Έμαθα να μετρώ και να προσμένω τις Παρασκευές, γιατί για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, κάθε Παρασκευή μεσημέρι διάλεγα γι’ αυτόν τα φρούτα μου. Και ήταν, νομίζω, η μόνη εξουσία που του ασκούσα αυτή, τα φρούτα της Παρασκευής από τη λαϊκή του Παγκρατίου.

(Τη γνώριζα πολύ καλά τη συγκεκριμένη λαϊκή. Το σώμα μου είχε μάθει, αρκετά χρόνια πριν, να τη χρονομετρά με ακρίβεια. Αν και άμαθη ακόμα τότε, είχα υπολογίσει ότι, από τη στιγμή που μια ψηλή σε ανάστημα, μετρίου βάρους, πενηντάρα γυναίκα θα την άρχιζε, μέχρι να ανηφορίσει, να φτάσει στο τέρμα και να ξαναγυρίσει στο ύψος του Αγίου Αρτεμίου, ο χρόνος μου έφτανε για να γδυθώ, να γδύσω το αγόρι που στεκόταν εκείνη την εποχή δίπλα μου, να εισβάλει στο άκαμπτο σώμα μου, να με πονέσει, να κορυφώσει. Ήταν η εποχή που ακόμα δεν είχα οργασμούς, ούτε ήξερα αν θα έφτανα να είχα και ποτέ. Ίσως έφταιγε η λαϊκή του Παγκρατίου για την έλλειψη αυτή, δεν μου άφηνε και πολύ χρόνο για να συνεχίσω και να μαλακώσω το σώμα μου. Και αυτό διότι, άπαξ και η μεσήλιξ γυναίκα έκανε τον γύρο και ξαναέφτανε στο ύψος της εκκλησίας, έπρεπε να ντυθώ γρήγορα, να ντύσω το αγόρι δίπλα μου και να φύγω από το σπίτι τους, δίχως να έχω ξεχάσει το ελάχιστο κομμάτι από τα ρούχα μου ή από το μυαλό μου εκεί. Μερικές φορές, την κοιτούσα καθώς ερχόταν κι εγώ έφευγα από τη γωνία, στη μικρή πλατεία της Γούβας, για να δω πόσα πράγματα είχε ψωνίσει, ώστε να κάνω υλικές και συναισθηματικές συγκρίσεις. Άλλες φορές, πριν πάρω το τρόλεϊ για να επιστρέψω στο δικό μου σπίτι, ανεβοκατέβαινα τον δρόμο της λαϊκής, απλώς για να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου ότι εγώ έκανα τον γύρο πιο γρήγορα.)

Διάλεγα λοιπόν πάντα τα ίδια φρούτα γι’ αυτόν, είτε εναλλάξ κάθε Παρασκευή, είτε σε ποσοστό δύο προς ένα: ροδάκινα και φράουλες. Όταν επέλεγα φράουλες, σήμαινε ότι θα περνούσαμε κάθε βράδυ της εβδομάδας πίνοντας κρασί Bordeaux και ακούγοντας Leonard Cohen μέχρι να αδειάσουν τα μπουκάλια μας, θα βλέπαμε μαζί το μισό μίας μόνο νουάρ ταινίας την Τετάρτη, ώστε να σκηνοθετούμε μετά το δικό μας τραγικό τέλος, θα κάναμε βόλτες σε γειτονιές χωρίς πολλούς παριζιάνικους φανοστάτες και αθηναϊκές λάμπες αντίστοιχα και, φυσικά, θα ήταν αυτός που θα είχε τον έλεγχο της ερωτικής μας επαφής. Όταν επέλεγα ροδάκινα, αμέσως θα έπρεπε να διαλέξω ποιο βιβλίο θα έπρεπε να αποχωριστεί ο καθένας από τη βιβλιοθήκη του –με οδυνηρό τρόπο αρκετές φορές– ώστε να τις γεμίζουμε σιγά σιγά με τα ίδια ακριβώς βιβλία, κάτι που θα βόλευε πολύ κάθε φορά που ο ένας επισκεπτόταν τον άλλο για διάστημα μεγαλύτερο της μίας ώρας. Θα μιλούσαμε νωχελικά για τις λεπτομέρειες των σωμάτων μας και θα μαγειρεύαμε καθ’ όλη τη βδομάδα όλα τα είδη των σιτηρών που μπορούν να μαγειρευτούν, ξεκινώντας με κινόα και τελειώνοντας πάντα με ιταλικά λαζάνια. Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι προτιμούσα όλο και πιο συχνά τις φράουλες.

