Τέσσερα χρόνια μετά το Ήχοι και Σιωπές νιώθω έντονη τη διαφορά –θα έλεγα, ίσως, και την εξέλιξη–, αλλά ταυτόχρονα και τη συνέπεια στον τρόπο σκέψης και έκφρασής μου. Έχω «μεγαλώσει» τόσο ώστε να καταφέρω να αποδεσμευτώ από κυρίαρχες εμμονές του παρελθόντος και να περάσω από τον ρόλο του πρωταγωνιστή σε εκείνον του παρατηρητή.

Από το παρατηρητήριό μου, λοιπόν, μπαίνω σε μια διαδικασία «υπολογισμών». Προσπαθώ να υπολογίσω την απόσταση μεταξύ των ανθρώπινων προκαταλήψεων, το δέλτα χρόνου που χωρίζει δύο ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά την ακατάλληλη στιγμή, τη διαφορετική ταχύτητα με την οποία ο καθένας μας αποκτά και επεξεργάζεται τα βιώματά του.

 Αυτά που είναι ακατανόητα, που προκαλούν στιγμιαία την αγωνία που δεν διαχειρίζεσαι, τα αδιέξοδα, τα ασύμβατα, αυτά παραμένουν οι αφετηρίες μου.

Οι συνειδητές ή ασυνείδητες ασυμφωνίες μεταξύ των ανθρώπων συνεχίζουν να με απασχολούν, αλλά τώρα, με την ωριμότητα που η ίδια η ζωή μού χάρισε απλόχερα με το πέρασμα του χρόνου και των γεγονότων. Μην ξεχνάμε ότι το Ήχοι και Σιωπές μπορεί να απέχει μόνο τέσσερα εκδοτικά χρόνια από το Υπολογισμοί απόστασης, χρόνου και ταχύτητας, αλλά τα ποιήματα που συγκέντρωνε αφορούσαν μια περίοδο που ξεκίναγε δέκα με δεκαπέντε χρόνια πριν.

Αν και νιώθω λοιπόν την αλλαγή, τη μετάβαση στην «ποιητική ενηλικίωση», παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι μένω συνεπής στο «γιατί;» της ποιητικής μου δημιουργίας. Δεν έχω σταματήσει να εκπλήσσομαι. Η δυσάρεστη έκπληξη παραμένει το κύριο κίνητρό μου για να γράψω. Αυτά που είναι ακατανόητα, που προκαλούν στιγμιαία την αγωνία που δεν διαχειρίζεσαι, τα αδιέξοδα, τα ασύμβατα, αυτά παραμένουν οι αφετηρίες μου. Βέβαια, θα επισημάνω και πάλι ότι, αν και ελάχιστες φορές νιώθω την ανάγκη να καταγράψω κάτι θετικό που μου συμβαίνει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το θετικό στοιχείο στη ζωή μου, για το οποίο είμαι μάλιστα ευγνώμων.

Συνεχίζει λοιπόν η ποίηση να παραμένει το γιατρικό, το καταφύγιο, η συζήτηση με τον ίδιο μου τον εαυτό, ή κάποιον άλλον, που δεν τόλμησα ή δεν μπόρεσα να κάνω, η αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου που φαίνεται ανώφελη, η συμπόνια, η αγκαλιά, ο ώμος που χρειάστηκα, αλλά δεν βρήκα, μα και ο κριτής που, αν και ψιθυρίζει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, γίνεται ώρες-ώρες εκκωφαντικός και μη διαχειρίσιμος.

Τέχνη και διέξοδος; Ναι, εκεί καταλήγω, και συνεχίζω να σκαλίζω τα δικά μου λαγούμια για να βγω στο φως, ελπίζοντας ότι βελτιώνω την τεχνική μου, γίνομαι πιο αποτελεσματική, πιο δημιουργική και αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρω. Ελπίζω επίσης ότι βοηθώ και άλλους να βρουν το δικό τους μονοπάτι προς το δικό τους φως ή ότι τους δίνω μια ευκαιρία να ακολουθήσουν το δικό μου. Εξάλλου, γι’ αυτό όλοι δημιουργούμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Για να πούμε ό,τι δεν έχουμε ξεστομίσει μέχρι τώρα, ευελπιστώντας ότι κάποιος ή κάποιοι θα μας ακούσουν και ίσως έτσι ξεκινήσει μια συζήτηση που τελικά θα μειώσει τις αποστάσεις και θα μας φέρει πιο κοντά.

Εύχομαι μέσα από τη συλλογή Υπολογισμοί απόστασης, χρόνου και ταχύτητας να καταφέρουμε να συναντηθούμε, να κατάφερα σε κάποιο βαθμό να γίνω η φωνή των σκέψεων και συναισθημάτων σας, να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε τα κοινά μας και να συμφιλιωθούμε με αυτά.

Υπολογισμοί απόστασης, χρόνου και ταχύτητας
Νικολέττα Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 90
ISBN: 978-618-231-023-6
Τιμή: 10,60€

Twitter