«Συνάντηση με τον συγγραφέα και εικονογράφο Τζέιμς Νόρμπουρι» του Χρήστου Ιωάννου

Ο Τζέιμς Νόρμπουρι (James Norbury), συγγραφέας του βιβλίου Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος (μτφρ. Σοφία Τάπα, Εκδόσεις Διόπτρα 2021), που αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό, αποδέχτηκε το κάλεσμα των Εκδόσεων Διόπτρα και επισκέφτηκε την Αθήνα στα μέσα Νοεμβρίου, για να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο, Το ταξίδι του Πάντα και του Δράκου (μτφρ. Σοφία Τάπα, Εκδόσεις Διόπτρα 2022), να γνωρίσει το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και να υπογράψει αντίτυπα των βιβλίων του. Στο πλαίσιο αυτό μας δόθηκε η ευκαιρία για μία κατ’ ιδίαν συνάντηση και μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.

Μετά τις αρχικές συστάσεις της υπεύθυνης επικοινωνίας των Εκδόσεων Διόπτρα, Χριστίνας Γουδρούπη, ο συγγραφέας μάς απευθύνθηκε με ζεστό χαμόγελο, φανερώνοντας την ευγενική και προσηνή προσωπικότητά του, όπως διαπιστώσαμε και καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησης, ενώ στη συνέχεια διευκρίνισε ότι, ενώ είχε ταξιδέψει στο παρελθόν στη Ρόδο, αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψή του στην Αθήνα, την οποία μάλιστα απολάμβανε ιδιαίτερα.

Ξεκινώντας την κουβέντα μας για το νέο του βιβλίο, Το ταξίδι του Πάντα και του Δράκου, τον ρώτησα πόσο εφικτό θεωρεί το να μοιραζόμαστε το ταξίδι μας στη ζωή με ένα άλλο άτομο, όπως κάνει το Πάντα με τον Δράκο. Ο Τζέιμς Νόρμπουρι πιστεύει πως είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε το ταξίδι της ζωής μας, αρκεί να βρούμε έναν άνθρωπο με τον οποίο να νιώθουμε χαρούμενοι αλλά, ακόμα πιο σημαντικό, να νιώθουμε άνετα να του ανοιχτούμε, εκφράζοντας τους αληθινούς προβληματισμούς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Ωστόσο, κατά τη γνώμη του, πολλοί δεν είναι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν μια τέτοια στάση, ιδιαίτερα όσοι άντρες θεωρούν ότι πρέπει να δείχνουν δυνατοί και άτρωτοι, αποφεύγοντας να φανερώσουν τα αισθήματά τους· όμως η γενναιότητα βρίσκεται ακριβώς στην πράξη τού να αποκαλυφθούμε πλήρως στον/η σύντροφό μας – ειδικά στις μέρες μας, όπου στα σόσιαλ μίντια όλοι μοιραζόμαστε μόνο τις ωραίες στιγμές και την καλή μας εικόνα, ενώ η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Ένα άλλο κεντρικό στοιχείο που αναδύεται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του είναι η σημασία του ταξιδιού, καθώς και το ότι θα πρέπει στην καθημερινότητά μας να σταματούμε για λίγο, να παρατηρούμε τους γύρω μας και το περιβάλλον και να ηρεμούμε, απολαμβάνοντας όλα αυτά που μας προσφέρονται και μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς. Η σκέψη αυτή είναι δύσκολη στην εφαρμογή της, παρ’ όλα αυτά σιγά-σιγά, με μικρά βήματα, μπορούμε να προχωρήσουμε προς τους στόχους που θέτουμε στη ζωή μας.

Όσον αφορά την αισθητική των εικόνων που δημιουργεί για να διηγηθεί τις ιστορίες του, ο Τζέιμς Νόρμπουρι είναι προφανώς επηρεασμένος από την κινεζική και την ιαπωνική παράδοση. Όπως μας εξήγησε, όντας ο ίδιος κοντά στη φιλοσοφία του βουδισμού, αλλά και γοητευμένος από την τέχνη αυτών των δύο πολιτισμών, επέλεξε αυτή την προσέγγιση για τα έργα του, αλλά παράλληλα το αντιμετώπισε και ως πρόκληση, ώστε να δοκιμάσει τη δεξιότητά του μέσω της απλότητας των τεχνικών που εφαρμόζουν οι καλλιτέχνες της Ανατολής.

Στο ερώτημα αν δημιουργεί πρώτα την ιστορία ή τις εικόνες για τα βιβλία του, απάντησε ότι ξεκινά με μια ιδέα, ίσως ένα αρνητικό συναίσθημα που νιώθει ο ίδιος, και προσπαθεί να βρει μία καλή απάντηση, ώστε στη συνέχεια να την καταγράψει και να τη μετατρέψει σε διάλογο μεταξύ των δύο χαρακτήρων του. Κατόπιν, σχεδιάζει την εικόνα που θα συνοδεύει το κείμενο, ενώ παράλληλα επεξεργάζεται και τα δύο αυτά μέρη, ώσπου να καταλήξει στο ιδανικό αποτέλεσμα για αυτό που θέλει να εκφράσει.

Όλοι, ανεξαρτήτως φύλου και σωματικής διάπλασης, μπορούμε να είμαστε δυνατοί ή ευάλωτοι.

