Αντώνης Γκόλτσος: «Οδηγός φόνων»

Την ιστορία του Αλκιβιάδη Πικρού συνεχίζει ο Αντώνης Γκόλτσος στο τελευταίο του βιβλίο, Οδηγός φόνων, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Ενός συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, που θα μπορούσε ίσως να είναι το alter ego του συγγραφέα του, εάν δεν γνώριζε κανείς τον Αντώνη Γκόλτσο, έτσι ώστε να μπορεί με σχετική ασφάλεια να υποθέσει ότι δεν θα συμπεριφερόταν ποτέ με τον τρόπο που το κάνει ο ήρωάς του.

Ο Αλκιβιάδης Πικρός είναι ένας συγγραφέας που καταφέρνει άθελά του να πρωταγωνιστεί και ο ίδιος σε αστυνομικές ιστορίες, όχι με τον ρόλο του αφηγητή. Ένας άνθρωπος στα όρια της κατάθλιψης που μπορεί να τρέφεται με πίτσες, καπνό, καφέ και η μόνη του επαφή με τον κόσμο είναι οι βραδινές του βόλτες, στο ίδιο πάντα απαράλλαχτο δρομολόγιο.

Ο Αντώνης Γκόλτσος ξαναβρίσκει τον ήρωά του να προσπαθεί να αναλάβει από το σοκ –οικογενειακή τραγωδία– όπου τον άφησε στο προηγούμενο βιβλίο του, Η αφιέρωση. Προσπαθεί όμως με τον λάθος τρόπο. «Αποφάσισε να το ρίξει έξω, τα ξέρουμε τώρα αυτά: ποτά, γυναίκες, τζόγος, ξενύχτι. Από όλα αυτά τον διάλεξε το ξενύχτι. Άλλη επιλογή; Ναι. Η κατάθλιψη. Και… κλασικά: κατατονία, άγχος, κλειστοφοβία, αυτοκτονικές τάσεις. Διάλεξε λοιπόν την κατάθλιψη, ακριβέστερα, τον διάλεξε εκείνη».

Ο Άλκης έχει αντιστρέψει τη μέρα με τη νύχτα, κοιμάται την ημέρα και περνάει τα βράδια κοιτώντας τον ανεμιστήρα στο ταβάνι. Κάθε βράδυ υπόσχεται στον εαυτό του πως θα επιστρέψει σε μια ομαλή ζωή, κάθε βράδυ κάνει τα ίδια, προσπαθώντας να ξορκίσει τους εφιάλτες. Για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον πανικό του λευκού χαρτιού, την καταραμένη αδράνεια. «Απέναντί του ο εχθρός του, το κρεβάτι με τα μπλεγμένα σκεπάσματα, τα μαξιλάρια σκορπισμένα πάνω, κάτω και διαγώνια –πού το κεφάλι και πού τα πόδια–, λογικά και οι εφιάλτες θα απέφευγαν έναν τέτοιον μαίανδρο».

Ο Αντώνης Γκόλτσος κάνει κοινωνό τον αναγνώστη της ψυχικής κατάστασης του ήρωά του, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τα συναισθήματα και τις σκέψεις που κρύβονται σε ένα πρόσωπο με «ένα ζευγάρι κουρασμένα μυωπικά μάτια και στην ασημένια αφάνα των μαλλιών του, έτσι σκυμμένος και μονότονα σκυθρωπός». Ένας άντρας που αποφεύγει τις γυναίκες στις οποίες είχε αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό, για να μπουν στη ζωή του. Και η ανέχεια είναι έτοιμη να του χτυπήσει την πόρτα. Ακόμα και τα ελάχιστα έξοδα απαιτούν κάποιο εισόδημα.

Έτσι, ο Αντώνης Γκόλτσος δίνει στον δικό του αναγνώστη συγχρόνως δύο αστυνομικά μυθιστορήματα.

Κι ενώ τίποτα δεν προμηνύει ότι τα πράγματα μπορεί να διορθωθούν, μια βραδιά που όλα πηγαίνουν στραβά, η έκπληξη έρχεται με αγγελιαφόρο τον εκδότη του και τη μορφή ενός φακέλου από έναν ενθουσιώδη αναγνώστη του. Έναν αναγνώστη που φαίνεται πρόθυμος να πληρώσει για να γράψει ο αγαπημένος του συγγραφέας ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο θα ξεκινάει χρονικά με τον ανεξιχνίαστο φόνο ενός νεαρού ζευγαριού στον Σχοινιά. Μόνη απαίτηση να διαβάζει πρώτος το κείμενο, το οποίο θα του δοθεί προοδευτικά σε τέσσερις ενότητες. Πληρωμή γενναιόδωρη.

