Τρία μικροδιηγήματα του Σιδέρη Ντιούδη
Το ξύπνημα της λίμνης
Ένιωθε την υγρασία του νερού στα πόδια του και πολλές πευκοβελόνες να έχουν σκεπάσει το σώμα του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια. Αντιλήφθηκε ότι δεν βρίσκεται σε όνειρο, μα ήταν ξύπνιος και επιχείρησε να σηκωθεί.
Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση από τα άκρα του. Παρέμεινε σε ακίνητη θέση και τότε θυμήθηκε. Θυμήθηκε ότι το προηγούμενο βράδυ είχε αποκοιμηθεί διαβάζοντας το Walden[1]. Τα βλέφαρά του είχαν βαρύνει όταν διάβαζε για την περιγραφή της λίμνης και το βιβλίο γλίστρησε από το χέρι του.
Με τα ακροδάχτυλα εντόπισε το μισάνοιχτο βιβλίο και με την τελευταία ικμάδα του κατάφερε να το κλείσει. Όταν ξανάνοιξε τα μάτια του, βρέθηκε ξαπλωμένος στο κρεβάτι με μια πευκοβελόνα στο μαξιλάρι του.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
[1] Walden ή Η ζωή στο δάσος: βιβλίο του Henry D. Thoreau
Το νέο σπίτι
Μου είχαν φερθεί άκαρδα και άσχημα. Με είχαν πετάξει σε έναν κάδο απορριμμάτων, μαζί με λαδωμένες εφημερίδες και άλλα οικιακά σκουπίδια. Είχα τσακισμένες κάποιες σελίδες και χτυπημένη τη ράχη του χάρτινου σώματός μου. Δεν άξιζα όμως τέτοια τύχη.
Τώρα σας μιλώ από μια βιβλιοθήκη, που έχει και άλλα μεταχειρισμένα και πολυκαιρισμένα βιβλία σαν εμένα. Νιώθω ασφάλεια και αισθάνομαι καλά. Είμαι προστατευμένο και ανασαίνω τη μυρωδιά του χαρτιού των συγκατοίκων μου.
Με έσωσε ένας άνθρωπος, όταν είχα χάσει κάθε μου ελπίδα. Με ανέσυρε προσεχτικά με τα γάντια του από τον βρομερό βούρκο όπου είχα βρεθεί και, αφού με κοίταξε, μετά με ξεφύλλισε και με τοποθέτησε σε ένα καρότσι με άλλα δυστυχισμένα βιβλία. Με οδήγησε σπίτι του, με καθάρισε, με συντήρησε όπως μπορούσε και με τρυφερό τρόπο με τοποθέτησε στη βιβλιοθήκη του, η οποία έγινε το νέο μου σπίτι. Του οφείλω ευγνωμοσύνη που με έσωσε και πάντα όταν με αγγίζει του το ανταποδίδω με ένα χάδι στα χέρια του.
Η όχι και τόσο αθώα απόχρωση του λευκού
Σ’ αυτή την πολιτεία, όλα τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες. Το ψηλότερο κτίριο ήταν μια βιβλιοθήκη με πέντε ορόφους, όπου στεγαζόταν όλη η ανθρώπινη γνώση.
Βρισκόταν μέσα στο πελώριο κτίριο και με απληστία έπαιρνε στα χέρια του τα βιβλία από τα ράφια. Όποιο και αν άνοιγε, όμως, έβλεπε ότι είχε λευκές σελίδες και μόνο αυτές. Με βηματισμό που τάχυνε συνεχώς, ανέβηκε σε όλους τους ορόφους και διαπίστωσε με τρόμο ότι όλα τα βιβλία είχαν ένα και μόνο περιεχόμενο, λευκές σελίδες. Ξεκίνησε να κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά της βιβλιοθήκης, έως ότου σε μια γωνιά σκόνταψε, άρχισε να πέφτει, να πέφτει σε ένα ατέρμονο πηγάδι.
Όταν άνοιξε τα μάτια του και σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι, έτρεξε γρήγορα στα ράφια της βιβλιοθήκης του. Πήρε στα χέρια τα βιβλία, τα άνοιξε και με τρόμο είδε ότι οι λευκές σελίδες έκαναν πάλι την εμφάνισή τους, εγκλωβίζοντάς τον στην απόχρωσή τους.
