Διονύσης Π. Σιμόπουλος: «Πες μας, παππού... Πώς πήγαμε στο φεγγάρι»
«...Είναι πολύ εγωιστικό να νομίζουμε πως είμαστε οι μοναδικοί κάτοικοι στο Σύμπαν… Είμαστε μικροσκοπικά όντα μέσα σ’ ένα διαρκώς φλεγόμενο, μετακινούμενο σύμπαν αδιευκρίνιστης ηλικίας…» έχει πει σε τηλεοπτικές και έντυπες συνεντεύξεις κατά καιρούς ο ίδιος ο διάσημος Έλληνας αστροφυσικός Διονύσης Π. Σιμόπουλος.
Πάντα τον παρακολουθούσα μέσα από τα άρθρα του στον Τύπο και σε διάφορες εκπομπές και σαν μικρό παιδί φανταζόμουνα πως βρισκόταν ολομόναχος στις στράτες του ουρανού ανάμεσα στ’ αστέρια, ένα κι ο ίδιος άστρο. Και πολλές νύχτες τον ακολούθησα μέσα από τα βιβλία του σε κάθε μαγικό ταξίδι στις γειτονιές των άστρων και χαιρόμουν να τον ακούω να μιλάει για τη δημιουργία και την ηλικία του σύμπαντος και των άστρων και να μαθαίνω τα μυστικά του σύμπαντος.
Έχω ζήσει υπέροχες ώρες μαζί του. Αλλά το ωραιότερο ταξίδι στα μονοπάτια και στις στράτες του ουρανού το έκανα παρέα με τα εγγόνια του, πετώντας μαζί τους μέσα στις σελίδες του βιβλίου τούτου, που εκείνα τα πανέξυπνα σκαθαράκια τον παρακίνησαν να γράψει για τις «επισκέψεις» του με αστροναύτες στο σύμπαν και στη σελήνη και πώς έφτασαν και «προσεδαφίστηκαν» στο φεγγάρι τόσο απλά και κατανοητά. Μέρες και βράδια τον παρακαλούσαν:
«Πες μας, παππού, πώς πήγαμε στο φεγγάρι;»
Και ο σοφός παππούς, ο σπουδαίος επιστήμονας αστροφυσικός, από τα πολλά παρακάλια τους κάθισε ένα βράδυ και τους διηγήθηκε την «Ιστορία της διαστημικής περιπέτειας» σαν παραμύθι. Τόσο όμορφα, τόσο απλά, τόσο μαγικά, όσο μαγικό ήταν και το οδοιπορικό στις ουράνιες συνοικίες των αστεριών κι ανάμεσα σ’ εκείνα τα άπειρα άστρα κι αστράκια που σχηματίζουν τις μεγάλες λουρίδες των ουράνιων σωμάτων που ονομάζουν Γαλαξίες, γιατί μοιάζουν με χυμένο γάλα.
«Πώς χύθηκε τόσο πολύ γάλα, παππού;»
Η απάντηση δεν ήταν δύσκολη. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η θεά Ήρα, όταν ανακάλυψε πως την ξεγέλασε ο Δίας και θήλασε τον μικρό Ηρακλή, τον νόθο γιο του, θύμωσε και έχυσε το γάλα της. Έτσι σχηματίστηκε ο Γαλαξίας που βρίσκεται μεταξύ της Γης και του Ήλιου. Στα ελληνικά λέγεται «Γαλαξίας κύκλος» ή «γάλακτος κύκλος» ή απλώς «γάλα» και αποτελείται από 200 δισεκατομμύρια άστρα!
Ο άνθρωπος πάντα μαγευόταν θωρώντας τον ουρανό με τ’ άστρα και πάντα έκανε προσπάθειες να πετάξει, να φτάσει τ’ αστέρια, να περπατήσει στο φεγγάρι, στο μαγικό αυτό άστρο που τις νύχτες φαίνεται ολόκληρο από τη γη, όταν είναι πανσέληνος και μοιάζει με πρόσωπο, σαν να έχει μάτια και στόμα. Τόσο ο παλαιός και ο αρχαίος όσο και ο άνθρωπος κάθε εποχής ονειρευόταν να πετάξει και να περπατήσει στο φεγγάρι. Πολλούς αιώνες προτού κατορθώσει να πραγματοποιήσει την ιστορική εκείνη πτήση τον προηγούμενο αιώνα, τέλη της δεκαετίας του ’60 (1969), αρχές της επόμενης δεκαετίας (1972) που όχι μόνο πλησίασε, αλλά έκανε τα πρώτα βήματα άνθρωπος στο φεγγάρι κι άφησε άναυδη την ανθρωπότητα, δεν είχε καταφέρει αυτόν τον άθλο. Χρησιμοποίησε ως τότε αερόστατα, ρουκέτες, δορυφόρους, πυραύλους, σεληνακάτους, περπάτησαν άνθρωποι στο διάστημα, η Επιστήμη του Διαστήματος πραγματοποιούσε θαύματα, αλλά η πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη σελήνη, αν και απέτυχε και στοίχισε τη ζωή των αστροναυτών, αποτέλεσε σημαντική εμπειρία για τους διαστημικούς επιστήμονες.
