Πολύ πριν αρχίσω να γράφω, ήμουν αναγνώστης και ακροατής. Μου αρέσουν οι «καλές» ιστορίες, όποια μορφή κι αν έχουν, και ο νους μας είναι φτιαγμένος να αποθηκεύει αυτές που του κάνουν εντύπωση, τις διαφορετικές, τις πρωτάκουστες. Ο δικός μου, βέβαια, κάποιες φορές πάει ένα βήμα πιο πέρα κι αρχίζει να υφαίνει γέφυρες μεταξύ ιστοριών για γνωστούς κι αγνώστους μου ανθρώπους, μεταξύ πληροφοριών, δεδομένων και γνώσεων. Έτσι, χαρακτήρες που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα συναντιούνταν ποτέ, σμίγουν με απρόοπτο τρόπο. Έτσι, ζωές σε αντίθετα ως τότε ρεύματα ενώνονται για μια στιγμή στον χρόνο.

Τέτοιες είναι κι οι ζωές της Κυριακής, της Ζωής και της Ασημίνας. Η πρώτη, σύντροφος ενός επικηρυγμένου ληστή τραπεζών, που προσπαθεί να σώσει την κόρη της από μια ζωή στα συστήματα αναδοχής· η δεύτερη, πασίγνωστη παρουσιάστρια της τηλεόρασης, που αποφασίζει να αντιμετωπίσει επιτέλους τα ψέματα του γάμου και της καριέρας της· η τρίτη, μια νεαρή κοπέλα εθισμένη στα ναρκωτικά, που εντοπίζει τη βιολογική της μητέρα πιστεύοντας ότι εκείνη είναι η λύση όλων της των προβλημάτων, μα δυστυχώς κάνει μεγάλο λάθος.

Αντιμέτωπος με τη λευκή πρώτη σελίδα του καινούργιου εγγράφου που έμελλε να γίνει οι Ζωές στο αντίθετο ρεύμα, δεν ήξερα πολλά για την Κυριακή, τη Ζωή και την Ασημίνα, τις τρεις πρωταγωνίστριες του βιβλίου. Γνώριζα, φυσικά, ποιες ήταν και πώς οι ζωές τους έμελλε να ενωθούν, μα οι περιπέτειές τους ξεδιπλώνονταν στον νου μου πρόταση με την πρόταση, παράγραφο με την παράγραφο. Όσο το βιβλίο προχωρούσε, τόσο περισσότερα μάθαινα για την καθεμιά τους, για το παρελθόν τους, τις καταβολές τους, τους στόχους τους, και συνεπώς η κατεύθυνση που αρχικά είχα κατά νου άλλαξε περισσότερες από μία φορές μέχρι το τέλος.

Εξαρχής ήξερα ότι τα γεγονότα του βιβλίου θα διαδραματίζονταν μέσα σε μία μέρα, σε λιγότερες από είκοσι τέσσερις ώρες. Ακολούθησα τις τρεις γυναίκες καθώς έρχονταν αντιμέτωπες με αποκαλύψεις και διλήμματα που ανέτρεπαν τη ζωή και την κοσμοθεωρία τους ξανά και ξανά, όντας συνοδοιπόρος τους σε κάθε στιγμή δράσης και περισυλλογής. Πηγαίνοντας κόντρα στη συνήθειά μου να χαρτογραφώ λεπτομερώς τους χαρακτήρες και την πλοκή των μυθιστορημάτων μου εκ των προτέρων, για πρώτη φορά αφέθηκα, αγωνιώντας μέχρι και την τελευταία στιγμή για την εξέλιξη της ιστορίας.

Μου αρέσουν οι «καλές» ιστορίες, όποια μορφή κι αν έχουν, και ο νους μας είναι φτιαγμένος να αποθηκεύει αυτές που του κάνουν εντύπωση, τις διαφορετικές, τις πρωτάκουστες.

