«Ιστορίες της γραφομηχανής (Τομ Χανκς)» του Πέτρου Γκάτζια
Παραμονές Χριστουγέννων του 2017. Η οικογένεια ΝτεΠέιστερ στη Μασαχουσέτη παραλαμβάνει ένα μικρό, αλλά σχετικά βαρύ δέμα από κάποιον που δεν το περίμενε. Μια παλιά γραφομηχανή Olympia με τη σελίδα γραμμένη ήδη από τον Τομ Χανκς και την υποσημείωση: «Μην αλλάξετε την ταινία. Της προσθέτει περισσότερο στιλ». Ακολουθούν, γραμμένοι με χιούμορ, οι λόγοι για τους οποίους κάποιος θα πρέπει να γράφει με γραφομηχανή αυτή την εποχή. Ανάμεσά τους: «Γιατί απολαμβάνεις πολύ την εμπειρία της δακτυλογράφησης, τον ήχο, την αίσθηση της αφής, το κουδουνάκι που ακούγεται, αλλά και για την ικανοποίηση ότι βγάζεις μια ολοκληρωμένη σελίδα μέσα από μια μηχανή». Επίσης: «Επειδή έχεις ήδη μια γραφομηχανή. Της έχεις κάνει όλες τις απαραίτητες επισκευές και δουλεύει μια χαρά. Η ταινία είναι καινούργια. Και κρατάς τη γραφομηχανή πάνω σε ένα τραπέζι, στο σωστό ύψος, και όχι κλειδωμένη στη θήκη της, μέσα σε ένα ντουλάπι. Η γραφομηχανή σου είναι έτοιμη να τη χρησιμοποιήσεις όποια στιγμή της ημέρας θελήσεις».
Ο Νικ ΝτεΠέιστερ, ο πατέρας της οικογένειας, είχε δει ένα ντοκιμαντέρ για γραφομηχανές, στο οποίο ο Χανκς δήλωνε τη λατρεία του για αυτά τα εργαλεία γραφής και τόνιζε πως έχει μια συλλογή από τουλάχιστον 250 – οι περισσότερες σπάνιες. Έγραψε λοιπόν μια επιστολή στον διάσημο ηθοποιό ζητώντας να τους στείλει μία.
Οι μήνες πέρασαν και η επιστολή ξεχάστηκε, ώσπου λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, οι δύο γιοι του έλαβαν το πολύτιμο δώρο. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να δακτυλογραφήσουν μια ευχαριστήρια επιστολή στον Χανκς. Έτσι γεννήθηκε μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε συμπεριληφθεί στο βιβλίο του ηθοποιού, όπου ουσιαστικά η γραφομηχανή έχει τον πρώτο ρόλο.
Όλα ξεκίνησαν πολλά χρόνια πριν, το 1978, όταν ο Τομ Χανκς πήγε την πλαστική γραφομηχανή του για επισκευή, αλλά ο ειδικός αρνήθηκε να τη δει λέγοντας πως πρόκειται για ένα άχρηστο παιχνίδι. Του έδειξε μάλιστα πίσω του το ράφι, γεμάτο με πραγματικές γραφομηχανές. Ο νεαρός Χανκς –όπως διηγείται ο ίδιος– έμεινε άφωνος και λίγο αργότερα, με παζάρια, κατάφερε να αγοράσει μια εξαιρετική Hermes 2000 – το πρώτο κομμάτι της συλλογής του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο νεόκοπος συγγραφέας γοητεύτηκε από τον ήχο της, όπως και από τον ήχο των άλλων γραφομηχανών του – άλλωστε, η καθεμία έχει και διαφορετικό. Γι’ αυτόν μοιάζει με μουσική από καλό πιάνο. Ωστόσο, δεν τις αναζητά όλες μόνος του. Μερικές τον βρίσκουν, όπως μια Smith Corona Silent του 1934, την οποία του έστειλε ένας ραδιοφωνικός παραγωγός ως πρόσκληση για μια συνέντευξη.
Σχετικά πρόσφατα μάλιστα, στη Φιλαδέλφεια, στη διάρκεια ομιλίας του, έκανε ειδική αναφορά σε ένα θρυλικό κατάστημα πώλησης, αγοράς και επισκευής γραφομηχανών που υπάρχει στην πόλη, το Philly Typewriter: «Εδώ έχετε έναν εθνικό πλούτο», είπε και οι δημοσιογράφοι σχολίαζαν πως έμοιαζε με παιδί το οποίο περιγράφει το αγαπημένο του κατοικίδιο. Ο ίδιος θυμάται πόσο είχε σοκαριστεί όταν είδε τον εξαιρετικό Ρέι Μιλάντ να υποδύεται τον αλκοολικό συγγραφέα, στην οσκαρική ταινία του 1945 Το χαμένο Σαββατοκύριακο. «Έχασε την ψυχή του», σχολίασε, «όταν διέσχισε τη λεωφόρο για να δώσει ενέχυρο τη γραφομηχανή του, το εργαλείο της δουλειάς του».
ΥΓ.: Η ιστορία αυτή γράφτηκε αρχικά σε γραφομηχανή Maritsa 12 (δεκαετίας ’70).
