Φίλιππος Φιλίππου: «Η Ελεάννα στο Νησί των Πεταλούδων»

Την Ελεάννα τη γνωρίζουν ήδη οι νεαροί αναγνώστες και αναγνώστριες από προηγούμενες περιπέτειες που έχει ζήσει στη θάλασσα με διάφορα καράβια (Η Ελεάννα στο Νησί της Ευτυχίας, Εκδόσεις Πατάκη 2018). Αυτή τη φορά η Ελεάννα βρίσκεται στον Αμαζόνιο. Μόνη της; Όχι βέβαια! Η Ελεάννα ταξιδεύει με τον πατέρα της, τον κύριο Ευγένιο, τη μητέρα της την κυρία Ευγενία και, φυσικά, τον Τάκη. Ο Τάκης είναι ο μάγειρας, στα τρία καράβια με τα οποία έχει ταξιδέψει μέχρι σήμερα η πεντάχρονη Ελεάννα και ο αφηγητής της περιπέτειες Η Ελεάννα στο Νησί των Πεταλούδων.

Στην αρχή της ιστορίας, η παρέα αποχωρίζεται παλιά μέλη, ενώ νέα επιβιβάζονται στον Σωκράτη, το μικρό ροζ καράβι, με το οποίο θα έπλεαν στον Αμαζόνιο ποταμό.

Ο Φίλιππος Φιλίππου γράφει ένα βιβλίο γεμάτο χρώματα και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, μια και ο Αμαζόνιος διαθέτει πράσινα νερά, το κάθε καράβι έχει το δικό του χρώμα, τα φίδια είναι χρωματιστά, ο Ινδιάνος αρχηγός έχει τα μάτια του βαμμένα κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο και ο νέος πιλότος, παρότι «Φορούσε άσπρο πουκάμισο, άσπρες κάλτσες, άσπρο παντελόνι, άσπρο καπέλο και άσπρα παπούτσια», κρατούσε στο χέρι του μια ωραία άσπρη βαλίτσα με ένα κόκκινο γαρίφαλο ζωγραφισμένο στη μια πλευρά της. Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει με παιχνιδιάρικη διάθεση η Μυρτώ Δεληβοριά, κάθε παράγραφός του όμως «ζωγραφίζει» εικόνες.

Τέσσερις ιστορίες συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο, τέσσερα ταξίδια μέχρι να καταλήξει η Ελεάννα στο Νησί των Πεταλούδων. Και σε όλα τα ταξίδια συνοδεύουν τα ζώα του καραβιού. Η άσπρη γάτα, ο μαύρος σκύλος, ο παπαγάλος, η Λούλα η γαλοπούλα, η χελώνα και οι δύο μαϊμούδες, η Κάρμεν και η Βερενίκη. Το ταξίδι σε ένα ποτάμι έχει και τα καλά του, διότι μπορεί εύκολα να βγει κανείς και να δει μερικά πολύ παράξενα μέρη, όπως το μαγεμένο δάσος. Ο πιλότος δεν γνωρίζει μόνο τους δρόμους στο νερό, αλλά και τους δρόμους δίπλα σε αυτό, και είναι αυτός που αναλαμβάνει να τους ξεναγήσει σε μέρη όπου οι κορυδαλλοί και τα νυχτοχελίδονα κελαηδούσαν τις νύχτες. Ο καπετάνιος, από την άλλη, δεν αφήνει ποτέ το καράβι.

Το παλάτι στο μαγεμένο δάσος «ήταν μια καλύβα ανάμεσα στα δέντρα χτισμένη πάνω σε πασσάλους, για να μην τη φτάνουν τα νερά όταν φούσκωνε το ποτάμι. Ήταν πιο ψηλή από τις υπόλοιπες και ήταν φτιαγμένη με σανίδες, όχι με καλάμια, όπως οι άλλες». Οι Ινδιάνοι και ο αρχηγός τους είναι φιλόξενοι και υποδέχονται με τραγούδια τους επισκέπτες από τον Σωκράτη, οι οποίοι καταφέρνουν να βγάλουν κάποιες φωτογραφίες, παρότι οι Ινδιάνοι αρνούνται να φωτογραφηθούν, διότι «οι φωτογραφίες κλέβουν την ψυχή των φωτογραφισμένων». Όταν όμως τις βλέπουν, ξεσπάνε σε γέλια και χάχανα.

Ο συγγραφέας παίζει με τα στερεότυπα, όπως την τάχα αντίληψη των Ινδιάνων για τις κλεμμένες ψυχές τους από τις φωτογραφίες και με τον χορό της βροχής, όπου χρειάζεται να εξευμενίσουν τα εξοργισμένα πνεύματα, καταφέρνοντας να κάνει ιδιαίτερα διασκεδαστικές ιστορίες που θα μπορούσαν να γίνουν τρομακτικές.

Ένα βιβλίο γεμάτο χρώματα δεν θα μπορούσε παρά να καταλήγει στο Νησί των Πεταλούδων.

Κι αν αναρωτηθεί κανείς πώς μπορεί να κοιμηθεί στο μαγικό δάσος, δεν είναι και τόσο δύσκολο. «Για να μη μας τσιμπήσουν τα μυρμήγκια, τα φίδια, τα ποντίκια, οι αράχνες και οι νυχτερίδες, ο αρχηγός έβαλε έναν άνθρωπο έξω από τις καλύβες να μας φυλάει. Ο άνθρωπος αυτός κρατούσε ένα σκουπόξυλο και δεν άφηνε τα έντομα και τα ερπετά να μπουν μέσα».

