Ο έρωτας –οι αέναες, πολυποίκιλες εκφάνσεις και πτυχές του– κυρίως χαρακτηρίζει την ποίησή μου, στις επτά συλλογές που έχω εκδώσει. Βέβαια, ανάμεσα στα ερωτικά ποιήματα, σε μικρό ποσοστό, έχουν τη θέση τους και κοινωνικά θέματα. Το διαφορετικό στην καινούργια συλλογή μου, Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων, είναι ότι τα κοινωνικά ανεβαίνουν κατά πολύ σε αριθμό.

Ποτέ δεν ήμουν κλεισμένη σε χρυσελεφάντινο πύργο για να καταφεύγω σε ονειροπολήσεις μακριά από τη ζωντανή, παλλόμενη πραγματικότητα. Η οπτική μου στον κόσμο, όπως αντίστοιχα και η γραφή μου, διακρίνεται για τον ρεαλισμό, την προσγείωση σε απτές καταστάσεις και συνθήκες. Πρόκειται για έναν ανθρωποκεντρικό ρεαλισμό, έναν πραγματισμό, που θέλγεται να προχωρεί σε αδέκαστη εξερεύνηση, επίμονη ανίχνευση κι ακέραιη εμβάθυνση των διαπροσωπικών σχέσεων. Λαβωμένη, κυνηγημένη, εξουθενωμένη από φοβερές εμπειρίες προερχόμενες από το οικογενειακό και ευρύτερο συγγενικό μου περιβάλλον, από την επαγγελματική μου ζωή, το λογοτεχνικό σινάφι, τις διάφορες φιλίες και συναναστροφές, με διαύγεια και αμεσότητα κατέθεσα το απόσταγμα αυτών των πικρών εμπειριών στα κοινωνικά ποιήματα της συλλογής. Ένα απόσταγμα πλήρους έκθεσης και απογύμνωσης, «σαν ημερολόγιο σε ξένα χέρια» – χωρίς, σε αντιδιαστολή, να εξαιρέσω περιπτώσεις που αποτελούν οάσεις ευγένειας, θαλπωρής, ανιδιοτέλειας από γενναιόδωρους στην ψυχή ανθρώπους.

Το κακό απειλεί και πληγώνει, ανακατεύει την τράπουλα και φέρνει τα πάνω κάτω. Είναι πανίσχυρο και ακατάβλητο, γιατί ενεδρεύει στην πρωτόγονη φύση του ανθρώπου, που καμιά επίστρωση πολιτισμού και ελέγχου των ενστίκτων δεν μπορεί να εξαλείψει. Το κακό, ως έπαρση, αδικία, βία, εκμετάλλευση, φθόνος, απύθμενος εγωκεντρισμός, μας περιμένει στη γωνία ανά πάσα στιγμή για να κτυπήσει, να τσαλαπατήσει αδυσώπητα. Τα πολλά και δαιμονικά πρόσωπα του κακού με την τραχύτητα, τη φονική τους τραχύτητα, παρουσιάζονται ανάγλυφα και με σαφήνεια στους στίχους μου. Μια σαφήνεια που δεν αφήνει καθόλου χώρο για μελοδραματισμούς, δειλίες και κλάψες. Επίσης, μια αιχμηρή ειρωνεία κι ένας υπόγειος σαρκασμός καυτηριάζει καθετί βάναυσο. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος μας, όχι όλος ο κόσμος, όμως ένα σκοτεινό, σκοτεινότατο μέρος του, όπου σαν αχόρταγο θηρίο άπειρες μορφές βίας ελλοχεύουν γύρω μας. Το «ένδον σκάπτε» αναπότρεπτα οδηγεί να αφουγκραστούμε, να αναρωτηθούμε, να μελετήσουμε και το πιο «βρόμικο», με την ευρύτερη έννοια, σε συμπεριφορές ατομικές ή της κοινωνίας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να φτάσουμε στην αυθεντική αίσθηση των πραγμάτων.

Αναμφίβολα είμαστε όντα τραγικά, καθώς η φθορά του χρόνου, η μοναξιά κι ο θάνατος έχουν τη σφραγίδα τους στην υπόστασή μας. Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις της φωτιάς, ο ερωτισμός και η λίμπιντο κατευθύνουν με ισχύ και μας διαμορφώνουν – είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε παίγνια στα χέρια τους. Το «λημέρι των αισθήσεων», σαν τις ακούραστες κι αιώνιες σειρήνες, μας προσκαλεί για να βρούμε απάγκιο, σωτηρία κι ευδαιμονία. Πρόκειται για τον ερωτικό χώρο με τους παραδείσους , αλλά και τα τόσα απρόοπτα, τις απότομες ανατροπές, τις επικίνδυνες παγίδες. Περνάς το πύρινο κατώφλι του πάθους και ενδέχεται να βρεις την υπερκόσμια ομορφιά που λαχταράς. Όπως ενδέχεται χάνοντας κάθε έλεγχο του εαυτού σου να καταποντιστείς από προδοσία, απελπισία και οικτρές διαψεύσεις. Με το πάθος διακινδυνεύουμε, γιατί όλα τα μεγάλα και συνταρακτικά στη ζωή έχουν κίνδυνο και τίμημα. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τη δύναμη που ασκούν οι ορμές και η λαγνεία; Συνιστούν τη μοιραία οδό, την ονειρεμένη περιδίνηση, την κάθοδο που οδηγεί στη μύηση, τη γνώση του καλού και του κακού, την ολοκλήρωσή μας ως άτομα.

Αυτή την πληθώρα των ερωτικών συναισθημάτων, με τις πολυσύνθετες όψεις και αντιθέσεις τους, εκφράζω στα ποιήματά μου με λόγο ευθύβολο, απέριττο, σαν κουβεντιαστή αφήγηση και βαθιά εξομολόγηση, που έχει τον δικό της εσωτερικό ρυθμό. Ο έρωτας παρουσιάζεται αχαλίνωτος, οργιαστικά ηδονικός, υπέρλαμπρα τρυφερός, υπερπλήρης αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και απαίσια κυνικός σε πολλές περιπτώσεις ή βίαιος με τη δολιότητα της εξαπάτησης.

Ο άνθρωπος γυρεύει τον άνθρωπο, να τον μάθει, να τον πλησιάσει, να ζεσταθεί άλλοτε με τη στοργή της φιλίας, άλλοτε με τη φλόγα του έρωτα. Μια προσπάθεια, ένα λιθαράκι στη διερεύνηση του ανθρώπου, του λαβύρινθου της ψυχής και των επιθυμιών του είναι οι στίχοι της συλλογής μου.

ΦΑΝΕΛΑΚΙ

Έγειρα στην αγκαλιά σου
και το φανελάκι σου μοσχοβολούσε,
καθαρό, φρεσκοπλυμένο ρούχο.
Η μυρωδιά του μου άναψε τις αισθήσεις.
Και η αγάπη μας ανθηρή, πεντακάθαρη είναι
χωρίς σκιές και ραγίσματα.
Δοσμένοι ο ένας στον άλλο,
τη λαμπρότητα της αγάπης μας απολαμβάνουμε.

Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων
Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Σαιξπηρικόν
47 σελ.
Τιμή € 8,00

Twitter