Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

επιμέλεια/συντονισμός αφιερώματος: Αλέξιος Μάινας

Ποιήματα με καλοκαιρινή θεματική

Ελένη Βελέντζα

ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Καλοκαιριά.
Στις προκυμαίες, οπλές και θυμηδίες.

Τρεις τιρκουάζ κολυμβήτριες
αφήσαν πίσω ρούχα τους
που μύρισαν τον Αύγουστο βανίλια.

Ένα κοπάδι από δελφίνια
με τα μωρά τους
βρήκαν τον ήλιο, βαθιά
μέσα στη θάλασσα
και παίξανε μαζί του, κρυφά
απ’ τον κόσμο όλον.

Θέλω
να ’ρθείς.

Μυρσίνη Γκανά

ΑΣ ΤΟ ΜΑΖΕΨΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ

Ας το μαζέψει κάποιος
αυτό το καλοκαίρι.
Φυσάει φως στα μάτια μου,
βρέχει διάττοντες
που εγκυμονούν ευχές,
αστράφτει με χρώματα χυδαία,
δαγκώνει χαρούμενο τις φτέρνες μου,
τρίβεται στην κοιλιά μου,
καίει την ανάσα μου,
ανάβει τ’ αστράκια μου
τις νύχτες.
Νομίζει πως θα το λυπηθώ
τ’ αδέσποτο με τα φτηνά του κόλπα,
θα το υιοθετήσω.

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Πεθύμησα μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα
κάτω από ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Μα είχα ξεχάσει πως Αύγουστο πέθανα
Αύγουστο γεννήθηκα.
Στο ενδιάμεσο σαπίσαν τα φεγγάρια.

Πεθύμησα ένα τραγούδι στην παραλία τη νύχτα.
Γύρω γύρω φωτιά και στη μέση άνθρωποι
να βρέχω τα πόδια μου στου κύματος το φίλημα
κι ύστερα να κολυμπώ γυμνός μέσα στ’ αστέρια.
Έσβησαν τ’ αστέρια.

Πεθύμησα ένα κομμάτι άσπρο τυρί
κάτω από μια ελιά μεσημεριάτικη.
Τα τζιτζίκια να φορτώνουν τα κλαριά
να τρίζουνε τον κόσμο.
Εγώ να σπάω με τα μπροστινά μου δόντια
το σουσάμι του ψωμιού
να περιμένω τον ήλιο να με χαιρετήσει.
Βαρέθηκα να σκουπίζω το μέτωπό μου
από τα σάλια του.

Πεθύμησα ένα ποτήρι κρύα μπίρα
σ’ ένα τραπέζι στρωμένο μουσαμά
κάτω από το κλήμα της ταβέρνας του χωριού.
Μα πέθαναν οι άνθρωποι
γκρεμίστηκαν τα σπίτια.
Ένα βουνό απέμεινε
που ψυχορραγεί κι αυτό
για ένα ποτήρι κρύα μπίρα.

Πεθύμησα έναν ύπνο ατάραχο
με ένα στάχυ ανάμεσα στα χείλια
τα χέρια πίσω απ’ το σβέρκο.
Με πρόλαβε ο Κόσμος.

Γιώργος Γώτης

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Στου Αυγούστου τη νύχτα
ναυαγός η σελήνη στο βυθό
το ασήμι της άδειασε.
Στη ράχη τους το πήραν τα ψάρια
ασημένια να φτιάξουν κλωστή.
Να κεντήσουν το δρόμο
του νερού ορτανσίες
κυπαρίσσι από φως
στου καλοκαιριού το σώμα
το φιλί του Αυγούστου.

Γιάννης Ευθυμιάδης

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ζηλεύει ο Αύγουστος τη νύχτα
γιατί το άγγιγμα αρκεί
να περισώσει την ευλάβεια των ερώτων.
Το σώμα σου επάνω στο χαρτί
το βλέμμα σου, υγρό εφήβου βλέμμα
και το ψηλάφισμα των λιγοστών κυττάρων,
σιωπής κρυφό μυστήριο
στενεύει αυτό το βράδυ.

Λένα Καλλέργη

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Μια ζωή ναυαγώ στο στερέωμα:
γεμίζω, αδειάζω, αλλάζω όψεις,
τους μύθους σας βλέπω να πετούν στο κενό,
σωπαίνω στον μαύρο ουρανό.

Συχνά, με λένε ιδιότροπη:
ντυμένη μια γάζα από νέφη
ανάβω αστέρες μακρινούς
και σβήνω, όταν μου κάνει κέφι.

Στην ατέλειωτη αυτή διαδρομή
δεν περίμενα επίσκεψη.
Ειλικρινά, δεν είχα ετοιμαστεί.
Είχα την όψη τη συνηθισμένη,
ομολογώ, κάπως χλωμή.

