«Ο πυγμάχος και ο συγγραφέας (Τζέρι Κούτσι, Τζον Μάξγουελ Κούτσι)» του Πέτρου Γκάτζια
«Κάθε αυτοβιογραφία είναι μια αφήγηση ιστορίας. Κάθε κείμενο είναι μια αυτοβιογραφία».
Όταν ο Τζον Μάξγουελ Κούτσι, ο διάσημος Νοτιοαφρικανός συγγραφέας, ο οποίος εδώ και χρόνια ζει πλέον στην Αυστραλία, έλεγε αυτά τα λόγια, σίγουρα δεν είχε κατά νου τον συμπατριώτη του, άλλοτε πρωταθλητή της πυγμαχίας, με τον οποίο μοιράζονται σχεδόν το ίδιο όνομα.
Δεν υπάρχει καταγραφή ή μαρτυρία που να δείχνει ότι ο πυγμάχος και ο συγγραφέας συναντήθηκαν ποτέ στη ζωή τους. Ωστόσο, ο Τζέρι Κούτσι έχει μια ιστορία να μοιραστεί, η οποία ενδεχομένως να ενδιαφέρει τον Τζ. Κούτσι: τη λατρεία του για τα σκυλιά, την οποία την εποχή της παντοδυναμίας του, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, φρόντισε να αναδείξει τόσο ο τοπικός όσο και ο διεθνής Τύπος.
Έλεγε τότε, λοιπόν, ο πυγμάχος: «Όταν ήμουν περίπου πέντε ετών, η μητέρα μου συνήθιζε να με στέλνει στο παντοπωλείο της γειτονιάς, περίπου 70 μέτρα μακριά. Στην επιστροφή έφερνα μαζί μου αρκετά σκυλιά. Τα περισσότερα ανήκαν στους γείτονες. Δεν ξέρω γιατί γινόταν αυτό, αφού δεν τα τάιζα. Απλώς με ακολουθούσαν».
Από την άλλη, ο συγγραφέας θυμάται: «Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου τα βιβλία διαβάζονταν ευρέως και υπήρξα δεινός αναγνώστης ως παιδί. Απέκτησα μια αγγλική κουλτούρα, απομεινάρι της βικτοριανής και της αυτοκρατορικής Αγγλίας στις αποικίες. Με περιέβαλλε αυτό το ήθος και σίγουρα δεν γνώριζα αρκετά ώστε να αποστασιοποιηθώ».
Έπειτα απ’ όλα αυτά, το 1965, στα 25 του χρόνια, φθάνει στο Όστιν του Τέξας για να κάνει το διδακτορικό του. Στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου ανακαλύπτει τα πρώτα χειρόγραφα νουβέλας του Μπέκετ. Από εκεί και έπειτα δηλώνει ότι αφυπνίζεται συγγραφικά, όμως χρόνια αργότερα θα τονίσει με πάθος: «Προχωρούμε σε μια φάση της ιστορίας, όπου η άποψη ότι οι συγγραφείς είναι σημαντικοί αρχίζει να μοιάζει περίεργη ή παλιομοδίτικη».
Η ζωή του πυγμάχου θα γίνει ντοκιμαντέρ και βέβαια οι παραγωγοί δίνουν έμφαση στα σκυλιά του. Κυρίαρχο ρόλο παίζει η Γουέντι, ένα σπάνιελ, το οποίο είχε χαρακτηριστεί ως το πλουσιότερο στη Νότια Αφρική, καθώς το αφεντικό του είχε εξασφαλίσει ένα χρυσό συμβόλαιο με εταιρεία σκυλοτροφών. Σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ, ο Τζέρι Κούτσι αφηγείται πως του έδωσε το όνομα Γουέντι από μια κοπέλα που φλέρταρε στο γυμνάσιο: «Το θαύμαζα αυτό το κορίτσι, αλλά ήμουν πολύ ντροπαλός για να της ζητήσω να βγούμε. Ποτέ δεν κάναμε τίποτα, αλλά μου είχε κάνει καλή εντύπωση και έτσι αποφάσισα να δώσω το όνομά της στον σκύλο».
Δεν είναι γνωστό αν ο συγγραφέας έμαθε ποτέ την ιστορία του. Μπορεί και να τον διασκέδαζε. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο ίδιος: «Η εικόνα του συγγραφέα ως σοφού δεν έχει επιβιώσει στις μέρες μας. Σίγουρα δεν θα ένιωθα και πολύ άνετα σ’ αυτόν τον ρόλο…»
