«Μπορούμε να κάνουμε δύο πράγματα: να αυξήσουμε την ήδη υπάρχουσα φαρμακευτική αγωγή ή να αλλάξουμε τα κύρια φάρμακα και να δοκιμάσουμε κάποια άλλα». Πόσες φορές ένας Ψυχίατρος στη διάρκεια της καριέρας του έχει εκστομίσει την παραπάνω φράση; Πάμπολλες. Στα χρόνια περιστατικά συμβαίνει πάντα μια υποτροπή εκεί που όλα πηγαίνουν καλά και τότε πρέπει να κάνει ένα από αυτά τα δύο πράγματα. Ακόμα και σε οξέα περιστατικά χρειάζεται στην πορεία κάποια διόρθωση. Θα την άκουσε αρκετές φορές και ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, μπορεί και την τελευταία ημέρα της ζωής του, και μετά αποφάσισε να δέσει μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι του...

Σε ένα ψυχιατρικό γκρουπ, το «Psychiatric Times» στο LinkedIn, ειπώθηκε πως ο θάνατος του ηθοποιού δεν πρέπει να αποδειχθεί μάταιος, ανοίγοντας δημόσιο και ανοιχτό διάλογο γύρω από την αυτοκτονία, και να την αντιμετωπίζουμε χωρίς προκαταλήψεις. Ναι, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον αυτοκτονικό ασθενή στο Ιατρείο μας, μια δημόσια κουβέντα περί αυτοκτονίας θα οδηγήσει σε άμεση αύξηση των αυτοκτονιών και θα σημειωθούν πολλές αποτυχημένες απόπειρες. Το θέμα της δημόσιας αναφοράς των αυτοκτονιών ή την αποσιώπησή τους πραγματεύεται αριστοτεχνικά ο Ορχάν Παμούκ στο μυθιστόρημά του Χιόνι: μπροστά σε μια σειρά αυτοκτονιών νέων κοριτσιών σε κάποια επαρχία της Τουρκίας, οι μεν καθεστωτικοί δεν θέλουν να αναφέρουν τον ακριβή αριθμό των περιστατικών, ενώ οι αντικαθεστωτικοί επιθυμούν τη δημοσίευση καθεμιάς αυτοκτονίας με την ελπίδα πως θα ρίξουν το καθεστώς, αλλά θα ανεβάσουν και τον συνολικό αριθμό των αυτοκτονιών από μίμηση. Αρκεί να μεταφέρουμε την ιστορία στα δικά μας, με μνημονιακούς κι αντιμνημονιακούς, για να καταλάβετε για ποιον λόγο δεν ανέφερα σε καμιά από τις 70 ιστορίες μου εδώ κάποιους αυτοκτονικούς ασθενείς από το πλούσιο πελατολόγιό μου.

Αρκεί να μεταφέρουμε την ιστορία στα δικά μας, με μνημονιακούς κι αντιμνημονιακούς, για να καταλάβετε για ποιον λόγο δεν ανέφερα σε καμιά από τις 70 ιστορίες μου εδώ κάποιους αυτοκτονικούς ασθενείς από το πλούσιο πελατολόγιό μου.

Ο Ψυχίατρος, σαν τον συγγραφέα, παραμένει στο χιόνι: μέσα στους πρώτους τρεις μήνες της ειδικότητάς του, στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο, «είδε» τον εκτελούντα χρέη διευθυντού του να πέφτει από τον έκτο όροφο στο κράσπεδο της Βασιλίσσης Σοφίας. «Είδε» τουλάχιστον δύο συναδέλφους του Ψυχιάτρους να περνάν σκοινί στα λαιμά τους. «Είδε» να σώζει από σίγουρη αυτοκτονία αρκετούς άλλους, όταν δεχόταν παραπομπές αυτοκτονικών ασθενών από άλλους συναδέλφους, οι οποίοι δεν ήξεραν τι να τους κάνουν. «Ξέρει» πως όποιος πήρε την απόφαση για το βήμα στο κενό, σύμφωνα με τον Νίτσε, περνάει το πιο ήσυχο βράδυ της ζωής του.

«Ξέρει» πως όποιος πάρει χάπια δεν θα πεθάνει: είναι πιο εύκολο να κάνεις ένα βουνό από χάπια και να χώσεις το κεφάλι σου μέσα (με την ελπίδα πως θα πεθάνεις από ασφυξία), παρά να τα καταπιείς. «Ξέρει» πως μπορείς να πέσεις από τον πέμπτο και να προσγειωθείς στον Βύρωνα μετά από διαδοχικές απλωμένες τέντες, χωρίς γρατσουνιά. «Ξέρει» πως όποιος ξέρει μπάνιο, δεν μπορεί να πνιγεί.

Ξέρει πως κι έναν άνθρωπο να σώσει, έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Αρκεί να αντέχει την έκθεση στο χιόνι...

Twitter