απόδοση: Ελένη Κατσιώλη

Δώσ’ μου, το πατουσάκι σου για γούρι, Τζιμ,
τέτοια πατούσα πουθενά δεν είδα.
Κάτω απ’ το φεγγάρι πάμε ν’ αλυχτήσουμε
στον ήσυχο, γλυκό καιρό…

Καλό και ξακουστό το αφεντικό σου.
Πολλοί πάνε στο σπίτι του,
και με χαμόγελο ο καθείς
το τρίχωμά σου προσπαθεί ν’ αγγίξει το βελούδινο…

Στους καλεσμένους σας, γλυκέ μου Τζιμ
ερχόταν πότε ο ένας πότε ο άλλος.
Αλλά αυτή η πιότερο σιωπηλή και λυπημένη,
μήπως τυχαία πέρασε από εκεί;

Θα έρθει, εγγύηση σου δίνω.
Και συ χωρίς εμένα, τα μάτια της κοιτάζοντας,
για λόγου μου γλείψε της το χεράκι τρυφερά
– συγχώρεση, για όσα ήμουν και δεν ήμουν φταίχτης.

*Κατσάλοφ Βασίλι Ιβάνοβιτς (1875-1948): διάσημος Ρώσος ηθοποιός. Από το 1900 ήταν ηθοποιός του Καλλιτεχνικού Θεάτρου της Μόσχας.

Ο Σεργκέι Γεσένιν γεννήθηκε στην περιφέρεια Ριζάν το 1895 και πέθανε το 1925 στην Πετρούπολη της Ρωσίας. Ανήκε στους εικονιστές ή φαντεζίστες, μια τάση αναπτυγμένη ειδικά στη Ρωσία του 1920, που θεωρούσε ότι η λέξη δημιουργεί μια αυτόνομη εικόνα, μια εικόνα που δεν σχετίζεται απαραίτητα με την πρωταρχική της σημασία. Ο Γεσένιν κατείχε ξεχωριστή θέση σε αυτό τον κύκλο που θεωρούσε αναγκαιότητα τη σχέση της ποίησης με την εικόνα της ρωσικής λέξης και το στοιχείο της λαϊκής δημιουργίας. Ως το τέλος της ζωής του θα συνειδητοποιεί ότι είναι ο «ποιητής του χρυσού χωριάτικου ξύλινου σπιτιού» και ως εκ τούτου η ποίησή του θα έχει μια «πλημμυρίδα συναισθημάτων» και θα διαπερνάται από θλίψη, βαθύ πόνο και νοσταλγία για την πατρίδα.

Twitter