Catriona Ward: «Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες»

Το επιβλητικό εξώφυλλο (του Redoine Amzlan) της μαύρης γάτας με τα κιτρινοπράσινα μάτια που σε κεντρίζουν με το βλέμμα της πάνω στο κατακόκκινο φόντο θα μπορούσε να ήταν από μόνο του αρκετό για να σε πείσειότι Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες αξίζει την προσοχή σου, όμως σαν έξτρα μπόνους παρότρυνσης υπάρχουν και τα πέντε αστεράκια που έλαβε ως βαθμολογία από τον Βασιλιά του Τρόμου, Στίβεν Κινγκ, αποτελώντας την αδιαμφισβήτητη εγγύηση ότι αυτό που θα ακολουθήσει μέσα στις σελίδες του βιβλίου θα σε αφήσει άναυδο. Και έχοντας, πλέον, φτάσει στο τέλος της ανάγνωσής του, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι ένα έργο με τρομακτικές ανατροπές και συγκινήσεις.

Από την αρχή της υπόθεσης αναφέρεται η εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού –γεγονός που αποτελεί τον πυρήνα της δράσης– μέσα από τη διήγηση του Τεντ, του πρωταγωνιστή της ιστορίας, ο οποίος κατοικεί μαζί με την κόρη του και τη γάτα τους σε ένα απομονωμένο σπίτι μέσα στο δάσος. Η συγγραφέας επιλέγει να εναλλάσσει τα πρόσωπα και τις οπτικές των γεγονότων και της διήγησης, με τη συμμετοχή μάλιστα ακόμα και της γάτας ως αφηγήτριας σε αυτή τη διαδικασία, κι έτσι διαβάζουμε τις σκέψεις της και τις εμπειρίες της καθώς ζει κλεισμένη μέσα στο σπίτι με τον Τεντ και τη Λόρεν (κόρη).

Η ξεχωριστή αναμφίβολα καθημερινότητα των τριών τους θα διακοπεί από τον ερχομό της νέας γειτόνισσας, της Ντι, η οποία εγκαθίσταται στο διπλανό σπίτι με σκοπό την παρακολούθηση και την απόδειξη –ως η τελευταία της ελπίδα– ότι ο Τεντ είναι ο ένοχος για την εξαφάνιση της αδερφής της, Λούλου, πριν από χρόνια, από τη λίμνη δίπλα στο δάσος.

Όχι μόνο απολαμβάνουμε ένα άρτιο λογοτεχνικό έργο τρόμου, αλλά συνειδητοποιούμε ότι ο διπλανός μας μπορεί να βιώνει δυσκολίες που δεν τον καθιστούν απειλή για τους γύρω του, αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό.

Κατά την εξέλιξη της ιστορίας αναδύονται λεπτομέρειες, αλήθειες, ανακρίβειες και πληροφορίες από το τραγικό συμβάν της εξαφάνισης του μικρού κοριτσιού, αλλά και από το παρελθόν του Τεντ και της Ντι. Η Κατριόνα Γουόρντ παίζει συνέχεια με το μυαλό του αναγνώστη για το τι είναι αληθινό και τι φανταστικό, αλλάζοντάς του απόψεις συνεχώς για τους ήρωες, αποδεικνύοντας την ικανότητά της να χτίζει χαρακτήρες σε μια πραγματικότητα τόσο ρευστή, που προκαλεί τρόμο και αγωνία καθώς μεταφέρεται από τους πρωταγωνιστές στον αναγνώστη με το γύρισμα της κάθε σελίδας.

Με το χτίσιμο τόσο δυνατών χαρακτήρων, λοιπόν, και υπό τη σκιά του τρόμου και τη γνώση της σκοτεινής αλήθειας του καθενός εξ αυτών, που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά, η ανάγνωση κυλά ρυθμικά και γρήγορα, καθώς ο αναγνώστης διψά να φτάσει στο τέλος και στη λύτρωση των ηρώων, αλλά και του ίδιου του του εαυτού, διασχίζει δηλαδή χέρι-χέρι με τους ήρωες το σκοτεινό και φρικιαστικό μονοπάτι του «δάσους» της ιστορίας της Γουόρντ, μέχρι να καταλήξουν στο ξέφωτο και την αποκάλυψη των πάντων.

Εν τέλει, όπως αναφέρει και η ίδια η δημιουργός στο επίμετρο, στις τελευταίες σελίδες της έκδοσης, Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες δεν είναι ένα βιβλίο τρόμου –αν και αδιαμφισβήτητα το πετυχαίνει και αυτό– αλλά μια ιστορία επιβίωσης, δοσμένη μέσα από το λογοτεχνικό είδος του τρόμου, με σκοπό την αφύπνιση, την ενημέρωση και πρωτίστως την κατανόηση των συνανθρώπων μας – πασχόντων της συγκεκριμένης ψυχικής ασθένειας από την οποία πάσχει και ο Τεντ, ώστε να αντιληφθούμε την καθημερινότητά τους αλλά και τον αγώνα τους για επιβίωση στην πραγματική ζωή. Με το μυθιστόρημα αυτό,όχι μόνο απολαμβάνουμε ένα άρτιο λογοτεχνικό έργο τρόμου, αλλά συνειδητοποιούμε ότι ο διπλανός μας μπορεί να βιώνει δυσκολίες που δεν τον καθιστούν απειλή για τους γύρω του, αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό, και ότι αυτός είναι που πραγματικά χρειάζεται τη βοήθεια και τη φροντίδα μας, ώστε να εξομαλύνει την τρομακτικά δύσκολη πραγματικότητά του. Και γι’ αυτό σίγουρα αξίζει το έργο της Κατριόνα Γουόρντ.

ca ward22