Σχετικά με την εμπειρία του εθελοντισμού σε οργανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, όπως αυτοκτονικές τάσεις, εξομολογήθηκε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κανείς τις σωστές λέξεις που πρέπει να πει στο άτομο που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής εν μέσω κρίσης, οπότε η οδηγία που έχουν είναι να ακούνε το άτομο αυτό χωρίς να δίνουν κάποια συγκεκριμένη συμβουλή, προσπαθώντας να το οδηγήσουν, μέσω των ίδιων του των σκέψεων, στη λύση ή στις προτάσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων του. Εκεί όμως που νιώθει κανείς ανήμπορος να βοηθήσει είναι όταν καλούν άνθρωποι με σοβαρά ψυχικά πρόβλημα ή υπό την επήρεια ουσιών – οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται εκείνη τη στιγμή, ώστε να οδηγηθούν στην επίλυση του προβλήματός τους.

Η δυσκολία αυτή που έχει αντιμετωπίσει και η εξάσκηση στους διαλόγους που κάνει ως εθελοντής στην τηλεφωνική υποστήριξη τον έχουν βοηθήσει και στη συγγραφική διαδικασία, ώστε να βρίσκει ευκολότερα τις κατάλληλες λέξεις για τις ιστορίες του, δεδομένου ότι και αυτές αφορούν ένα είδος συμβουλευτικής γραμμής, μέσω του Πάντα προς τον μικρό Δράκο, που έρχεται αντιμέτωπος με τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής. Έτσι, ο Τζέιμς Νόρμπουρι έχει την ευκαιρία να μεταφέρει με τον δικό του τρόπο τις όποιες συμβουλές έχει να δώσει σε όσους βρίσκονται στη μέση ενός ταραχώδους ταξιδιού της ζωής τους, ελπίζοντας με τον τρόπο αυτό να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους δέκτες. Ο στόχος του με Το Μεγάλο Πάντα και τον Μικρό Δράκο ήταν να συμβουλέψει και να παρηγορήσει όποιον έχει ανάγκη κάτι τέτοιο, ανεξαρτήτως ηλικίας. Αν και τα παιδιά φαίνεται ότι έχουν αγαπήσει ιδιαίτερα τα βιβλία του, εκείνος δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτά, ούτε δημιουργεί έχοντας αυτό το κοινό αποκλειστικά στο μυαλό του, αλλά την καθολικότητα του μηνύματος που θέλει να διαδώσει μέσω της δουλειάς του.

Σημειωτέον ότι η επιλογή των ζώων που αποτελούν τους ήρωες της ιστορίας του είναι η συγκεκριμένη, διότι επιδίωκε να αποτινάξει την πεποίθηση πως ένα εμφανισιακά χαριτωμένο και ήσυχο ζώο, όπως το Πάντα, θα ήταν το αδύναμο της υπόθεσης, σε αντίθεση με τον Δράκο, που όλοι τον έχουμε στο μυαλό μας ως μεγάλο, δυνατό και κυρίαρχο ον. Έτσι, σε αντιστοιχία με τους χαρακτήρες των ανθρώπων, ήθελε να ενισχύσει την αντίληψη πως και κάποιος εμφανισιακά δυνατός μπορεί να είναι ευάλωτος συναισθηματικά και να ζητά βοήθεια, καταρρίπτοντας το στερεότυπο του άντρα όπως μας έχει μεταφερθεί από τις προηγούμενες γενιές. Όλοι, ανεξαρτήτως φύλου και σωματικής διάπλασης, μπορούμε να είμαστε δυνατοί ή ευάλωτοι.

Παρατηρώντας πως μία από τις θεματικές του βιβλίου είναι ο φόβος, τον ρωτήσαμε πόσο σημαντικό ρόλο κατέχει ο φόβος στη ζωή μας και ποια η δυναμική του, ώστε να τον ξεπεράσουμε και να πετύχουμε τα θέλω μας. Ο Τζέιμς Νόρμπουρι απάντησε μ’ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: ένα πράγμα που ο ίδιος φοβάται είναι οι συνεντεύξεις εκ του σύνεγγυς, ωστόσο προσπαθεί να σκεφτεί όλα εκείνα τα θετικά και όμορφα πράγματα που θα αποκομίσει, τα οποία θα έχανε αν άφηνε τον φόβο να επικρατήσει στις σκέψεις του.

Φτάνοντας προς το τέλος της συζήτησής μας, αναφέρθηκε στον ρόλο που μπορεί να παίξουν τα βιβλία στην επούλωση ή στην επίλυση των αρνητικών συναισθημάτων που ίσως νιώθουμε μες στη μέρα, καθώς και στη δυναμική τους να βελτιώσουν τον τρόπο σκέψης και δράσης μας, αναλύοντας την πηγή του προβλήματός μας και προσφέροντάς μας μια πιο σφαιρική εικόνα της αδυναμίας μας τη δεδομένη στιγμή. Υπογράμμισε μάλιστα ότι, όταν αντιληφθούμε πόσα κοινά έχουμε, πόσους φόβους και άγχη μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας, τότε θα υπάρξει ουσιαστικός τρόπος αντιμετώπισής τους.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ και τη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ο Τζέιμς Νόρμπουρι με αφορμή το πρώτο του βιβλίο.
James Norbury 29112022 2