Eoin McLaughlin: «Η αγκαλιά»

Ένα ζωάκι, ο μικρός σκαντζόχοιρος, περπατά μόνος στο δάσος, έχει πίκρα στο μουτράκι του και θλιμμένα μάτια. Κρίμα, βέβαια, είναι τόσο αξιαγάπητος... Φυσικά, πικραίνονται και οι αξιαγάπητοι, αλλά στη στενοχώρια δεν πρέπει να ’ναι μόνος κανείς. Η μοναξιά γιγαντώνει τη λύπη. Το γνωρίζει αυτό το μοναχό ζωάκι γι’ αυτό η καρδιά του λαχταρά έναν φίλο, έναν γνωστό, έναν γείτονα. Να μιλήσουν. Να αγγιχτούνε. Ν’ αγκαλιαστούνε. Να του διαβεί, έτσι, σαν πουλί πετούμενο η θλίψη... Κοιτά τριγύρω, ερευνά. Ίσως και παρακαλεί μέσα του γιατί –ξάφνου– απλώνει τα χέρια, χαμογελά, κοιτά απέναντι κατευχαριστημένος: Η αλεπού. Η ωραία και έξυπνη φίλη του. Αχ!

«Σε παρακαλώ, μου κάνεις μια αγκαλίτσα;» ρώτησε ο σκαντζόχοιρος. Κι αυτή, με μεγάλα έκπληκτα μάτια και πολυάσχολο ύφος: «Πολύ θα ήθελα» απάντησε «αλλά πρέπει να πάω να αναποδογυρίσω εκείνον εκεί τον σκουπιδοτενεκέ» και φεύγει τρεχάτη για τα σκουπίδια. Παραμύθια…

«Είμαι κάπως στενοχωρημένος και θα ήθελα πολύ μια αγκαλιά» παρακαλά ο σκαντζόχοιρος με χέρια υψωμένα και προσδοκία στα μάτια. Και ο σκίουρος με τη φουντωτή και περήφανη ουρά: «Αυτή τη στιγμή πνίγομαι. Μετράω τα φουντούκια μου» απάντησε. Είχε μόνο τρία φουντούκια. Ναι. Και όλο –τάχα– μπερδευότανε, έχανε τον λογαριασμό και ξανάρχιζε το μέτρημα.

«Μήπως θα μου έκανες εσύ μια αγκαλίτσα;» ενώνει τις παλάμες σαν σε προσευχή, ικετεύοντας την εντυπωσιακή καρακάξα, και το πουλί: «Ίσως αφού τελειώσω το τραγούδι μου· να ξέρεις όμως ότι είναι πολύ μεγάλο». Κι έβαλε, για να γίνει πιστευτή, φωνή που αντιλάλησε: «Kρρραααα, κρρραααααα, κρρραααα...»

«Κανείς δε θέλει να μ’ αγκαλιάσει...» είπε με παράπονο στη φίλη του, τη σοφή, γεμάτη καλοσύνη κουκουβάγια, ενώ έτρεχαν πικρά δάκρυα από τα γλυκά του μάτια.

Η κουκουβάγια ήταν ειλικρινής: Εξήγησε πως τα αγκάθια του στέκουν εμπόδιο στις αγκαλιές που ζητά. Αλλά: «Μην ανησυχείς, όμως. Για όλους υπάρχει κάποιος». Πόσο αληθινό!

Φυσικά, πικραίνονται και οι αξιαγάπητοι, αλλά στη στενοχώρια δεν πρέπει να ’ναι μόνος κανείς. Η μοναξιά γιγαντώνει τη λύπη.

«...Θα βρω ποτέ μου κάποιον ν’ αγκαλιάσω;» Πόνεσε μέσα του.

Λίγο μακρύτερα τριγυρνά μόνη της η χελώνα· σέρνει τα ποδαράκια της, σέρνει και τη θλίψη της. Καθώς όμως γνωρίζει ποιο είναι το γιατρικό, μόλις βλέπει τον ασβό τον χαιρετά γεμάτη ελπίδα και, απλώνοντας τα χέρια, του ζητά μια μεγάλη αγκαλιά. Και ο ασβός, κρατώντας και απολαμβάνοντας όχι και λίγα βατόμουρα, αρνήθηκε: «Λυπάμαι, αλλά κολλάνε τα χέρια μου» απάντησε και της γύρισε την πλάτη, συνεχίζοντας να μασουλάει.

«Μήπως μπορείς εσύ;» ρώτησε παρακαλεστικά το ευτραφές κουνέλι· και εκείνο: «Όχι... Δυστυχώς, σκάβω μια πολύ σημαντική τρύπα» απάντησε και απομακρύνθηκε.

Να όμως ο βάτραχος: «Μήπως έχεις εσύ χρόνο για μια γρήγορη αγκαλιά;» Την απέρριψε. Έπρεπε να πηδήξει εκεί πέρα, εξήγησε... Και έφυγε σαν κλέφτης.

Όταν συνάντησε την κουκουβάγια τη ρώτησε, δακρυσμένη, ό,τι ακριβώς είχε ρωτήσει και ο σκαντζόχοιρος. Και η πολύπειρη και πονετική κυρά της νύχτας: «Φταίει το καβούκι σου... Μην ανησυχείς, όμως. Για όλους υπάρχει κάποιος».

«Θα βρω ποτέ μου κάποιον ν’ αγκαλιάσω;» Σκέφτηκε με καημό.

Και τότε ήταν... που οι δυο τους... συναντήθηκαν.
Αγκαλιάστηκαν.
Κι ήταν η πιο ωραία αγκαλιά.
Κι ήταν η πιο χαρούμενη από ποτέ.

Τερπνό, αγαπητό βιβλίο, όπου η ανάγκη και η πολυτιμότητα της φιλίας και της συντροφικότητας είναι εμφανής, και η επαφή ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα εκ των ων ουκ άνευ. Η εικονογράφηση θα θέλξει και θα χαροποιήσει τους αναγνώστες. Απλή, εκφραστική και αστεία, βοηθά ώστε το κείμενο να γίνεται απολύτως αντιληπτό και οικείο στο μικρό παιδί.

Η αγκαλιά του Ιρλανδού συγγραφέα Όουεν ΜακΛάφλιν ανακηρύχθηκε «Βιβλίο της Χρονιάς» (2019) από τον Guardian, ενώ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες.

eo mclaughlin Ηλικία: Προσχολική