Δεν έχω υπόψη μου τις πέντε προηγούμενες ποιητικές συλλογές της. Όμως με την έκτη, που επιγράφεται Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ και κυκλοφορεί σε πολύ προσεγμένη και εντυπωσιακή έκδοση από το Σαιξπηρικόν, η Έλσα Κορνέτη είναι έτοιμη ποιητικά να αναποδογυρίσει το διαδικτυακό σύμπαν.

Με τολμηρές ποιητικές εκφάνσεις, εναλλασσόμενες εικόνες, φανερούς και άδηλους μελωδικούς τόνους, φέρνει κάτι επαναστατικό, πρωτοποριακό ίσως, στον χώρο της σύγχρονης ελληνικής ποιητικής πραγματικότητας. Εντυπωσιακός, στέρεα και λιτά δομημένος ο ποιητικός, ηδυσμένος λόγος· στιλπνός, περιεκτικός, εύρυθμος ο στίχος της, επιβάλλεται με την αυστηρά δωρική μορφή, την εσωτερική δυναμική και την ευρηματικότητα.

Με θαυμαστή συντομία και καθαρότητα αρθρώνει μια ποίηση μορφικά επική, συχνά ασθματική, αγωνιώδη, τολμηρή, δραματική και φιλοσοφημένη, που ρέει αβίαστα, παρά τη φόρτιση που κουβαλούν οι εύρυθμοι φθόγγοι στα φτερά τους. Εκφράζει έναν κόσμο μεταλλαγμένο, όπου κινούνται «χίλιοι μαυροφορεμένοι εαυτοί», κλώνοι θαρρείς της ίδιας της οντότητάς της· νιώθει αλλοτριωμένη, κομματιασμένη, έρμαιο του υπολογιστή, από δημιουργό και εντολέα, όργανο της τεχνολογίας, σχοινοβάτη ή ναυαγισμένο «κυβερνοναύτη» που μ' ένα άδειο κεφάλι σέρνεται «σε τόπο και σε χρόνο δανεικό», ξένο, προσωρινό, λες και είναι σε «μια κατάψυξη σώματος/ όπου τα κύτταρα παγώνουν το αίμα/ και το μυαλό κυλάει ανάποδα.../ εγκλωβισμένη σε μια ψευδαίσθηση ακινησίας».

Με τολμηρές ποιητικές εκφάνσεις, εναλλασσόμενες εικόνες, φανερούς και άδηλους μελωδικούς τόνους, φέρνει κάτι επαναστατικό, πρωτοποριακό ίσως, στον χώρο της σύγχρονης ελληνικής ποιητικής πραγματικότητας.

Καθηλωμένη στην ακινησία και στη σιωπή που επιβάλλει ο υπολογιστής, υποταγμένη στη γοητεία της οθόνης και του μικροσκοπικού οργάνου που μεταφέρει το σύμπαν στο λευκό κενό, φαντάζεται ότι λειτουργεί σ' ένα απέραντο πεδίο δράσης, ότι επικοινωνεί με χιλιάδες, εκατομμύρια διαδικτυακούς φίλους, ότι έχει κατακτήσει το σύμπαν, ενώ στις κανονικές διαστάσεις και συνθήκες είναι μόνη με τους «μαυροφορεμένους εαυτούς».

Το παντοδύναμο όργανο της πληροφορικής μετέτρεψε τον άνθρωπο σε άβουλο εξάρτημά του. Του έκλεψε το μυαλό, τη θέληση, την ικανότητα επιλογής, τη χαρά της ζωής, του στέρησε τα πάντα. Μένει να του ξεριζώσει και την καρδιά, να του κλέψει και το συναίσθημα, τα όνειρα, την προσδοκία: «Η ψηφιακή οπτασία άλλωστε/ είναι πάντα πιο βολική».

Δανείζεται τον «επαναστατικό Γκιούλιβερ», τον δυνάμει επαναστάτη, για να εξοβελίσει τους κλώνους: «φίλους, εραστές, θαυμαστές», τους πολλούς εαυτούς, να βγει από τον λήθαργο: «Αρκετά έπαιξες εξαρτημένε άνθρωπε/ τώρα πρέπει να ζήσεις».