Εκείνος ήρθε, κάποιο καλοκαίρι.
Τόσο ταξίδι για να μ’ ακουμπήσει.
Ήμουν, άραγε, η λύση; Ποιος ξέρει.

Δεν έμεινε πολύ.
Με προτιμούσε από μακριά.
Ενθύμιο μου άφησε
ένα αποτύπωμα ποδιού και μια σημαία.

Ωραία.
Τον άφησα να με φωτογραφήσει.
Παινεύτηκε πως μ’ είχε κατακτήσει
σαν μια οποιαδήποτε βουνοκορφή.

Μα εγώ μένω κρυφή.
Ανατέλλω
κόκκινη, κι ύστερα χρυσή, κι ύστερα πανιασμένη.
Τροφή για τον νυχτερινό φιλόσοφο
που πάντα ο ήλιος θα ζεσταίνει.

Ο αστροναύτης; Περιττός κρατήρας
στο κομμένο μου πρόσωπο.

Ανδρέας Κεντζός

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Και σκοτείνιασε ο ουρανός
και φύσαγε σαν διάολος ο άνεμος
ρίχνοντας τη φωτιά σαν λάβα
πάνω στην πόλη των θνητών
ακριβώς όπως προείπε η μετεωρολογική

Σ’ εμάς την ίδια ώρα ο καιρός θαυμάσιος
άλλος κόσμος το νησί όνειρο θερινό
με θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
τζιτζίκια στα πεύκα εν χορώ – μα δεν παλεύεται όχι
δεν αντέχεται χωρίς τη φλόγα που είχαμε άλλοτε
μέρα νύχτα στη χρυσή μας εποχή

Θεώνη Κοτίνη

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ, ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ

Οι παλιοί οικισμοί
στήνουνε ξόβεργα γειτονιάς
στην απεραντοσύνη

Ένα μπαλκόνι μπρος στη θάλασσα
στο αγνάντεμα χελιδονοφωλιά
Μεγάλες πικροδάφνες
φτασμένες στην άνθηση
κλεμμένο σύκο το γλυκύτερο
από αυγουστιάτικη συκιά
πρωταυγουστιάτικη

Μπατάλικη φωνή του γυρολόγου
λαλώντας με το τρίκυκλο
στον πάνω δρόμο
μια κωδωνοκρουσία του εφήμερου
σπαρμένου
σε τόση αντήχηση μεσημεριού
που γίνεται μόνιμο

Η φωτεινότητα μικρής αυλής
που συνεχίζει καλντερίμι
και χάλασμα λιγόλογο στον ήλιο
ψηλά πολύ
ως την καστρόπορτα
ξεδοντιασμένη πέτρα κι εγκατάλειψη
στα χέρια του θεού
που είναι αλλιώς
ένα γαλάζιο ευμενές
σε όλο τον κάμπο

Γιώργος Λίλλης

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟΣ ΥΠΝΟΣ ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ

Κουλουριάζεται στα σεντόνια σαν μικρό παιδί
που δεν έχει συνηθίσει το σκοτάδι.
Τρίζει η πόρτα.
Απαλό αεράκι συνάγει όνειρα στα μαλλιά της.
Το δωμάτιο μισοσκότεινο· τζιτζίκια ψαλμωδούν τη θάλασσα
έξω από το
παράθυρό της.
Τη χαϊδεύει με το πιγούνι, φτάνει στο λαιμό
και τον ύπνο της
προσπερνά μ’ ένα φιλί.

Κώστας Λιννός

ΜΙΚΡΟ ΘΕΡΙΝΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Ξέγνοιαστη δροσιά μιας ζωής,
άχρονο ιστιοφόρο, σελήνης αρμένισμα,
μια γυναίκα που φεγγοβολεί στο παράθυρο –
η μέρα και η νύχτα των πραγμάτων.

Ξέπλεκο όνειρο απ’ τα κύματα
καλοκαίρια ποτίζοντας το στήθος,
διάφανο κοχύλι σαν ενθύμιο
απ’ τα νεανικά χρόνια της μνήμης.