Και ο σοφός παππούς, ο σπουδαίος επιστήμονας αστροφυσικός, από τα πολλά παρακάλια τους κάθισε ένα βράδυ και τους διηγήθηκε την «Ιστορία της διαστημικής περιπέτειας» σαν παραμύθι.
Από την πρώτη εκείνη παρθενική επαφή του ανθρώπου με τον κοντινό μας δορυφόρο, έγιναν πολλές αποστολές τόσο από Αμερικανούς, όσο κι από Ρώσους διαστημικούς επιστήμονες, άρχισαν ανταγωνισμοί μεταξύ τους έως ότου αποφάσισαν να συνεργαστούν και να προσπαθήσουν από κοινού την εξερεύνηση του σεληνιακού τοπίου. Πολλές απόπειρες κατάκτησης του διαστήματος και της σελήνης έγιναν από το 1972 και μετά, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο επιτυχημένες. Από την εκτόξευση του πυραύλου ΑΠΟΛΛΩΝ 1 ως του ΑΠΟΛΛΩΝ 7, την «πρώτη επανδρωμένη και επιτυχημένη σε γενικές γραμμές αποστολή», έγιναν άλλες 10 αποστολές και, παρά τις όποιες δυσκολίες του εγχειρήματος, οι επιστήμονες όχι μόνο κατάφεραν να προσεδαφίσουν διαστημικό όχημα στη σελήνη, αλλά να περπατήσουν στα χώματά της, να παρατηρήσουν και να εξερευνήσουν την επιφάνεια, να πάρουν και να μεταφέρουν στη γη δείγματα από το έδαφος για να μελετήσουν στα εργαστήρια τη σύσταση του εδάφους και πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν το υπέδαφος, να ερμηνεύσουν τη «γέννησή» της, τις συνθήκες υπάρξεώς της στο διάστημα, τη σχέση και την εξάρτησή της από τον Ήλιο, τη θέση της στο διάστημα και τη σχέση της με τη γη μας.
Όπως μας πληροφορεί και εξηγεί πολύ απλά για τα εγγόνια του και για όλα τα παιδιά ο σοφός «ουρανοβάμων» παππούς Διονύσης Π. Σιμόπουλος, με το διαστημόπλοιο ΑΠΟΛΛΩΝ 17 έγινε «η τελευταία αποστολή προσεδάφισης στην επιφάνεια της σελήνης. Στο πλήρωμα περιλαμβανόταν και ένας επιστήμονας, ο γεωλόγος Χάρισον Σμιτ. Το σημείο προσεδάφισης ήταν μια βαθιά κοιλάδα. Σ’ αυτή την αποστολή συνέλεξαν 109 κιλά σεληνιακών πετρωμάτων, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ, ενώ με το ειδικό τους όχημα διήνυσαν 34 χιλ.», δηλαδή κινήθηκαν πάνω στο έδαφος της σελήνης 34 χιλιόμετρα! Αρκετά μεγάλη απόσταση, ώστε να έχουν αποκτήσει σαφή γνώση και να πάρουν εντυπωσιακές πραγματικές εικόνες του φυσικού τοπίου που να είναι αληθινές και να μας πείθουν.
Βάσει όλων των στοιχείων και των λημμάτων και πλήθους πληροφοριών που έφεραν μαζί τους από το διάστημα οι τολμηροί αστροναύτες, το απέραντο γαλανό διάστημα που περιβάλλει τη γη μας, δεν είναι επίπεδη επιφάνεια που τη στηρίζει ο Άτλαντας, αλλά ένα απέραντο Χάος μέσα στο οποίο υπάρχουν δις και τρις εκατομμύρια, άπειρα άστρα, γαλαξίες, ήλιοι και άπειρα ηλιοκεντρικά συστήματα, εκτός από το δικό μας ηλιοκεντρικό σύστημα.