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε όταν συνειδητοποίησε πού έχει φτάσει:

Όταν παράφορα το αίμα αφρίζει το μυαλό
κι από τα μάτια χύνεται στάχτη
σε μια ανθοφορία αριθμολάγνας υπερβολής
αυτό που απειλητικά
μέσα σε σύννεφα μαύρης λάσπης
καλπάζοντας σε πλησιάζει
είναι η νύχτα ή η καταιγίδα;

Ο άνθρωπος δεν υπάρχει ως αυτόνομη οντότητα, είναι μπερδεμένος, ανελεύθερος, διαλυμένος, διαμελισμένος, ναυαγημένος, κατακτημένος από τα έργα του, κατοικημένος από ανασφάλειες. Μ' ένα «μυαλό που έχει ήδη πολύ θόρυβο», πορεύεται ακυβέρνητο σκάφος στο κενό του κυβερνοχώρου.

Κάποια στιγμή, επαναστατημένα τα ανεκπλήρωτα, «τα αναρχικά όνειρα», εκδικητικά απαιτούν δικαίωση: σαν «ιπτάμενη/ ανθοδέσμη η πείνα τους/ ράμφος γαμψό/ με σημαδεύει», θα πει. Αλλά περιμένει με μάτια ανοιχτά και με «βλέμμα επίμονο» μήπως μπορέσει να τα «εξοστρακίσει», να απαλλαγεί από την ηλεκτρονική πλέον Υπερδύναμη, να πάψει να είναι εξάρτημα της «θαυμαστής ηλεκτρονικής κονσέρβας».

«Ο ένας λευκοντυμένος εαυτός» ξυπνάει από τον λήθαργο, βλέπει να φυτρώνουν στους ώμους του φτερά και τα βάζει με το σινάφι των λιλιπούτειων μαύρων εαυτών, τους κλώνους του, και προστάζει τον Γκιούλιβερ να φύγει, δεν τον χρειάζεται. Όλος ο παιδεμός που υπέστη είχε καλό αποτέλεσμα, τα βιώματα έγιναν πλούσια παρακαταθήκη δημιουργίας.

Μέσα από μια ευφυέστατη, θαυμαστά στοιχειοθετημένη σύνθεση λέξεων και εννοιών, εντυπωσιακά λεκτικά σχήματα, πολλαπλές θέσεις και αντιθέσεις που γίνονται στίχοι/πινελιές πολλαπλών ιριδισμών κι αποχρώσεων, ζωγραφεί αξιοπρόσεκτες νοητές εικόνες, πίνακες ποικιλόμορφων ποιητικών τοπίων που ιλαρύνουν το ανθρώπινο σύμπαν. Το πλήθος των στοιχειωμένων εαυτών που «παρελαύνουν κάτω από τα πόδια» της, και στη συνέχεια γίνονται «εαυτοί ακροβάτες/ αναρριχώνται πάνω» της «με σχοινιά...», κάθονται όλοι υποτακτικά στις παλάμες του πρωτότυπου εαυτού κι εκεί, με την παρότρυνση του ξεχωριστού, του «λευκοντυμένου εαυτού», εγκαταλείπουν το χάος του κυβερνοχώρου, συμμαζεύονται καθένας στο πόστο του, μετασχηματίζονται σε φθόγγους, λέξεις, στίχους, αρθρώνονται σε «ποιήματα / χάρτινα πουλιά», γεμίζουν τις σελίδες χάρτινων οχημάτων για να πετάξουν από κάποια ράφια στο ποιητικό στερέωμα και να κατακτήσουν το ποιητικό τους μικρό-μέγα σύμπαν καταξιώνοντας την ποιήτρια ως μια δυναμικά ποιοτική παρουσία στον πολύπαθο και αδυνατισμένο χώρο της σύγχρονης ποίησης.

Αποκαλυπτικό και ερμηνευτικό το σχέδιο που υπογράφει η Πέννυ Δέκα-Κορνέτη: το μέσο, η τεχνολογία έχει καταβροχθίσει το κεφάλι – τον εγκέφαλο, και καταγίνεται να αφανίσει ολόκληρο τον δημιουργό του.

Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ
Έλσα Κορνέτη
Σαιξπηρικόν
32 σελ.
Τιμή € 4,97

Η Ελένη Χωρεάνθη είναι συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφράστρια.

Άλλα κείμενα:

• Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης: «Πότες θα κάμει ξεστεριά…»
• Πολυχρόνης Κουτσάκης: «Ο αναπληρωματικός Άγιος Βασίλης»
• Κατερίνα Σέρβη: «Ο Πέτρος και η Επανάσταση του 1821»
• Στα περιθώρια της λύπης
• Τώνια Κατζουρού: «7 χρώματα πάνω σε μαύρο»

Twitter