Δημήτρης Δασκαλόπουλος: «Ιστορίες του 20ού αιώνα»

Η σκοτεινή πλευρά του Τζορτζ Όργουελ, που κατέδιδε ονόματα φιλοκομμουνιστών στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, οι έντονες αντιδράσεις που ακολούθησαν την κυκλοφορία του λεξικού Μπαμπινιώτη, κατηγορίες βαριές του Γρηγόριου Ξενόπουλου για μαγειρέματα σχετικά με τη βράβευση μυθιστορημάτων από τον Γεώργιο Δροσίνη –τμηματάρχη τότε (1921) του Υπουργείου Παιδείας–, ο στείρος διάλογος και οι κάθετοι αφορισμοί ανθρώπων που θεωρούν τον εαυτό τους κριτές των πάντων, ζοφερές ειδήσεις από την ξεχασμένη ελληνική επαρχία, η μανία της μετονομασίας οδών, χωριών και περιοχών γνωστότατων με την παλιά τους ιστορική ονομασία, αλλά και παθιασμένοι νεοελληνιστές που άφησαν τις σπουδές τους για να αφοσιωθούν στη μελέτη της σύγχρονης λογοτεχνικής παραγωγής της χώρας μας, Έλληνες κι ελληνιστές της διασποράς που μόχθησαν και μοχθούν για την ανάδειξη των ελληνικών γραμμάτων, υπέροχα φωτογραφικά λευκώματα που περιγράφουν το ελληνικό τοπίο σε όλες τις αποχρώσεις του, παρωδίες πολύ πετυχημένες καβαφικών ποιημάτων κατά την περίοδο (άλλη μία) έξαρσης των παθών στα Ιουλιανά του 1965, το ζήτημα της απαγγελίας και της διάσωσης φωνών γνωστών ποιητών, όπως ο Ελύτης ή ο Εμπειρίκος, εργασίες όμορφες ξυλογραφίας και χαρακτικής Ελλήνων δημιουργών που έδωσαν δείγματα υψηλής τέχνης, συλλογές σκίτσων που συνόδευαν πάντα τις εφημερίδες και συνεχίζουν να χρωματίζουν τη ζωή μας χαρίζοντας τον σκωπτικό τους στοχασμό, αυτά κι άλλα πολλά αποτελούν θέματα με τα οποία έχει καταπιαστεί μέσα από επιφυλλίδες των Νέων την τριετία 1996-1999 ο σημαντικός βιβλιογράφος, κριτικός και ποιητής Δημήτρης Δασκαλόπουλος, διδάκτωρ φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Στις μέρες μας ειδικά, όπου η αποτίμηση της αξίας κάθε συγγραφέα φαντάζει θολή, καθώς εκδίδονται αμέτρητα βιβλία κι οι αναγνώστες μοιάζουν χαμένοι μέσα στο πλήθος έργων αμφίβολης αξίας, οξυδερκείς φιλόλογοι σαν τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο καθίστανται απολύτως απαραίτητοι.

Σεμνός και ουσιαστικός, τολμηρός ενίοτε και σαρκαστικός απέναντι στους αυτόκλητους κήνσορες που κατακεραυνώνουν τους πάντες αλλά κι απέναντι στους κάθε λογής θρασείς σκοταδιστές, προσεκτικός και μετρημένος, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος είναι μια φωνή ξεχωριστή, που αγωνιά για την πορεία του τόπου και οι παρεμβάσεις του αυτές θα μπορούσαν να θεωρηθούν καίριες, ενώ στη συλλογή τούτη υπάρχουν κάποια σπουδαία κείμενα, σαν αυτό που αφορά τον γιορτασμό του Πάσχα σε περιόδους πολύ δύσκολες σαν την κατοχική, μέσα από σημειώσεις του Γιώργου Σεφέρη, του Ασημάκη Πανσέληνου και του Χριστόφορου Χρηστίδη, όπως κι ένα άλλο λαμπρό κομμάτι για τη σκοτεινότητα της κριτικής και το στρυφνό ύφος που διακατέχει μεγάλη μερίδα συγγραφέων.

dimitris daskalopoulos Είναι αλήθεια καθοριστικός ο ρόλος των φιλολόγων ως αυτόνομων ανθρώπων του πνεύματος και, κυρίως, ως συντελεστών στην ανάδειξη της λογοτεχνικής δημιουργίας – η χώρα μας είχε την τύχη να διαθέτει ήδη από την αρχαιότητα ικανότατους εργάτες που έπρεπε να περισυλλέξουν και να αξιολογήσουν έναν τεράστιο όγκο κειμένων, βοηθώντας αποφασιστικά στην επαφή των δημιουργών με το ευρύ κοινό. Στις μέρες μας ειδικά, όπου η αποτίμηση της αξίας κάθε συγγραφέα φαντάζει θολή, καθώς εκδίδονται αμέτρητα βιβλία κι οι αναγνώστες μοιάζουν χαμένοι μέσα στο πλήθος έργων αμφίβολης αξίας, οξυδερκείς φιλόλογοι σαν τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο καθίστανται απολύτως απαραίτητοι. Ο συγγραφέας αυτών των επιφυλλίδων συνεχίζει την αξιοσημείωτη παράδοση των Ελλήνων επιμελών λογίων και δουλευτών που αγάπησαν την τέχνη του γραπτού λόγου χωρίς να αποσκοπούν στην προσωπική τους προβολή, προσβλέποντας σταθερά στην ανάλυση και την παρουσίαση στο ευρύ κοινό του πλούτου που έχουν να δώσουν τόσο οι λογοτέχνες που κάποτε διέπρεπαν και πια έχουν χαθεί στη λήθη, όσο και οι νέοι άνθρωποι που επιθυμούν να συνεισφέρουν στην εξέλιξη των γραμμάτων της χώρας μας.