργησε. Καλλιέργησε στην ανύπαρκτη γη τους πιο νόστιμους καρπούς, έκτισε πάνω στον γκρεμό –με όσα μέσα είχε– τα πιο όμορφα σπίτια και έζησε νικώντας την αγωνία μιας νέας καταστροφής.

Οι πέτρες, τα βράχια και η λάβα δημιούργησαν ένα καταπληκτικό σύνολο. Πάνω στους μαύρους όγκους πινελιές κόκκινες, καφέ, μαβιές και κίτρινες και πιο πάνω, στην κορυφογραμμή, οι εκκλησίες και τα σπίτια στα λευκά. Λευκά και τα πλοία της γραμμής στα σκούρα νερά της καλντέρας. Στο βάθος η θάλασσα να στραφτοκοπά έτσι όπως μόνο στο Αιγαίο μπορεί να δει κανείς.

Ποιος καλλιτέχνης δεν θα εμπνευστεί απ' αυτό το θέαμα; Ποιος φωτογράφος θα μείνει ασυγκίνητος από τη Σαντορίνη;

Στη μαγεία του μοναδικού τοπίου ερχεται να προστεθεί, ως ευχάριστη έκπληξη, η φιλοξενία, η προθυμία και η συνεργασία των ντόπιων, χωρίς την οποία δεν θα μπορουσα να φέρω σε πέρας αυτή τη φωτογράφιση, ειδικά σε διάφορους ιδιωτικούς χώρους: σπίτια, οινοποιεία, κάναβες, υπόσκαφα.

«Σαντορίνη, ο τόπος ο μικρός ο μέγας», Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου, στις 7 το απόγευμα, Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας (Όθωνος 100, Κηφισιά). Πληροφορίες: 210 8083289 και 210 9407641.

Twitter