Δουλεύαμε κάποτε –η μνήμη μου έχει καταντήσει σκουριασμένο σουρωτήρι– στην ίδια εταιρεία. Το γραφείο σου βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το δικό μου. Γύρω μας υπήρχαν κι άλλα γραφεία, τα περισσότερα άδεια. Η αίθουσα στην οποία δουλεύαμε ήταν μέτριας έκτασης. Βέβαια ήταν χωρισμένη με τοίχους MDF ή ακόμα και με συρόμενα μεταλλικά παραβάν σε καμιά πενηνταριά υποαίθουσες. Όλα αυτά πάντως ήταν προχειροκατασκευές. Θυμάμαι για να φτάσεις μέχρι το ασανσέρ έπρεπε να περπατήσεις είκοσι λεπτά ή να περιμένεις το ξεσκέπαστο μίνι μπας που περνούσε επίσης κάθε είκοσι λεπτά. Σ’ αυτή την αίθουσα λειτουργούσαν τριάντα τουλάχιστον πολυεθνικές. Μου έλεγες μερικές φορές με παράπονο ότι ποτέ δεν ταξίδεψες πέρα από τον όροφο υπ’ αριθ. Χβ 1500 προς τα πάνω ή τον όροφο υπ’ αριθ. Αβ 2000 προς τα κάτω. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζονταν πολλές νομισματικές μονάδες αλλά και αρκετή δόση τρέλας για να αντέξεις να μείνεις στο ασανσέρ τρεις ολόκληρες μέρες και να φτάσεις, ας πούμε, μέχρι τον Αβ 2001 ή τον Χβ 1501. Και στο κάτω κάτω της γραφής, τι το διαφορετικό θα μπορούσες να δεις σε όλους αυτούς τους μέσης αποστάσεως από την αίθουσά μας ορόφους; Γραφεία και πάλι, εταιρείες και, άντε, αν ήσουν τυχερός, και κανένα κυλικείο πολυτελείας. Βέβαια, υπήρχαν λέει και ολόκληρα Τεμάχια σε κάποιους ορόφους που λειτουργούσαν κάτω από ενιαίες συντονιστικές επιτροπές των εργαζομένων. Εκεί σπανίως συναντούσες εταιρείες. Αλλά οφείλω να πω ότι όλα αυτά περί συντονιστικών επιτροπών είναι βασικά φήμες. Πάντως, το δικό μας κυλικείο θεωρείτο έτσι κι αλλιώς ένα από τα καλύτερα του –μέχρι εκείνων των παρελθόντων ενοτήτων χρόνου– γνωστού τμήματος του Κτιρίου.

Ακόμα θυμάμαι πόσο ζήλευες τον Μανώλη. Τις φορές που ερχόταν με το μίνι μπας για να περάσουμε ένα ή περισσότερα ελεύθερα δεκαεξάωρα στο γραφείο μου –κι αυτό γινόταν κυρίως όταν στη δική του αίθουσα είχαν χειμώνα, όταν δηλαδή άρχιζε η ετήσια επισκευή των air-conditions στην Κτιριακή Περιφέρεια όπου ανήκε η εταιρεία του, με αποτέλεσμα η ψύξη να μην μπορεί ακόμα να ρυθμιστεί και να δουλεύει στο φουλ– κιτρίνιζες από τη ζήλια σου. Απέφευγες ακόμα και να με κοιτάξεις. Το μόνο που σε ηρεμούσε τότε, το μόνο που πραγματικά κατάφερνε να σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, ήταν αυτή η αριστουργηματική γλάστρα που είχα τοποθετήσει πάνω σε έναν ιδιαίτερα ψηλό φωριαμό ανάμεσα στα γραφεία μας. Σε όλο το προσωπικό, αυτό το μικρό πράσινο πλάσμα γεννούσε αισθήματα απέραντης συγκίνησης, τρυφερότητας και δέους. Κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς ήταν. Από πού ερχόταν. Όλοι όμως παραδέχονταν την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του. Τέλος πάντων. Κάποτε ο Μανώλης έφευγε. Τότε ξανασμίγαμε. Στα κρυφά. Γλιστρούσαμε κάτω από τις μύτες των συναδέλφων. Δίναμε ραντεβού στις πιο μακρινές τουαλέτες, εκεί που σπανίως πήγαιναν άνθρωποι της εταιρείας μας, και περνάγαμε αξέχαστα δεκαεξάωρα.

Ο έρωτάς μας ήταν σύντομος αλλά θυελλώδης. Θα κράτησε πάνω-κάτω πενήντα έτη. Ένα τίποτα δηλαδή μέσα στην αδιάλειπτη αρίθμηση των ενοτήτων χρόνου. Κάποια στιγμή έπεσες σε δυσμένεια. Ο λόγος ήταν σοβαρός. Είχες αρνηθεί την ανανέωση της τρισδιάστατης αντιγραφής των οργάνων σου, η οποία, όπως προέβλεπε ρητά το συμβόλαιο που είχαμε υπογράψει με την εταιρεία, έπρεπε να επαναλαμβάνεται περιοδικά, κάθε εκατό ετήσιες ενότητες χρόνου. Με άλλα λόγια, ήθελες να γεράσεις. Νοσταλγούσες την προσωπική σου ανυπαρξία. Ήταν απολύτως νόμιμο και εύλογο, λοιπόν, να σε απολύσουν. Ακόμα και τώρα, έπειτα από τόσον καιρό, κάθε φορά που ανασύρω τα γεγονότα εκείνα στη μνήμη μου, μου φαίνονται όλα απίστευτα. Απίστευτα και απαράδεκτα. Αν δεν σε είχα κάποτε ερωτευθεί, θα πρόσθετα και τη λέξη: ανήθικα. Ήθελες να καταντήσεις σαν εκείνους τους περιφερόμενους ασκόπως από όροφο σε όροφο. Σαν εκείνους που αρνούνται την απλόχερη προσφορά εργασίας από τόσες και τόσες επιχειρήσεις. Σαν εκείνους που δεν έχουν επαρκείς νομισματικές μονάδες, ώστε να ανανεώνουν την καθολική τους τρισδιάστατη αντιγραφή. Και δεν έχουν όχι γιατί κάποιος τους τις αρνείται, αλλά γιατί δεν δουλεύουν. Αυτό, όμως, που πραγματικά με εξοργίζει σε όλους αυτούς τους τύπους είναι η απίστευτη δικαιολογία για την άρνησή τους. Είναι πραγματικά αδιανόητο. Ισχυρίζονται πως δεν περιφέρονται ασκόπως. Ούτε κάνουν αιώνιο τουρισμό. Μετακινούνται μάταια και σχεδόν νευρωτικά από όροφο σε όροφο κι από αίθουσα σε αίθουσα και, κυρίως, γερνούν ραγδαία από ενότητα χρόνου σε ενότητα χρόνου, γιατί θέλουν, λέει, με κάποιον τρόπο, κάποτε, να βγουν έξω από το Κτίριο.

Ο Χριστόφορος Ευθυμίου είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην ιδιωτική εκπαίδευση ως φιλόλογος, ενώ σήμερα απασχολείται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στα ενδιαφέροντά του συγκαταλέγεται η ιστορία, η φιλοσοφία, η ποίηση, η πεζογραφία, το θέατρο, ο κινηματογράφος. Συμμετέχει σε συνέδρια φιλοσοφίας και δημοσιεύει άρθρα σε συναφή περιοδικά.

Twitter