Τις πρώτες μέρες της καραντίνας αισθάνθηκα αμήχανη και τρωτή μπροστά σε αυτή την εικονοποιία του θανάτου, έβλεπα τη μορφοποίηση ενός νέου συλλογικού τραύματος, το οποίο όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία θα μας γεμίσει τύψεις και μετά με μια βλάσφημη μελαγχολία, όταν θα ξεφτίσουν και αυτές από λύπη. Είχα μέρες στο γραφείο μου το βιβλίο δοκιμίων του Τζόναθαν Φράνζεν Το τέλος του τέλους της γης, που μόνο από τον τίτλο αναγνωρίζεις μια συγκατάθεση στον φόβο για τη δική μας πραγματικότητα. Διαβάζω το βιβλίο επιλέγοντας τυχαία σε ποιο δοκίμιο θα σταθώ. Τα περισσότερα διακρίνονται από μια ανακουφιστική ειρωνεία, μια ελικοπτερική ματιά σε απόψεις και συμπεριφορές που όμως καυτηριάζει την ευθύνη του είδους μας για τις φυσικές καταστροφές, με αναφορά στην πολιτική και τα εθνικιστικά μίση. Ο Φράνζεν αναρωτιέται ξεκάθαρα για το αν μπορεί να αλλάξει η ανθρώπινη φύση, να σεβαστεί τον πλανήτη και να επιτραπεί μια ζωτική κλιματική αλλαγή και εγώ αναρωτιέμαι αν με τον κορονοϊό μπορεί η επαναδιαμόρφωση του ατομικού εγώ να γίνει αντανάκλαση σε νέες αποχρώσεις της κοινωνίας, ένας ελπιδοφόρος οιωνός, να μπει φρένο στο merry-go-round της οικονομικής απληστίας και της, όπως φαίνεται προς το παρόν, πλασματικής ανο(η)σίας χειρισμού της εργατικής αγέλης.

Η Ντίνα Σαρακηνού είναι συγγραφέας και διευθύντρια του Literature.gr.

Το τέλος του τέλους της γης
Δοκίμια
Τζόναθαν Φράνζεν
μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ψυχογιός
304 σελ.
ISBN 978-618-01-3101-7
Τιμή €17,70

Twitter