Έτσι, ο Αντώνης Γκόλτσος δίνει στον δικό του αναγνώστη συγχρόνως δύο αστυνομικά μυθιστορήματα. Ένα που γράφει ο Άλκης Πικρός με ήρωα τον αστυνόμο Μαύρο, κάποιον που του μοιάζει αλλά διαφέρει και τόσο από αυτόν, και ένα στο οποίο γίνεται ο πρωταγωνιστής. Κι ενώ τον μυθιστορηματικό συγγραφέα έχει αρχίσει να τον συνεπαίρνει το έργο του και παραδίδει την πρώτη ενότητα, διαπιστώνει ότι έχει μπλεχτεί σε μια υπόθεση πολύ πιο σκοτεινή από ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί όταν υπέθετε ότι ο ενθουσιώδης αναγνώστης μπορεί να ήταν κάποιος από τους ανθρώπους που τον νοιάζονταν. Δεν περνάνε λίγες ημέρες από την παράδοση και οι φόνοι που έχει περιγράψει στο χαρτί υλοποιούνται σε όλες τους τις λεπτομέρειες.

Είναι πλέον αναγκασμένος να καταφύγει στην αστυνομία. Για την ακρίβεια, η αστυνομία θα πάει σπίτι του. «Έγραφα αστυνομικές ιστορίες, αλλά την αστυνομία, ίσως και αναίτια, δεν την πήγαινα. Και στις ιστορίες μου την απέφευγα». Ο Αλκιβιάδης θα συνεργαστεί με την αστυνομία, καθώς όλοι πιστεύουν ότι ο ενθουσιώδης αναγνώστης είναι ένας ναρκισσιστής κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος που θα ξαναχτυπήσει.

Με τη συνεργασία θα εκτιμήσει τον αστυνόμο Σφυρή και θα συνεχίσει να γράφει για φόνους, παρότι ο «αιμολάγνος» αναγνώστης δεν ήταν ποτέ φίλος του. Μόνο που τα αντίτυπα πια που παραδίνονται είναι δύο, σε μια προσπάθεια να προλάβει η αστυνομία τον δολοφόνο. Ο μυθιστορηματικός δολοφόνος στο βιβλίο του έχει να αντιμετωπίσει τον δικό του αστυνομικό, τον Μαύρο, ο πραγματικός δολοφόνος έχει να αντιμετωπίσει μια παράξενη ομάδα αποτελούμενη από αστυνομικούς, συγγραφέα, εκδότη, δικηγόρο και παλιό οικογενειακό φίλο.

Ανάμεσα στα χαριτωμένα στοιχεία του μυθιστορήματος, ο «χάρτινος» αστυνόμος Πάνος Μαύρος, ο οποίος γίνεται σύμμαχος στο κυνήγι του πραγματικού δολοφόνου. «Εκείνοι συζητούν, προτείνουν και αποφασίζουν. Εγώ κι ο Μαύρος μου εκτελούμε. Εγώ γράφω, ο Μαύρος μου εφαρμόζει». Ο Πικρός διαπιστώνει ότι πρέπει να μπουν στο μυαλό του δολοφόνου, «να σκεφτούμε όπως αυτός σκέφτεται, αυτό που τον διευκολύνει και αυτό που απεύχεται, αυτό που θα επέλεγε και αυτό που θα απέρριπτε», ώστε να σχεδιάσει το επόμενο έγκλημα στο βιβλίο του με τρόπο που θα γινόταν πιο εύκολο να τον πιάσουν.

Ο Αντώνης Γκόλτσος κρατάει σε αγωνία τον αναγνώστη με κάθε νέα ενότητα του μυθιστορήματος που παραδίδει ο συγγραφέας του, καθώς αναρωτιέται εάν είναι δυνατόν να αντιγραφεί το έγκλημα που γράφτηκε στο μυθιστόρημα, εάν ένα μυθιστόρημα μπορεί όντως να χρησιμοποιηθεί ως οδηγός φόνων, αν τελικά θα υπάρξει ακόμα ένα άτυχο θύμα ή αν ο δολοφόνος θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη.

Κι ενώ το μυθιστόρημα προχωράει, ενώ η αστυνομία προσπαθεί να βρεθεί στα ίχνη του δολοφόνου, ο Άλκης Πικρός αρχίζει να έχει κι άλλη ζωή και οι γυναίκες ή, συγκεκριμένα, μία γυναίκα μπαίνει στη ζωή του. Ένα μυθιστόρημα με agkoltsos στοιχεία σεναρίου, έτσι ώστε άνετα να μπορεί να μεταφερθεί και στη μεγάλη ή στη μικρή οθόνη. Ένας συγγραφέας που ξέρει πώς να μεταφέρει εικόνες: «Είχαν αποκλείσει τον δρόμο από τις δύο πλευρές και οι γυροφάροι των περιπολικών παρέφραζαν το άγχος σε γαλαζοκόκκινες φλασιές».