Μπορεί να σταμάτησαν οι αποστολές στη σελήνη με την εκτόξευση του ΑΠΟΛΛΩΝ 17, αλλά δεν σταμάτησαν τα όνειρα για παραπέρα εξερεύνηση του διαστήματος, κυρίως μια «επίσκεψη» στον πλανήτη Άρη, ακόμα και για αποστολή στον Ήλιο κάνουν όνειρα οι διαστημικοί επιστήμονες. Προς το παρόν περισσότερα όνειρα κάνουν για εποίκιση της σελήνης, αφού δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκης ζωής σε στοές κάτω από την επιφάνεια της σελήνης, όπου «η θερμοκρασία παραμένει σταθερή και σε λογικά όρια», αφού εξασφαλιστεί η προμήθεια οξυγόνου και νερού και δημιουργηθεί ατμόσφαιρα. Η εγκατάσταση οικισμού στην επιφάνεια θα γίνει σε στεγασμένους χώρους με τεράστιους θόλους για καλλιέργειες βιονικών φυτών και κατοικίδιων ζώων, που θα προστατεύονται από τις φονικές ακτίνες του Ήλιου και από την πτώση μετεωριτών. Για αυτά γίνονται έρευνες και μελέτες. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συγγραφέα του βιβλίου, τον 21ο αιώνα θα πραγματοποιηθεί ο εποικισμός της σελήνης και τον 22ο αιώνα, η σελήνη θα είναι ο τουριστικός προορισμός των κατοίκων της γης! Και όσα σήμερα μοιάζουν με γοητευτικό παραμύθι θα γίνουν πραγματικότητα.
Μη φανταστείτε όμως, αγαπητοί μικροί και μεγάλοι αναγνώστες, ότι πρόκειται να διαβάσετε ένα βιβλίο λογοτεχνικό με κεφάλαια και παραγράφους, που θα σας κούραζε αρκετά, όσο απλά κι αν ήταν γραμμένο. Αλλά ένα εικονογραφημένο βιβλίο γνώσεων, που έχει κάνει την «Ιστορία της διαστημικής περιπέτειας» όμορφο παραμύθι γεμάτο ζωγραφιές που συνοδεύουν και ερμηνεύουν τα γεγονότα με μικρά κείμενα, μοιρασμένα και οροθετημένα είτε μέσα σε κυκλικά σχήματα και τετράπλευρα είτε σε ακανόνιστα και τακτοποιημένα έτσι στις σελίδες του βιβλίου, ώστε να μπορούν τα παιδιά να μπαίνουν σαν παίκτες στο παιγνίδι του συμπαντικού ταξιδιού.
Στην υπέροχη εμφάνιση του βιβλίου συνέβαλαν με τον τρόπο τους τόσο η Μαρία Γονιδάκη, που είχε την παιδαγωγική επιμέλεια, όσο και η Ουρανία Λυμπεροπούλου, που έκανε την πιο ταιριαστή εικονογράφηση με τον καταπληκτικό παππού ουρανοδρόμο παραμυθά καθισμένο πια στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού και τα εγγόνια του ντυμένα αστροναύτες να τριγυρνούν με τους πυραύλους στα μονοπάτια του σύμπαντος και στα 17 ταξίδια, αλλά και να 
περπατούν στο κενό, να πατούν, να διατρέχουν την απόσταση των 34 χιλιομέτρων με το ειδικό όχημα και να συλλέγουν σεληνιακές πληροφορίες και πετρώματα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη δημιουργία του βιβλίου, που εκτός από την επιστημονική του αξία και σημασία είναι χαρούμενο, φανταστικό, γοητευτικό και μαγικό επιστημονικό παραμύθι που κάνει τα εγχειρήματα κατάκτησης της σελήνης τόσο προκλητικά απλά, και την αποκτηθείσα γνώση ευανάγνωστη και κατανοητή: ένα γοητευτικό, παραμύθι μαγικό.
Πες μας, παππού... Πώς πήγαμε στο φεγγάρι
Η ιστορία της διαστημικής περιπέτειας
Διονύσης Π. Σιμόπουλος
Εικονογράφηση: Ουρανία Λυμπεροπούλου
Μεταίχμιο
σ. 80
ISBN: 978-618-03-2247-7
Τιμή: 9,90€
