Με τρομάζει η σχεδόν καθολική αποσιώπηση της διαφοράς ανάμεσα στον αυτοπεριορισμό με στόχο την ανάσχεση της διασποράς του κορονοϊού και στη νομοθετική επιβολή του υγειονομικού εγκλεισμού. Με τρομάζει η ευκολία με την οποία κυκλοφορεί ως καθολικά ισχύουσα η ιδέα ότι το «μένουμε σπίτι» αποτελεί ευκαιρία για μικρά «προσωπικά» πράγματα που πάντα θέλαμε να κάνουμε. Με τρομάζει η επιστροφή σε αυταρχικές και παρωχημένες παιδαγωγικές πράξεις στο πλαίσιο της «σύγχρονης τηλεκπαίδευσης» – η ασχήμια του ίδιου του όρου ταιριάζει γάντι στην κακοποίηση της παιδαγωγικής. Και προσπαθώ να αντισταθώ στην κενότητα της επίκλησης της «ατομικής ευθύνης» επιστρέφοντας στην ανάλυση της πολιτικής ανυπακοής που κάνει η Χάνα Άρεντ στο βιβλίο Κρίσεις της δημοκρατίας («Πολιτική ανυπακοή», σελ. 103-158), επιτρέποντάς μας να ξανασκεφτούμε τι θα πει να συνευρίσκονται οι άνθρωποι «με τους συνανθρώπους τους» και τι θα πει να συνευρίσκονται «με τους εαυτούς τους» (σελ. 116). Ποιο το νόημα, η διαφορά και η σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δυο; Ποια η σχέση ατομικής συνείδησης και πολιτικής υπακοής και ανυπακοής; Και τι μπορεί να σημαίνει ο «σιωπηρός αποκλεισμός», η «σιωπηρή συναίνεση» (σελ. 145) για μας σήμερα;

Ο Παναγιώτης Α. Κανελλόπουλος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Κρίσεις της δημοκρατίας
Hannah Arendt
μετάφραση: Άννα Δαμιανίδη, Δημήτρης Ψυχογιός
Επίκεντρο
320 σελ.
ISBN 978-960-458-946-3
Τιμή €14,00

Twitter