Έτσι, κανείς δεν έπαθε τίποτα και ήταν έτοιμοι για τη δεύτερη εξόρμησή τους από το καράβι στο Πόρτο Βέλιο. Ο Πίκο, ο μικρός Αφρικανός της παρέας, στην έξοδο αυτή γοήτευσε με τη φλογέρα του ένα μικρό κίτρινο φίδι που κυνηγούσε κάτι πράσινες μύγες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχτηκαν τόσο καλά, όταν βρέθηκαν απέναντι σε έναν κροταλία. Ευτυχώς που στην εξόρμηση αυτή μπορεί να μην βρίσκονταν σε ένα μαγεμένο δάσος, είχαν όμως τη βοήθεια ενός μάγου.

Έτσι κατάφεραν να είναι έτοιμοι για την τρίτη τους εξόρμηση. Εκεί η μαγεία είχε χρώμα χρυσαφί και η παρέα θα προσπαθούσε να βρει τους χρυσοθήρες. «Ζούσαν σε ξύλινες καλύβες με τα μουλάρια τους και τα πράγματά τους. Είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και πήγαν στη ζούγκλα του Αμαζόνιου για να βρουν χρυσάφι. Ήταν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, με διαφορετικό δέρμα, διαφορετική φυλή και διαφορετική γλώσσα». Πάντα όμως και στα πέρατα του κόσμου θα υπάρχει κάποιος Έλληνας και η παρέα θα ψάξει να τον βρει, έστω κι αν κανείς από τους χρυσοθήρες δεν ξέρει πού βρίσκεται πια. Στην αναζήτησή τους θα δεχτούν φαγητό από τον αρχηγό του χωριού και θα φάνε πίτες βουτηγμένες σε ένα μαύρο ζουμί. «Η πίτα ήταν λίγο πικρή, λίγο αλμυρή και λίγο γλυκιά». Κι όταν θα φτάσουν εκεί που νομίζουν ότι βρίσκεται ο Ζόρζε και θα τον φωνάξουν «δεν ακούστηκε καμία φωνή, καμία απόκριση, κανένας ήχος». Μέχρι που ο αφηγητής φώναξε: «Γιώργη, καπετάν Γιώργη!»

Ένα βιβλίο γεμάτο χρώματα δεν θα μπορούσε παρά να καταλήγει στο Νησί των Πεταλούδων. Πριν, όμως, θα περάσουν από ένα μικρό νησί των Δυτικών Ινδιών κοντά στο Πουέρτο Ρίκο. Εκεί, ανάμεσα στις τεράστιες τσιμεντένιες αποθήκες, υπήρχαν στημένα εφτά πανύψηλα αγάλματα από πηλό. Ακόμα και τα ζώα εντυπωσιάστηκαν και κοιτούσαν στην αποβάθρα. Στο νησί αυτό ακόμα και ο καπετάνιος βγήκε έξω, αφήνοντας στη θέση του τον γραμματικό. Δεν είναι όμως αυτό το Νησί των Πεταλούδων. Αυτό θα το βρουν λίγο πιο πέρα, όπου θα συναντήσουν έναν βοτανολόγο με πράσινο καπέλο, πράσινα γυαλιά, πράσινο παντελόνι και πράσινο πουκάμισο. Εκείνος θα τους δείξει έναν λόφο με πολύχρωμα λουλούδια: άσπρα, κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, γαλάζια, ροζ, βιολετιά. Πάνω από τα λουλούδια πετούσαν μικρές και μεγάλες πεταλούδες: άσπρες, κόκκινες, κίτρινες, γαλάζιες, ροζ, βιολετιές.

Ο Φίλιππος Φιλίππου βρίσκει ευκαιρία να φέρει σε επαφή τους νεαρούς αναγνώστες του με τη ζωή των θαλασσινών, με τα επαγγέλματα και τις δουλειές που απαιτούνται σε ένα καράβι, από τον μάγειρα και τον καπετάνιο μέχρι τον καμαρότο και τον πιλότο. Και μπορεί ο ασυρματιστής του καραβιού να μη χάνει ευκαιρία να σκαρώνει με σοβαρότητα αστεία στιχάκια, η δουλειά του όμως είναι ιδιαίτερα υπεύθυνη.

f filippou Σε ένα εμπορικό καράβι είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα και πισίνα, όπου ο παπαγάλος μπορεί να αρνηθεί να μπει φωνάζοντας: «Χάλια, χάλια», υπάρχει όμως περίπτωση να γνωρίσουν και πραγματικούς ναυαγούς, τους οποίους θα βοηθήσουν, καθώς η παρέα του καραβιού μεγαλώνει. Και σε κάθε λιμάνι κάποιος επιβιβάζεται, κάποιος αποβιβάζεται, καθώς το καράβι συνεχίζει το ταξίδι του και οι αναγνώστες θα περιμένουν με ανυπομονησία το επόμενο πλοίο με το όνομα κάποιου αρχαίου, που θα μεταφέρει την Ελεάννα και αυτούς σε νέα άγνωστα, χρωματιστά νερά.