Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή: «Η κίτρινη κουβέρτα της ευτυχίας»

Η συγγραφέας Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή γεννήθηκε και ζει στην Κύπρο, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ψυχολογία και στη διατήρηση του περιβάλλοντος σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Boston, Cornell). Οι σπουδές αυτές αποτυπώνονται στα έργα της, τόσο ως προς τα θέματα που επιλέγει, όσο και ως προς την προσέγγισή τους: όλα της τα βιβλία διαπνέονται από ευαισθησία και ειλικρίνεια, και διακρίνονται για τη λεπτότητα στον συγγραφικό τους χειρισμό. Το βραβευμένο Κόκκινο φόρεμα της Σαβέλ (Πάργα, 2014), με τις εξαίρετες εικόνες της Ντανιέλας Σταματιάδη, είναι ένα από τα καλύτερα παιδικά βιβλία που έχουμε διαβάσει για το προσφυγικό. Το χαμόγελο της Σεμέλης (Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου, 2011) και Ο Νικόλας και η Έλλη (Πάργα, 2012) αναφέρονται στην καλοσύνη, τη ζωοφιλία και τα δικαιώματα των ζώων. Το Περιμένοντας τη βροχή (Καλέντης, 2017) στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση – για να αναφέρουμε ορισμένα μόνο παραδείγματα.

Στο τελευταίο της βιβλίο, Η κίτρινη κουβέρτα της ευτυχίας (Τελεία, 2018), καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα του διαζυγίου. Ο αναγνώστης εισάγεται στην ιστορία σιγά σιγά, μέσα από τις πρώτες σκηνές ευτυχίας και οικογενειακής θαλπωρής – χαμόγελα, ηρεμία, ζεστασιά. Η μαμά –νοσοκόμα– λάμπει μέσα στην καλοσιδερωμένη και ολόλευκη στολή της, ο μπαμπάς –πιλότος– λείπει συνεχώς λόγω δουλειάς – κι όταν λείπει από τα σαλόνια του βιβλίου, όλο και κάποιο αεροπλάνο στο σχέδιο μάς θυμίζει διαρκώς την παρουσία του στη σκέψη της οικογένειάς του. Μαμά και κόρη περνούν τα βράδια τους αγκαλιά στον καναπέ, κάτω από την κίτρινη κουβέρτα τους, παρακολουθώντας τις αγαπημένες τους ταινίες, με προτίμηση σε μία.

Χωρίς να παρουσιάζει ακραίες καταστάσεις ή εντάσεις, χωρίς αχρείαστες λεπτομέρειες για αιτίες ή αφορμές, η συγγραφέας εστιάζει στην ουσία της υπόθεσης, φωτίζοντας τον αντίκτυπο της απομάκρυνσης των γονιών στην παιδική ψυχή.

Να όμως που, όσο κι αν η μικρή πρωταγωνίστρια δεν θέλει να το παραδεχτεί στον εαυτό της, το βλέπει ότι από ένα σημείο κι έπειτα τα πράγματα δεν πάνε καλά στη σχέση των γονιών της, τα χαμόγελα αρχίζουν ν’ αραιώνουν, τα λόγια που ανταλλάσσουν κάθονται βαριά στην ψυχή της. Κι ο μπαμπάς κάποια στιγμή τής ζητά να μιλήσουν, της ανακοινώνει ότι θα φύγει από το σπίτι, διαβεβαιώνοντάς την ωστόσο ότι την αγαπά πολύ. Η καθημερινότητα αλλάζει, η ατμόσφαιρα στο σπίτι είναι βαριά και βαραίνει ακόμα περισσότερο με τις επισκέψεις του μπαμπά. «Καλύτερα να μην έρχεσαι εδώ», του είπε μια μέρα με κοφτό τόνο η μικρή. Εκείνος σεβάστηκε την επιθυμία της κι έκανε αρκετές μέρες να φανεί, αλλά όταν ξανάρθε την πήρε για μια βόλτα. Μια βόλτα που, με τον τρόπο που τελειώνει, δίνει μια άλλη τροπή στην ιστορία και τη λύση στο συναισθηματικό αδιέξοδο των πρωταγωνιστών της.

Γραμμένη με τρόπο απλό αλλά διόλου απλοϊκό, η ιστορία προχωρά ένα βήμα πέρα από το διαζύγιο, αγγίζοντας και το θέμα της γονικής αποξένωσης. Χωρίς να παρουσιάζει ακραίες καταστάσεις ή εντάσεις, χωρίς αχρείαστες λεπτομέρειες για αιτίες ή αφορμές, η συγγραφέας εστιάζει στην ουσία της υπόθεσης, φωτίζοντας τον αντίκτυπο της απομάκρυνσης των γονιών στην παιδική ψυχή. Και δεν προτείνει λύσεις, βέβαια, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος της εδώ. Ο ρόλος της είναι να δώσει με ειλικρίνεια τροφή για σκέψη και συζήτηση σε όλους, είτε τους αφορά το θέμα του διαζυγίου είτε όχι, όπως και συναισθηματική κάλυψη σε παιδιά που έχουν αυτή την εμπειρία. Και το καταφέρνει περίφημα.

markadi Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην εικονογράφηση του Βασίλη Κουτσογιάννη, ο οποίος είναι απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής του Ε.Μ.Π., νέος στην ηλικία όπως και στον χώρο του παιδικού βιβλίου. Τα σχέδιά του είναι θαυμάσια – προοπτική, χρώμα, ζωντάνια, εκφραστικότητα. Η κίτρινη κουβέρτα σε ξεγελά, νομίζεις ότι θα την αγγίξεις πράγματι αγγίζοντας την επιφάνεια του χαρτιού. Η ζεστασιά που αποπνέουν οι εικόνες του κουμπώνει με την ευαισθησία του κειμένου κι έρχονται μαζί, εικόνες και κείμενο, ν’ αγκαλιάσουν την καρδιά του αναγνώστη, δημιουργώντας ένα βιβλίο που αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη μας.