Γράφοντας με την ταχύτητα σχεδόν των γεγονότων του βιβλίου, ολοκλήρωσα το πρώτο «χειρόγραφο» μέσα σε έναν Αύγουστο. Ακολούθησαν δύο μήνες εντατικής επιμέλειας, κι όμως εξακολουθούσα να αισθάνομαι ότι κάτι έλειπε. Ένιωθα ότι η Κυριακή, η Ζωή κι η Ασημίνα είχαν αρκετά ακόμη μυστικά κρυμμένα, πτυχές του εαυτού τους που δεν είχα ανακαλύψει ακόμη ή που είχα προσπεράσει μάλλον φευγαλέα στη ροή της αφήγησης. Πόσο καλά μπορείς, άλλωστε, να γνωρίσεις κάποιον μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες; Παραστρατώντας, κατά κάποιον τρόπο, απ’ τον αρχικό μου κανόνα, ταξίδεψα στο παρελθόν των ηρωίδων για να τις γνωρίσω καλύτερα. Για να καταλάβω γιατί είχαν πράξει όσα η καθεμία έπραξε και γιατί το τέλος της ιστορίας ήταν σωστό για την καθεμία. Το «ταξίδι» αυτό άφησε το παρόν της ιστορίας αναλλοίωτο εκτός, δεν θα πω ψέματα, από μία περίπτωση.

Το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής του Ζωές στο αντίθετο ρεύμα ήταν μακράν το τέλος του. Το τέλος στα βιβλία μυστηρίου είναι μαθηματικά, στα βιβλία φαντασίας διέπεται –και σε έναν βαθμό καθορίζεται– από τους κανόνες του εκάστοτε σύμπαντος. Σε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, όμως, ο μόνος κανόνας που ισχύει είναι το να μένεις πιστός στους χαρακτήρες σου και την εξέλιξή τους. Αυτό, λοιπόν, προσπάθησα να κάνω κι εν τέλει νομίζω ότι η απόφασή μου ήταν σωστή, έστω κι αν αφήσει μια πικρή επίγευση σε κάποιους αναγνώστες, όπως και σε εμένα τον ίδιο.

Κάπου εκεί, μετά τη δεύτερη «επιμέλεια» του βιβλίου, έστειλα στις Εκδόσεις Bell ένα έντυπο αντίγραφο· για την ακρίβεια το ταχυδρόμησε η μητέρα μου, που πάντα μου φέρνει γούρι. Ακόμη έχω το απόκομμα της εταιρείας κούριερ, το κράτησα καλού κακού μήπως προέκυπτε πρόβλημα με την αποστολή και πλέον το φυλάω ως ενθύμιο και απόδειξη ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Έχοντας μεγαλώσει διαβάζοντας Bell, δεν θα μπορούσα να περιγράψω το αρχικό mail από τον Χάρη Νικολακάκη, όλη τη διαδικασία της έκδοσης και τη στιγμή που κράτησα το βιβλίο στα χέρια μου σαν κάτι πέρα από εκπλήρωση ενός ονείρου.

Έχω ξαναπεί ότι το Ζωές στο αντίθετο ρεύμα ήταν και για εμένα ένα συγγραφικό ταξίδι σε ένα νέο (αντίθετο;) ρεύμα. Σίγουρα σηματοδότησε πολλά πρώτα. Είναι το πρώτο μου κοινωνικό μυθιστόρημα, το πρώτο βιβλίο που έγραψα χωρίς να ξέρω εκ των προτέρων το τέλος του, το πρώτο βιβλίο που έγραψα ως ενήλικος, το πρώτο βιβλίο που έγραψα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, το πρώτο μου Bell, και το πρώτο και τελευταίο βιβλίο που έγραψα καπνίζοντας. Ίσως το χρειαζόταν, ίσως όχι, πάντως έτσι συνέβη, τον πιο όμορφο ίσως Αύγουστο της ζωής μου. Μέχρι τώρα.

Ζωές στο αντίθετο ρεύμα
Γιώργος Αγγελίδης
Bell
392 σελ.
ISBN 978-960-6208-82-9
Τιμή €15,50

Twitter