Το ευλογημένο φως των περασμένων
ψαριού ανεμελιά, θαλασσινό γλυπτό,
κι ένα βότσαλο που σηκώνεται ηλιόλουστο
από ένα πάναγνο χέρι.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ

Και φυσικά δεν ευλαβούμαι το θέρος – σεισμογενής περιοχή όπως ο έρωτας,
όταν αδημονεί και φλέγεται στο πανηγύρι του Αϊ-Μάμα.
Η μικρή ακροβάτις με κοιτά απ’ τη σχισμή του κύματος σοκολατένια.
Αστραπιαία θα χαθεί κι αυτή όπως η σαύρα απ’ το αμμώδες της κλεψύδρας
τρομαγμένη. Ώσπου, χρυσή κλωστή εξ ύψους προσγειώνει αργά στο σκηνικό και
την Αμμουλιανή. Ασώματη αχνίζει και αναγγέλλει το πραξικόπημα στη νοηματική.
Ας μείνει, λέω, ημιτελής η παρτιτούρα, άμωμη η χλεύη του ξεραμένου φοίνικα στην
καθομιλουμένη. Θα σκιαστεί αλλιώς η αναμονή του κήπου, αναβολή επ’ αόριστον
της βασιλείας των ψυχών· κακόηθες μελάνωμα που δεν εφησυχάζει.

Αλέξιος Μάινας

ΟΙ ΜΥΓΕΣ

(Κηφήνες των τεφρών)

Τη νύχτα ξυπνώ για λίγο στον καναπέ
δεν αναπνέω. Ιδρώνω χωρίς ψυχή.
Λέω στον κανένα πουθενά πως τυφλώνομαι.
Στον τοίχο κυματίζουν στάχυα.
Θαμπωμένος το πρωί, σχεδόν απόκληρος
παίρνω το λεωφορείο. Μύγες στη στάση.
Ήλιος με αγκώνες. Φως παντού και γόνατα. Θυμός.
Και ρόδα, που όπως και να τα πεις μαραίνονται.
Εσύ παραθερίζεις. Μαύρισες, έχασες δυο κιλά
νομίζεις θα ξεχάσεις.
Στον δρόμο ένα χαμόγελο θυμίζει να μην κρίνω.

Κωνσταντίνος Μελισσάς

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 4:30

Το ρουθούνισμα του σκύλου στο πάτωμα
το μουρμουρητό του παιδιού μου στον ύπνο του
το γρύλισμα του απορριμματοφόρου
καθώς σηκώνει στις πλάτες του έναν ακόμη βαρυφορτωμένο κάδο
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι

Η εξάτμιση του αυτοκινήτου που πέρασε
ο ήχος πριν τον ήχο
τα βουητά των κλιματιστικών στις πολυκατοικίες
το σύρσιμο ενός καροτσιού στη γωνία
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι

Τα κλικ στο πληκτρολόγιο για ένα ποίημα που γράφεται
μια έκθεση που έχει μείνει στη μέση και
μια αίτηση διαζυγίου που καλύτερα ν’ αργήσει
το ξαφνικό γάβγισμα του σκύλου
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι

Η πτώση δακρύων σ’ ένα μουσκεμένο από ιδρώτα μαξιλάρι
οι ειδήσεις για μια φυσική καταστροφή
με οκτώ νεκρούς, εννιά χαροπαλεύοντες και εκατόν είκοσι τραυματίες
ο τρόμος μιας ανατραπείσας τροχοβίλας ως νέο σπίτι του θανάτου
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι

Κρίκοι από τις αλυσίδες ενός καλοκαιριού
που περνά σαν τσιτάχ
χωρίς πετσέτες, ομπρέλες και αντηλιακά στην παραλία.
Η ανάσα της γυναίκας μου;
«Ω γλυκύ μου έαρ».

Λήδα Ντόντου

ΚΡΕΑΣ ΓΑΛΑΚΤΟΣ

Από τέλη Ιουνίου μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία, η ίδια καθημερινή ιεροτελεστία,
την ώρα που οι δείκτες του ρολογιού ευθυγραμμίζονταν με τις ακτίνες του ήλιου,
στην άκρη του κήπου, στο σπανό γκαζόν κάτω απ’ τη φτελιά, φορώντας μόνο μαγιό
και ψάθινο πλατύγυρο καπέλο, ράθυμα άλειφε –πρώτα με βούτυρο κι εν συνεχεία
με λάδι– το κορμί της, αυτό το μελαψό στιλβωμένο αγαλματίδιο, υπό τα υπεριώδη
βέλη του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα, γύρω στις τρεις που μ’ έπιανε λιγούρα,
πλησιάζοντας το διάκενο στις σανίδες της αυλής, ίσα να μπορώ να διακρίνω
την ιδρωμένη κοιλιακή χώρα και ελεύθερα να ορέγομαι –χαμερπής– το στιλπνό,
καψαλισμένο κρέας γάλακτος.

