Ολοκληρώνοντας τη συγγραφή του Πύλη Μετρό, ένα από τα ερωτήματα που θα ήθελα να απαντηθεί είναι: Ποιος πραγματικά αισθάνεται ελεύθερος; Να το νιώθει όμως ειλικρινά, να το πιστεύει. Αυτός λοιπόν είναι ευτυχισμένος. Όχι απαραίτητα γιατί οι υπόλοιποι είναι δυστυχείς. Απλά νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, κάτι το οποίο είναι φανταστικό, αλλά δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα γιατί οι ορμόνες διοχετεύονται κανονικότατα στο κορμί, είτε από τα social media, τα ΜΜΕ και τη θρησκεία, είτε από τον αναπαυτικό καναπέ, με αποτέλεσμα το σπήλαιο του Πλάτωνα να μην βρίσκεται μακριά σε κάποια ράχη, αλλά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Διακόσια χρόνια ιστορίας, ύστερα από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Αλλά και τι ιστορίας! Επαναστάσεις, βαλκανικοί, παγκόσμιοι πόλεμοι, μετά Εμφύλιος, Χούντα και «εδώ Πολυτεχνείο». Λίγο αργότερα φτάσαμε στις παχιές αγελάδες και αφού χορτάσαμε, ή ίσως και όχι, από την πολλή χοληστερόλη, μετά ευρωαπογείωση και ξαφνικά mayday mayday… land as soon as possible… και καλωσόρισες στα μνημόνια. Και ήταν πόλεμος πραγματικά. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις πόσοι έφυγαν και πόσοι πέθαναν.

«Στην περίοδο της κρίσης υπήρξε εξαθλίωση.
Πείνα. Κατάθλιψη. Απογοήτευση. Μιζέρια.
Κάποιοι έφυγαν για να αποδράσουν.
Για ένα καλύτερο αύριο.
Άλλοι προσπάθησαν δίχως αποτέλεσμα.
Οι περισσότεροι έμειναν πίσω. Το πάλεψαν.
Όμως πολλοί από αυτούς δεν τα κατάφεραν.
Και αποφάσισαν μέσα στην απελπισία τους να φύγουν... με τον δικό τους τρόπο...»

Και εκεί αρχίζεις και αναρωτιέσαι. Πώς έγινε αυτό; Πώς επιτρέψαμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο; Πόσοι πέθαναν; Και χωρίς να πέσει σφαίρα (μεταφορικά).

Και ξεροκατάπιαμε, σφίξαμε και το ζωνάρι και τσουπ, τέλος τα Μνημόνια. Όλα καλά. Ναι, αλλά με τι κόστος; Πόσες ψυχές; Μνημείο στήθηκε; Γιατί ο πόλεμος τελείωσε. Και σκέφτεσαι αυτά που περάσαμε στην Ελλάδα, που είμαστε ένας λαός αν μη τι άλλο που έχει μάθει να είναι μαχητής και να αντεπεξέρχεται στα δύσκολα,﮲αν αυτά συνέβαιναν σε κάποια άλλη χώρα που στα τελευταία διακόσια χρόνια ιστορίας δεν έχει περάσει τα πάνδεινα που έχει περάσει ο Έλληνας, εκεί; Τι θα συνέβαινε; Γενοκτονία ή θα το πέρναγαν αναίμακτα;

Ένα από τα ερωτήματα που θα ήθελα να απαντηθεί είναι: Ποιος πραγματικά αισθάνεται ελεύθερος; Να το νιώθει όμως ειλικρινά, να το πιστεύει.

Ποιος φταίει για όλο αυτό είναι η ερώτηση του εκατομμυρίου.

«Μην είστε κουτοί. Αν όχι εγώ, τότε ποιος; Αν όχι εμείς οι τρεις, για παράδειγμα, τότε ποιοι; Το σύστημα αυτό είναι τόσο τέλειο, τόσο άκαμπτο. Σαν τη Λερναία Ύδρα. Αν της κόψεις το ένα κεφάλι, θα φυτρώσει άλλο. Και σας ερωτώ. Αν δεν ήμουν εγώ αυτός που είμαι, δεν θα ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Οπότε γιατί να μη βγω κερδισμένος από αυτή την ουτοπία;»

είπε ο πολιτικός στο Πύλη Μετρό. Αλλά το θέμα αυτό καθαυτό δεν είναι ο πολιτικός σαν προσωπικότητα, αλλά σαν οντότητα και ό,τι πρεσβεύει γενικότερα. Γιατί, όπως πολύ σωστά επισήμανε, το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε σήμερα είναι όντως σαν τη Λερναία Ύδρα. Εσύ, εγώ, όλοι μας θα μπορούσαμε να βρεθούμε στη δική του θέση και μοιραία να κολυμπήσουμε στο υπέροχο τζακούζι της υποκρισίας και του οπορτουνισμού.

Οπότε η απάντηση στην ερώτηση του εκατομμυρίου; Μα φυσικά όλοι και εγώ πρώτος απ’ όλους. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας μας είναι μέρος μιας τεράστιας αλυσίδας και λειτουργήσουμε συλλογικά, τότε ίσως να καταλάβουμε πως αρκεί ένας κρίκος να σπάσει για να διαλυθούνε όλα.

Εν κατακλείδι, θα υπάρξει κάθαρση; Και βέβαια. Το Πύλη Μετρό θα φροντίσει να αποδοθεί δικαίωση για τις τόσες ψυχές που αποφάσισαν και έφυγαν τόσο άδικα. Γιατί θα ήθελα να πιστεύω πως αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είχε καλύτερο τέλος.

«Για αυτούς, λοιπόν».

Πύλη Μετρό
Αλέξανδρος Μαραγκουδάκης
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 64
ISBN: 978-618-5733-80-3
Τιμή: 10,60€

Twitter