«Το δάσος» της Χλόης Κουτσουμπέλη
Τον τελευταίο καιρό φυτρώνουν δέντρα στο σαλόνι μου. Στην αρχή δεν μου ήταν εντελώς δυσάρεστο. Θέλω να πω, άκουσα τον υπόκωφο θόρυβο που έκαναν τα ερπετά-ρίζες και είδα το μαρμάρινο δάπεδο στην κουζίνα να σπάει και από μέσα να ορθώνεται ο κορμός και τα χέρια-κλαδιά με ανάγλυφες τις φλέβες να τεντώνονται και στις κλειδώσεις τους, είδα τους βολβούς έτοιμους να σκάσουν και έκλεισα τα αυτιά μου για να μην τρομάξω περισσότερο. Μετά όλα ησύχασαν. Για τις επόμενες μέρες εξοικειώθηκα με τη νέα κατάσταση των πραγμάτων. Στο κάτω κάτω, ποιος δεν θέλει μια καστανιά μέσα στο σπίτι του; Χθες όμως όταν σηκώθηκα το βράδυ για να πιω νερό υπήρχε μια ελιά, μια οξιά και ένα πεύκο στο σαλόνι και μου φάνηκε ότι παρακολουθούσαν τηλεόραση, αφού την είχα ξεχάσει ανοιχτή και στο αμυδρό γαλακτερό φως που πλημμύριζε το δωμάτιο, τα δέντρα φαίνονταν προσηλωμένα. Εννοείται πως όλο αυτό ήταν ψευδαίσθηση. Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα, κουκουλώθηκα με τα σκεπάσματα και κοιμήθηκα βαθιά ως το πρωί. Υπήρχε κάτι παρήγορο σ’ αυτή τη χλωρίδα που πολλαπλασιαζόταν, σαν κάτι επιτέλους να συνέβαινε, το σπίτι ολόκληρο παλλόταν, ενσωμάτωνε, απορροφούσε. Κάτι άλλαζε στο νούμερο δώδεκα της Οδού Πεύκων και μια αλλαγή δεν είναι πάντα δυσάρεστη, ίσως και κάποιες φορές χρήσιμη. Έτσι λέει ο Ζωρζ τουλάχιστον στις πανάκριβες συνεδρίες μας της μίας ώρας την εβδομάδα στο γυάλινο κουβούκλιο που έχει για γραφείο.
Όταν η Φύλλις μπήκε στο γραφείο των καθηγητών την πρώτη μέρα του σχολείου, πριν τρία χρόνια, θυμάμαι ότι αμέσως διαισθάνθηκα την κατακλυσμιαία δύναμη που θα σάρωνε τη ζωή μου. Η εμφάνισή της βέβαια ήταν καθησυχαστική. Ήταν απόλυτα συνηθισμένη. Είχε μέτριο ύψος, μέτριο βάρος, ανοιχτά καστανά μαλλιά και καστανά μάτια. Στα διαλείμματα έτρωγε πάντα το ίδιο σάντουιτς με τόνο και μαγιονέζα που έφερνε από το σπίτι τυλιγμένο σε ζελατίνα. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν αντιπροσώπευε κανέναν κίνδυνο για την ισορροπημένη μου ζωή.
Όμως αυτή σύρθηκε ύπουλα, αθόρυβα, όπως ο κισσός, και σιγά σιγά με τύλιξε ολόκληρο χωρίς καν να το αντιληφθώ. Χώθηκε αναρριχητικά μέσα στις τρύπες της ύπαρξής μου και έδεσε προσεκτικά τους κόμπους της, έτσι ώστε να τη σκέφτομαι κάθε πρωί μόλις άνοιγα τα μάτια μου και να περιμένω με μια απίστευτη ανυπομονησία τη στιγμή που θα τη δω. Ένα μεσημέρι που είχαμε και οι δύο κενή περίοδο ήρθε και κάθισε δίπλα μου στο γραφείο των καθηγητών. Δεν έκανε κάτι προκλητικό, δεν παραβίασε τον ιερό μου ζωτικό χώρο, δεν μου έπιασε το χέρι, δεν χάιδεψε το πόδι μου, δεν με κοίταξε ερωτικά. Χωρίς να μιλήσει, έκοψε το μισό της σάντουιτς. Σχεδόν ένιωσα να σκίζει εμένα στα δύο. Μου πρόσφερε αμίλητη το άλλο μισό και μου χαμογέλασε. Και τότε όλα έσπασαν μέσα μου, τα όργανά μου, σας ορκίζομαι, άλλαξαν θέση μέσα στο σώμα μου και η καρδιά μου, σας βεβαιώνω, η καρδιά μου φούσκωσε και κατέλαβε όλο το κορμί και το αίμα μου έγινε παλίρροια και σάρωσε τα πάντα.
Φυσικά, αρνήθηκα. Ήταν θέμα επιβίωσης. Ήταν βασικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν θα τίναζα όλη τη ζωή μου στον αέρα, καταλαβαίνετε.
Σκέφτομαι να πω στον Ζωρζ για το δάσος μέσα στο σπίτι μου. Ίσως συνέβη και σε άλλους. Ίσως συνέβη και στον ίδιο. Και ίσως να είναι θετικό ότι άφησα ένα δάσος να φυτρώσει μέσα στο σπίτι μου.
Όμως αυτός ο κάκτος που ξαφνικά μέσα στη νύχτα φύτρωσε κάτω από το κρεβάτι μου και όταν το πρωί χωρίς γυαλιά πήγα να βάλω τις παντόφλες μου και τα αγκάθια του μάτωσαν τα πόδια μου, είναι σίγουρα εχθρικός.
Η Χλόη Κουτσουμπέλη γεννήθηκε το 1962 στη Θεσσαλονίκη. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, δούλεψε στον τραπεζικό τομέα. Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές (εκ των οποίων η συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2016, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης), δύο μυθιστορήματα και δύο θεατρικά έργα. Συμμετείχε σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Ποιήματα και διηγήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και δημοσιεύτηκαν σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Πρόσφατη ποιητική συλλογή της: Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (Εκδόσεις Πόλις, 2021).