Φάνης Παπαγεωργίου

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΤΟ ΘΕΡΟΣ

Τα κύματα της θάλασσας που ταξιδεύουν
μέσω αλγορίθμων εγγραφής και αποκωδικοποίησης
συχνοτήτων και ντεσιμπελίων
κι ακούγονται μέσα από κάποιο ηχείο, ακουστικό
ή συσκευή ηλεκτρική πάνω σε ράντζο ή γραφείο

δεν είναι λιγότερο πραγματικά απ’ τα αληθινά
κι έχουν ψηλότερη αξία
γιατί μορφώνουν μια εμπειρία θάλασσας

τις απλωτές, τη δύση του ήλιου
τη γλύκα του θυμαριού και τη δροσιά
σε κάποιον άλλο τόπο όπου αυτά απουσιάζουν
όπου κυριαρχεί ο καύσωνας κι ο δρόμος του ιδρώτα

καθώς μορφώνουν το ορατό κι αντιληπτό
την αντίληψη
τη φαντασία και την πραγματικότητα
χωρίς να χρειάζονται επιβιβάσεις σε καράβια
φορτοεκφορτώσεις κι έξοδα

όπως κι ο έρωτας
επινοεί, αποκρύπτει
φορτοεκφορτώνει
και ξοδεύει

Όλγα Παπακώστα

HOTEL ACHAIA BEACH (CHAOS THEORY)

ποτέ δεν θα μάθω αν οι λέξεις που πληκτρολόγησες στην Αθήνα στις δώδεκα και
δεκαοκτώ εχθές το βράδυ ευθύνονται για τη μεγάλη φωτιά που ξέσπασε λίγο
αργότερα στους πρόποδες του Παναχαϊκού όρους ούτε αν η στάχτη που δραπέτευσε
από τους στίχους σου ήταν αυτή που βρήκα το πρωί στο μπαλκόνι του δωματίου μου

Δημήτρης Πέτρου

1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Τόσον καιρό άλλα αντί άλλων.
Ο μήνας Ιούλιος Ιούνιος Αύγουστος.

Κάθομαι πάνω στο μεσημέρι
και φωτογραφίζω τα βαγόνια της βροχής,
που σκοτεινιάζουν τις μέρες μου.

Παραέξω δεν πάω.
Άγριος νοτιάς επωφελείται της απουσίας μου.
Σαλιαρίζει στα μπράτσα της πόλης.

Κι όλο λέω θα μιλήσω

μα το πρωί έχει τέτοια ζέστη
σαν την πρώτη μέρα
μετά τον κατακλυσμό.

Σταμάτης Πολενάκης

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Θυμάμαι
τα κορίτσια
που περπατούσαν
χωρίς
να μας βλέπουν
μπροστά
στη θάλασσα
ένα καλοκαίρι
που άλλο δεν
ακουγόταν
από τα κύματα
θυμάμαι
τα κορίτσια
που περπατούσαν
σαν μαγεμένα
απ’ την παλίρροια

Λένα Σαμαρά

ΔΡΙΜΕΣ

Αύγουστος. Μήνας ερωτευμένος.
Να χωρίζομαι σε κομμάτια διάφανα
και να τα δίνω.
Ακόμα πολεμώ τους φόβους μου.

Ανιχνεύω τα μάτια σου. Στο κέντρο τους είναι η γη.
Δεν το πρόσεξα
δυο-τρία πράγματα απλά δεν πρόσεξα.

Μα είναι όλα εκεί
μένουν εκεί.
Σαν να μοσχοβολούν ακόμα κήποι.

Ελένη Τζατζιμάκη

ΒΑΦΤΙΣΗ

Κρότησε στο ένα χέρι
Ό,τι θυμότανε απ’ το φεγγάρι
Στο άλλο χέρι
Το κοχύλι
Όπου άκουγε τη θάλασσα
Κι όπως
Αργά
Έβγαζε τα ρούχα της
Πνίγηκε
Σ’ ένα παμπάλαιο καλοκαίρι
Γυμνή
Κουφή
Κι αμνήμων

Πελαγία Φυτοπούλου

ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ο πατέρας ψαρεύει
μικρά και μεγάλα μέλη
από μικρά και μεγάλα σώματα

ήταν κάποτε άνθρωποι

τα πετάει στον νεροχύτη

έχασαν το δρόμο τους, λέει
και στρώνει τραπέζι

εμείς με το στόμα γεμάτο
περιμένουμε τα μπάνια του λαού

ο ήλιος λάμπει

Τα άλλα μέρη του «Ποιητικού αφιερώματος στο καλοκαίρι»:
1ο μέρος: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/12525-15-kalokairia
2ο μέρος: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/12561-17-kalokairia

Όλα τα ποιήματα των τριών μερών του αφιερώματος δημοσιεύτηκαν εδώ για πρώτη φορά. Τα περισσότερα γράφτηκαν για το αφιέρωμα αυτό (Ιούλιος 2019). Ας κλείσει ποιητικά:

Γιάννης Στεφανάκις

ΘΕΡΙΝΟ ΧΑΪΚΟΥ

Φεγγάρι μόνο
ολόγιομο, τραγικό·
χωρίς ποιητές.

Twitter