Το Κυκλαδικό νουάρ  είναι το δεύτερο βιβλίο μου, γιατί παρόλο που έπλαθα ιστορίες στο μυαλό μου από τότε που με θυμάμαι, τις αποτύπωσα σε βιβλία πολύ πρόσφατα. Υπήρξαν πολλοί λόγοι γι’ αυτό. Ένας από αυτούς είναι ότι απολαμβάνω τόσο πολύ να διαβάζω τη μυθοπλασία των άλλων, που δεν άφηνα χρόνο –από τον λίγο που περίσσευε από την απαιτητική καθημερινότητά μου– για να ολοκληρώσω τους χαρακτήρες που «γεννούσα» ή τις δράσεις των φανταστικών ηρώων μου.

Ο αναγκαστικός επιπλέον χρόνος που μου «προσφέρθηκε» την εποχή του εγκλεισμού, μου έδωσε τη δυνατότητα να μετατρέψω τις περιπέτειες που μου είχαν διηγηθεί οι γονείς μου στο πρώτο μου βιβλίο, που έχει τίτλο Η καλοσύνη αιωρείται πάνω από δυο καρβέλια ψωμί και ένα γέρικο κουνέλι. Η ολοκλήρωση αυτού του έργου μού έδειξε πόσο επεκτείνουμε τη ζωή μας γράφοντάς τη, πόσα γεγονότα ξεπηδούν από τις αναμνήσεις μας και πόσα, ενώ δεν έχουν υπάρξει, προστιθέμενα από τη φαντασία σε σημεία που μένουν κενά, την εμπλουτίζουν και την ομορφαίνουν.

Έτσι οδηγήθηκα στην καθαρή μυθοπλασία του δεύτερου μυθιστορήματός μου, ανακαλύπτοντας πόσο καλή παρέα μού έκαναν οι χαρακτήρες που ξεπηδούσαν και ολοκληρώνονταν, την ώρα που πληκτρολογούσα στην οθόνη. Η χαρά της γραφής με κατέκλυσε.

Το Κυκλαδικό νουάρ  γεννήθηκε μέσα στους περιορισμούς του δεύτερου χειμώνα της πανδημίας, λίγο πριν αρχίσει το 2022. Ήταν η ανάγκη μου να γυρίσω στις διακοπές του καλοκαιριού του 2021, που τα μέτρα είχαν προσωρινά χαλαρώσει και είχαμε «ξανακερδίσει» έναν βαθμό κανονικότητας στη ζωή μας, πριν από τις ανακοινώσεις για δεκάδες χιλιάδες κρούσματα covid το ίδιο φθινόπωρο.

Βυθίστηκα στη χαρά της ζωής που χαρακτηρίζει τα Κυκλαδονήσια του Ιουλίου και η γκρίζα αναγκαστική ρουτίνα μέσα στο σπίτι εξαφανίστηκε. Πρόσθεσα περιπέτεια, επικίνδυνους ανθρώπους, αστυνομικούς γρίφους, τηλεόραση, για να τα αντιπαραβάλω με τη λάμψη που αγκαλιάζει τη γλυκιά και στοργική καθημερινότητα των διακοπών. Το «μαύρο» καραδοκούσε παντού στο μυθιστόρημα, όμως δεν ήταν δυνατότερο από το «φως» και το βιβλίο τελείωσε με τη θριαμβευτική νίκη των «καλών και έντιμων» και την τιμωρία των «κακών και ανέντιμων». Άλλωστε γι’ αυτό γράφουμε τα βιβλία. Περιμένοντας τη ζωή να μιμηθεί την τέχνη –που το κάνει πολύ συχνά– προσφέρουμε κάθαρση.

Το «μαύρο» καραδοκούσε παντού στο μυθιστόρημα, όμως δεν ήταν δυνατότερο από το «φως».

Αυτό το βιβλίο το απόλαυσα πάρα πολύ όσο το έγραφα και πιστεύω ότι όποιος το διαβάζει θα αισθάνεται ότι βρίσκεται σε περιπετειώδεις διακοπές. Παρ’ όλα αυτά, όταν το είδα από κάποια απόσταση, αναγνώρισα στις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών τα βαθιά σημάδια από την κρίση αξιών που περάσαμε την εποχή της επίπλαστης αφθονίας και στη συνέχεια τις πληγές από το «χαστούκι» της οικονομικής κρίσης.

Οι χαρακτήρες ξεπηδούν από το κείμενο, κουβαλώντας τα χαρακτηριστικά της εποχής όπου ζουν και του περιβάλλοντος όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Η Ντίντα, μεσοαστή, χωρίς φανερές απειλές για την ομαλή καθημερινότητά της, είχε την υποχρέωση να νιώθει ευτυχισμένη και υπάκουε πείθοντας τον εαυτό της για το πόσο τυχερή ήταν, μέχρι που όλα ανατράπηκαν.

Ο Άρης, ο σύζυγός της, θολός, ένοχος και στο περιθώριο του βιβλίου, μάχεται με τα άγχη και την κατάθλιψή του δίπλα σε μια Ντίντα που δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται.

Ο Ορφέας –πιο ψαγμένος αλλά αναθρεμμένος με τις αξίες που πίστευαν οι «γιάπηδες» γονείς του τη δεκαετία του ’80– προσπαθούσε να έχει μια επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, εξισορροπώντας τις υποχρεώσεις απέναντι στους εργοδότες του, με τον κίνδυνο από μια πιθανή σοβαρή παρανομία. Ισορροπούσε μέχρι να αναγκαστεί να τραπεί σε φυγή.

Ο Λεωνίδας, καταλύτης στην πλοκή του βιβλίου, προχωρούσε αποφασιστικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις, πάντα εμπρός, κατακτητικά, έως ότου έχασε τη γυναίκα που αγαπούσε. Όταν την έχασε, μεταλλάχθηκε σε μεθοδικό ερευνητή, χωρίς όμως να χάσει την ορμή του κατακτητή που τον έχει προικίσει η φύση του και η θέση που κατείχε στην «τροφική αλυσίδα» της κοινωνίας. Η θέση στην κορυφή της τηλεθέασης.

Η Μαριέττα έχασε τη ζωή της «κυνηγώντας» μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη.

Ο Τερζάκης όφειλε να είναι ευπατρίδης και να κάνει κάτι μεγάλο· το απαιτούσε η δεκαετία όπου ενηλικιώθηκε και η οικογένεια που τον γαλούχησε. Τι έκανε τελικά;

Ο άγνωστος Νούμερο ένα είναι ένα μυστήριο. Είναι δαιμονικός και πονηρός, αλλά δεν μπορεί τελικά να ξεφύγει από τη νέμεση.

Στο τέλος του βιβλίου, αφού έχει συντελεστεί η κάθαρση, ο Λεωνίδας δείχνει ότι θέλει να συνεχίσει λίγο διαφορετικά τη δράση του και η Ντίντα κρατάει μια στάση αναμονής για το τι ετοιμάζει ο παιδικός φίλος της. Παρόλο που η ερωτική σχέση της με τον Ορφέα εξακολουθεί να υφίσταται, εκείνος δείχνει να ξεθωριάζει μακριά από τις παραλίες των Κυκλάδων…

Κυκλαδικό νουάρ
Κία Φιλιππίδου
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 272
ISBN: 978-618-5733-38-4
Τιμή: 14,84

Twitter