Δεν τον άφησα ποτέ να αγοράσει βερίκοκα, όσο και να επέμενε ότι θα μπορούσαν να φέρουν την αρμονία ανάμεσα στις βίαιες διεισδύσεις από τις φράουλες και τα γλυκά υγρά από τα ροδάκινα. Δεν τον άφησα, γιατί βερίκοκα ήθελα να αγοράζω μόνο εγώ, για τον απλούστατο αλλά και μεταφυσικό λόγο ότι η τέλεια καμπυλότητά τους μου θύμιζε τα μάτια του. Για ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι, διάρκειας σίγουρα άνω των έξι μηνών, το κάτω ράφι του ψυγείου μου ήταν υπερχειλισμένο από βερίκοκα που προέρχονταν από κάθε πιθανή χώρα εισαγωγής και εξαγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικές αποχρώσεις, οσμές και γεύσεις, αλλά πάντα η ίδια καμπυλότητα, που έκανε το φρούτο αυτό ιερό για μένα. Δάγκωνα το πρώτο βερίκοκο της ημέρας όταν κατέβαινα τα σκαλιά του μετρό Saint Paul, το δεύτερο όταν κάποιος στη δουλειά καταλάβαινε από τη βαριά αναπνοή μου ότι ήμουν σε κατάσταση ερωτικής διέγερσης, το επόμενο όταν θα του μιλούσα στο τηλέφωνο το απόγευμα, προσποιούμενη ότι καπνίζω, και το τελευταίο της ημέρας –εκεί συχνά έπαιρνα δύο ή και τρία– την ώρα που θα έκλεινα τα φώτα και θα ξάπλωνα πάνω στο παράθυρό μου, ονειρευόμενη ότι τα μάτια του με κοιτούν χωρίς καν οι βλεφαρίδες του να ανοιγοκλείνουν.

Ήξερα ότι, ακόμα και αν δεν τα αγόραζε πάντα με τη σειρά που του έδινα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην υπακούσει στην εξουσία των φρούτων της Παρασκευής. Κάθε φορά, όμως, που του ζητούσα κάτι διαφορετικό, όπως την ιστορία των τελευταίων του καλοκαιριών ή τη φωτογραφία του γραφείου του, ποτέ δεν με ικανοποιούσε. Για να τον εκδικηθώ, επί ένα μήνα διάλεγα συνεχόμενα μόνο ροδάκινα. Κατά συνέπεια, μου έλειψε τόσο ο έλεγχός του, ηχητικός, οπτικός, ακουστικός, απτικός και γευστικός πάνω στο σώμα και στις σκέψεις μου, που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα του ξαναζητούσα ποτέ τίποτα παραπάνω απ’ όσα μπορούσε να μου δώσει.

Χάρη στην εξουσία των φρούτων, μέσα σε μικρό διάστημα έμαθα απέξω τα greatest hits του Cohen, ανακάλυψα πάνω από εξήντα διαφορετικούς συνδυασμούς μαγειρικής των σιτηρών, έζησα τις πιο ονειρικές μου φαντασιώσεις και αγόρασα γύρω στα τριάντα βιβλία θεάτρου που ορκίστηκα να μη διαβάσω ποτέ, μιας και πήραν τη θέση των αγαπημένων μου εφηβικών μυθιστορημάτων. Το μειονέκτημα του όλου εγχειρήματος ήταν, εκ του φυσικού, να καταλήξουμε και οι δύο ακόμα πιο αλκοολικοί. Κάτι όμως που αντιλήφθηκα αρκετά χρόνια μετά από εκείνο το καλοκαίρι ήταν ότι διαλέγοντας τα φρούτα της Παρασκευής, διάλεγα και τον τρόπο που ερωτευόμουν, διαφορετικό για κάθε βδομάδα, έναν άντρα που γεννήθηκε για να εμπίπτει στον έρωτα με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Μια Παρασκευή, άργησε πολύ να έρθει από τη λαϊκή, παρόλο που είχα ζητήσει φράουλες.Το σώμα μου θυμήθηκε αναπάντεχα, οχτώ χρόνια μετά την πρώτη μου ολοκληρωμένη ερωτική επαφή, τη διάρκεια που χρειάζεται κάποιος για να ανεβοκατέβει τη λαϊκή του Παγκρατίου. Ενώ λοιπόν τον περίμενα, έγδυσα εμένα και τις αισθήσεις δίπλα μου, αλλά, όσο και να προσπαθούσα να φτάσω την ηδονή στις απολήξεις των νεύρων μου, το σώμα μου με κοιτούσε ειρωνικά από την πολυθρόνα, άκαμπτο και βαρύ, όπως τότε. Ύστερα από πολλή ώρα, γύρισε και ισχυρίστηκε με ζεστή χροιά ότι δε βρήκε πουθενά φράουλες, ροδάκινα εξίσου, ήταν το τέλος της εποχής τους. Μου έδειξε ένα μεγάλο, αστραφτερό μήλο. Ήταν υπερφυσικά μεγάλο και η γυαλάδα του με θόλωσε. Εκείνο το μεσημέρι έληξε και η εξουσία των φρούτων, άλλωστε ποτέ δε μου άρεσαν άλλα φρούτα πέρα από αυτά του καλοκαιριού – τα μήλα, δε, οριακά τα απεχθανόμουν, όπως και το φθινόπωρο που συνεπαγόταν μαζί τους. Μου είχε μείνει ένα τελευταίο βερίκοκο, το έφαγα όσο πιο αργά μπορούσα, ακόμα και το μαλακό του κουκούτσι.

Η Ιώ Κούκη, ηπειρώτικης καταγωγής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έπειτα από σπουδές και ενασχόληση με τα παιδαγωγικά, εξειδικεύτηκε στη λογοτεχνία με μεταπτυχιακά σε Ελλάδα και Γαλλία. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι, όπου ετοιμάζει τη διδακτορική της διατριβή πάνω στη σύγκριση της ελληνικής και γαλλικής πεζογραφίας στη διάρκεια του μεσοπολέμου.

Twitter