Xavier de Moulins: «Ο γατούλης πέθανε»

«Παρότι θλιμμένος για την απώλειά σου, είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στη ζωή που σ’ έφερε στον δρόμο μου. […] Σ’ ευχαριστώ που πέρασες από την οικογένειά μου, που άφησες το σημάδι σου, που προσγειώθηκες στην αγκαλιά μου για να μου μάθεις να την ανοίγω και να τολμάω να την ξανακλείνω με σένα μέσα, χωρίς να φοβάμαι μήπως αποκαλυφθώ. Σ’ ευχαριστώ που με τον τρόπο σου άλλαξες τη ζωή μου».

Αυτά είναι τα συγκινητικά λόγια που απευθύνει ο Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ξαβιέ ντε Μουλέν στον γατούλη του που πέθανε ξαφνικά, σε ηλικία ενάμισι ετών μονάχα. Αφιερώνει σε αυτόν ένα μικρό, τρυφερό αφήγημα που ξεχειλίζει από συναίσθημα, με τίτλο Ο γατούλης πέθανε, δανειζόμενος τη φράση της Ανιές από το Σχολείο γυναικών του Μολιέρου. Είναι το έβδομο βιβλίο του συγγραφέα και απέσπασε το 2020 το βραβείο του ιδρύματος 30 Millions d’Amis. Πρόκειται για ένα αφήγημα ιδιαίτερα συγκινητικό και πολλοί από τους αναγνώστες του, κυρίως όσοι διαθέτουν κατοικίδιο, ενδέχεται να δακρύσουν γυρνώντας τις σελίδες του.

Ένα κατοικίδιο ζώο στο σπίτι μπορεί να αποδειχτεί και ένα εξαιρετικό μάθημα ζωής.

Ο ντε Μουλέν ξεκινά το αφήγημά του με αυτά ακριβώς τα λόγια του τίτλου και εκφράζει όλη του την απόγνωση για την απώλεια του γατούλη. Εν συνεχεία, προβαίνει σε μία ανασκόπηση της ζωής της οικογένειάς του μαζί με τον τετράποδο φίλο που τους άλλαξε τη ζωή, αλλά και σε ένα χρονικό του θανάτου του.

Τον γατούλη αυτόν –το όνομά του δεν μας γίνεται γνωστό– η οικογένειά του δεν τον είχε πολύ καιρό. Μονάχα ενάμιση χρόνο. Κι όμως, ο χρόνος αυτός ήταν υπεραρκετός τόσο για να δεθεί ο συγγραφέας μαζί του, όσο και να συνειδητοποιήσει πολλά πράγματα σχετικά με την ίδια τη ζωή. Διότι ένα κατοικίδιο ζώο στο σπίτι μπορεί να αποδειχτεί και ένα εξαιρετικό μάθημα ζωής, ιδιαίτερα αν κάποιος –όπως ο συγγραφέας– αρνούνταν προηγουμένως πεισματικά να πάρει κατοικίδιο στο σπίτι του. Μία γάτα είναι πολλά πράγματα, μεταξύ άλλων και «...διώκτης της μελαγχολίας, υπέροχος καρδιοκατακτητής, θωπευτής της ψυχής, αλλά και ζώο της λύπης».Η συμβίωσή της με τον άνθρωπο προσφέρει στον ιδιοκτήτη της αμέριστη τρυφερότητα και χαρά, καθώς και μαθήματα συμπεριφοράς και ζωής.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε ιδιαίτερα συναισθηματικό τόνο. Ο συγγραφέας απευθύνεται διαρκώς στον γατούλη σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, ακροβατώντας μεταξύ αφηγηματικού ενεστώτα και αορίστου, και δεν διστάζει ούτε να γυμνώσει την ψυχή του μπροστά στον αναγνώστη, αλλά ούτε και να κρίνει τόσο τις γατίσιες όσο και τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Στην ουσία, είναι ένα βιβλίο-ύμνος στις γάτες, ένα αφήγημα που τονίζει πόσο σημαντική είναι η σχέση του xa de moulins23 ανθρώπου με τα ζώα και πόσα μπορούν αυτά να μας προσφέρουν, αν πάρουμε την απόφαση να συγκατοικήσουμε μαζί τους και τους δώσουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας.