Τη μέρα που με έδιωξες είχα τα μαλλιά μου βαμμένα ξανθό πλατινέ, με τη ρίζα φρεσκοπερασμένη. Φορούσα στενό λευκό πουκάμισο με τη γραμμή από το μπούστο μου να γραπώνει το βλέμμα. Μόνο πους-απ σουτιέν από μέσα, είχε συστήσει η συνάδελφος. Είχα το σωστό ελαφρύ βάψιμο και τακούνι πέντε πόντους. Τα νύχια μου κοντά και περιποιημένα. Όλα σύμφωνα με τις υποδείξεις σου.

«Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια», έτσι είχες πει. Σε πίστεψα. Πάντα ήθελα να ανήκω κάπου. Κι όταν με προσέλαβες και δώσαμε τα χέρια, είχα τέτοια χαρά που ούτε τη σύμβασή μου δεν σου ζήτησα. Ήσουν και γνωστός γνωστού, είχα εμπιστοσύνη. Με είχε τσακίσει η ανεργία, βλέπεις, κι άλλο δεν μ’ ένοιαζε απ’ το να βγω απ’ το σπίτι, να βγάλω τις πιτζάμες, να κόψω την κονσέρβα, να πω δυο κουβέντες με άνθρωπο κανονικό, με μυρωδιά και σάρκα, όχι με πίξελς. Πεινούσα. Για φαγητό της ώρας και γι’ άνθρωπο.

«Θέλουμε να είστε παραγωγικοί. Να βάζετε στόχους. Να προσφέρετε άμεση και γρήγορη εξυπηρέτηση. Θέλουμε να χαμογελάτε. Ο κόσμος αγοράζει πιο εύκολα όταν του χαμογελάς. Θέλουμε να τους υπενθυμίζετε τα προϊόντα σε προσφορά, με δύο επιτραπέζια το τρίτο στη μισή τιμή. Να αγοράζετε όσα πουλάμε για να τα πουλάτε αποτελεσματικότερα. Να ξέρετε απέξω τα τραγούδια που μας διαφημίζουν. Να τα τραγουδάτε. Να τα χορεύετε. Θέλουμε να σέβεστε την ιεραρχία. Να μας ενημερώνετε για τυχόν αποκλίσεις από τα προβλεπόμενα. Πάνω απ’ όλα, θέλουμε να είστε εσείς ευχαριστημένοι και να νιώθετε παραγωγικοί».

Τη μέρα που με έδιωξες η παραγωγικότητά μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Είχα κάνει ταμείο, είχα κουβαλήσει δεκατέσσερις κούτες με μπάρμπι λαμπερή πριγκίπισσα, είχα βάλει στα ράφια είκοσι πέντε πλαστικά τρενάκια και σαράντα έξι μπάλες ποδοσφαίρου. Είχα σκουπίσει τους διαδρόμους, είχα σφουγγαρίσει τις τουαλέτες, είχα πετάξει έξι σακούλες σκουπίδια και είχα ρουφιανέψει τη συνάδελφο που άργησε το πρωί ένα ολόκληρο τέταρτο. Μου έβαλες, άραγε, στην αποζημίωση το τριαντάρι για το ρουφιάνεμα ή σ’ το κέρασα κι αυτό;

Τη μέρα που με έδιωξες απαγορευόταν να καθίσω έστω για ένα λεπτό κατά τη διάρκεια του οχταώρου που ήταν γεμάτο εννιάωρο, ακόμη και τις φορές που ήμουν ταμείο. Πήγα για κατούρημα, τις δύο φορές τη μέρα που επιτρεπόταν, και τότε ξαπόστασα. Δεν καμπούριασα και δεν στηρίχτηκα στον πάγκο, γιατί έλεγες ότι αυτό μπορεί να έκανε τους πελάτες να νιώθουν ότι τους απαξιώνω. Δεν ήπια νερό μπροστά στους πελάτες, δεν μίλησα στο κινητό μου, δεν βγήκα για τσιγάρο σε ώρα πλην της προκαθορισμένης.

Σου ’χω δουλέψει με πυρετό, με γαστρεντερίτιδα και με ζαλάδες. Έχω βγάλει κιρσούς από την ορθοστασία, έχω πάθει τενοντίτιδα, έχω ανεβάσει χοληστερίνη. Τα πρωινά έχω σηκώσει παλμούς όλες τις φορές που έχασα το λεωφορείο των εφτάμισι και έφτασα στο και πέντε. «Η δουλειά μας δεν είναι μια απλή δουλειά, είναι λειτούργημα», έλεγες. «Είμαστε εδώ για να δίνουμε χαρά στα μικρά παιδιά. Γιατί, τι άλλο μπορεί να δώσει μεγαλύτερη χαρά σε ένα μικρό παιδί από ένα παιχνίδι;» Και τι μπορεί να δώσει μεγαλύτερη χαρά σε ένα μεγάλο παιδί απ’ το να έχει μια δουλειά, μια οποιαδήποτε δουλειά;

Τη μέρα που με έδιωξες είπες ότι λυπάσαι, ότι είμαι καλή υπάλληλος, απλώς δεν ταίριαξαν τα χνότα μας. Έδωσες και το παράδειγμα με τα ζευγάρια, «η χημεία», είπες, «μεγάλη υπόθεση η χημεία και στη δουλειά και στον έρωτα». Καμάρωσες για την ατάκα. Δάγκωσα τα χείλη μου μέχρι που ματώσανε για να μη σε γαμωσταυρίσω. Ήθελα να σε ρίξω από την καρέκλα και να σου πατήσω το λαρύγγι με το τακούνι μου, εκείνο με το σωστό ύψος. Ήθελα να σε φτύσω και να πεταχτούν πάνω σου ίχνη από το κραγιόν μου, εκείνο με το σωστό χρώμα. Ήθελα να σε γδάρω με τα περιποιημένα νύχια μου. Αλλά δεν έκανα τίποτα. Ούτε είπα τίποτα. Υπέγραψα τα χαρτιά που μου έδωσες, βγήκα από το γραφείο σου, πήρα τα πράγματά μου κι έφυγα.

Γύρισα σπίτι μου με τα πόδια, πέταξα τα ρούχα κι έβαλα τις πιτζάμες με τα ελεφαντάκια. Χώθηκα στον καναπέ, έβαλα τηλεόραση. Στο ένα κανάλι μπλάνσαραν λαχανικά, στο δεύτερο είχε εκπομπή μόδας «Στιλάτη σε κοκτέιλ πάρτι», στο τρίτο ντοκιμαντέρ.

Ένας ελέφαντας σε τσίρκο, όρθιος στα δυο του πόδια. Η μούρη του μουντζουρωμένη, ένας πολτός από δάκρυα και ελαφρύ μακιγιάζ. Στο κεφάλι του ένα χρυσό στεφάνι από ξανθά πλατινέ φτερά. Και πάνω στον ελέφαντα ισορροπεί ο θηριοδαμαστής, καμαρωτός, περήφανος, χαμογελαστός, επαγγελματίας. Ο κόσμος χειροκροτάει με μανία, ο κόσμος φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο».

Τα πόδια μου τα νιώθω βαριά. Η μέση μου πάει να σπάσει. Αλλά με παρασέρνει το θέαμα, αυτή η ατέλειωτη φαντασμαγορία. Και μένω έτσι όρθια, στο ένα μου πόδι, με σένα καθισμένο στην πλάτη μου κι όλα εκείνα τα λαίμαργα μάτια, καρφωμένα πάνω μου, να ζητούν να συνεχίσω.

Η Ελευθερία Τελειώνη γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, Ελληνική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ και είναι κάτοχος MPhil(B) Modern Greek Studies από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία. Εργάζεται ως επιμελήτρια κειμένων. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου δημιουργικής γραφής του «Ιανού» για το διήγημα και τη νουβέλα, εισηγητής του οποίου είναι ο συγγραφέας Χρήστος Οικονόμου.

Twitter