«Στη σκιά του πρόεδρου (Χάξλεϊ, Λιούις)» του Πέτρου Γκάτζια
Στις 22 Νοεμβρίου 1963, ο πρόεδρος Κένεντι πέφτει νεκρός από τις σφαίρες ελεύθερου σκοπευτή που του διέλυσαν το κεφάλι, στην πρωτεύουσα του Τέξας, το Ντάλας. Ο κόσμος ολόκληρος παγώνει. Πρώτη φορά, μετά τη δολοφονία του Λίνκολν, Αμερικανός πρόεδρος δολοφονείται και μάλιστα σε ζωντανή σύνδεση.
22 Νοεμβρίου 1963 και πάλι. Ο συγγραφέας Άλντους Χάξλεϊ αφήνει την τελευταία του πνοή στην Καλιφόρνια, νικημένος από τον καρκίνο και με τη σύζυγό του στο πλάι του.
Την ίδια ημέρα και σχεδόν την ίδια ώρα, πεθαίνει στην Ιρλανδία ένας άλλος διάσημος συγγραφέας, ο Κλάιβ Στέιπλς Λιούις, από νεφρική ανεπάρκεια.
Ο κόσμος ωστόσο είναι πολύ σοκαρισμένος από τη δολοφονία του Κένεντι και η είδηση του θανάτου των δύο συγγραφέων γίνεται γνωστή μόνο από τα μονόστηλα των εφημερίδων, των ίδιων που αφιερώνουν τα πρωτοσέλιδά τους στη δολοφονία του προέδρου. Οι συγγραφείς χάνονται στη σκιά του.
Ένα άδικο τέλος για τους δύο δημιουργούς που πέρασαν μεν στην αθανασία με το έργο τους, αλλά απαρατήρητοι όσον αφορά την ημέρα του θανάτου τους. Ένας πρόεδρος-θρύλος, που στοιχειώνει ακόμη τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους επισκίασε και ακόμα μια φορά διαπιστώνουμε τη δύναμη της εικόνας έναντι του λόγου, ειδικά όταν η εικόνα αυτή είναι σοκαριστική. Γιατί, για πολλούς είναι πολύ πιο σημαντικό να βλέπεις έναν πρόεδρο να δολοφονείται, παρά να μαθαίνεις για τον θάνατο αγαπημένων και διάσημων συγγραφέων στο κρεβάτι τους, οι οποίοι όμως γαλούχησαν γενιές και έφτιαξαν συνειδήσεις.
Ο Χάξλεϊ με τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο περιέγραψε μια εφιαλτική, τεχνοκρατική κοινωνία, έναν πολιτισμό που βασίζεται στον ψυχολογικό καταναγκασμό και όλα λειτουργούν μηχανικά, ενώ με το Νησί, που έγινε το μανιφέστο των χίπις, έδωσε ένα σημαντικό οικολογικό και ανθρωπιστικό κείμενο.
Πολύς δρόμος για το αγόρι εκείνο, που στα 17 του χάνει για σχεδόν τρία χρόνια την όρασή του. Δεν το βάζει όμως κάτω και αποφασίζει να οξύνει τις υπόλοιπες αισθήσεις του και να αναπτύξει από τότε τη γραφή του.
Ο Κ.Σ. Λιούις, στενός φίλος του Τόλκιν, μας εξασφάλισε το δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε, γράφοντας τα Χρονικά της Νάρνια. Ένας φιλόσοφος, εκτός από συγγραφέας, ένας μεσαιωνολόγος.
Ενδεχομένως, αν οι τρεις τους είχαν ποτέ συναντηθεί, θα έκαναν πολύ καλή παρέα, γιατί ο Κένεντι, εκτός των άλλων, υπήρξε και ένας πολύ καλός συζητητής. Ωστόσο, η Ιστορία φρόντισε να τους συνδέσει με τραγικό τρόπο.
