Η πλάκα είναι πως ξεκίνησα να γράφω διηγήματα μικρής φόρμας επειδή δεν είχα χρόνο. Και γρήγορα αντιλήφθηκα πως θέλει περισσότερο χρόνο να πετάξεις, να αφαιρέσεις, να πυκνώσεις από το να αφηγηθείς άπλετα – που πάλι θέλει μια οικονομία, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Κι αισίως έφτασα στη δεύτερη συλλογή διηγημάτων μου, τον Μπρούντζινο, πάντα από τις Εκδόσεις Μετρονόμος του Θανάση μας. Εδώ οι μικρές αυτές ιστορίες ήθελα ή και μου βγήκε να ισορροπούν σε μια ρευστή ζώνη. Αλήθειας, ψέματος. Μάλλον ονείρου. Μελετώ και καταγράφω τα όνειρα εδώ και καιρό ως παιχνίδι αλλά και ως άσκηση ημερολογίου, με επηρέασε παλιότερα ένα σπουδαίο βιβλίο που έχει γράψει ο Γιώργος Βέλτσος στην Άγρα. Και τι έχω καταλάβει; Πως το ιδανικό σημείο είναι εκεί που ο ύπνος δεν σε έχει πάρει ακριβώς, αλλά η συνείδηση αρχίζει ήδη να παρατάσσει τις πτυχώσεις της. Να ένα ιδανικό σημείο πραγματικότητας! Η μισή πραγματικότητα. Εδώ θα δεις τους νεκρούς σου. Υπό μία έννοια, οι νεκροί συνεχίζουν να ζουν και οι ζωντανοί διαρκώς πεθαίνουν, αλλά το όνειρο είναι εκείνο το τοπίο όπου ο χρόνος χάνεται και η ύλη για να γράψεις. Τον Μπρούντζινο τον έγραψα βέβαια και περπατώντας. Πολύ. Βασικά στην Αθήνα των λοκ ντάουν. Ασταμάτητα. Γειτονιές, σκέψεις, εικόνες.

 Τώρα όσο ποτέ, και ίσως για τελευταία φορά, μπορείς να δεις μια ζωή του ’70 και μια του 2050 στο ίδιο κάδρο σε αυτή την πόλη.

Έχω την αίσθηση πως εν μέσω των λοκ ντάουν, η πόλη επίσης άλλαξε. Έγινε μια αθόρυβη μετάβαση σε μια πιο κλειστή πόλη. Και πιο καλωδιωμένη. Κάτι ακόμη που με απασχολεί και προφανώς διαπερνά το βιβλίο, αδιόρατα ή ορατά. Ο Μανώλης Πιμπλής στην Εποχή το βρήκε με ένα εξαιρετικό σημείωμα που έγραψε για τις ιστορίες τούτες. Τι με απασχολεί όμως: Η αυτοεικόνα. Η συλλογική αγωνία να αρέσουμε. Να είμαστε αρεστοί – τέλειοι. Και πώς αυτό ενώ πάντα υπήρχε, διογκώθηκε με τα κοινωνικά δίκτυα. Κυρίως με το Ίνσταγκραμ – έχετε δει λυπημένο άνθρωπο εκεί; Παράξενο. Θα έλεγε κάποιος πως ζούμε στην εποχή των απενοχοποιήσεων. Κι όμως. Ακόμη μας νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι και αυτό σας το λέω με βεβαιότητα, φίλοι του Diastixo.gr, είναι αιτία για πολλά δεινά. Μωρέ να μας νοιάζουν οι άλλοι. Αλλά να σαρκαζόμαστε. Να αυτοσαρκαζόμαστε. Να γελάμε με τις ήττες μας. Να μας απορρίπτουμε. Όλα είναι μεικτά στη ζωή, τίποτε αναπότρεπτο. Όλα επιστρέφουν. Όλα αλλάζουν. Να ο κάποτε μεγάλος σου ανέφικτος έρωτας έρχεται να σε αγκαλιάσει. Να ο άνθρωπος που λάτρεψες κρατά σφυρί να σε χτυπήσει. Η αυτοεικόνα με απασχόλησε όσο έγραφα τον Μπρούντζινο. Όπως και οι πολλές ζωές, οι τρόποι, που συνυπάρχουν και παλεύουν εδώ γύρω μας. Το ίντερνετ και ο γέρος που κρατά ραδιάκι και ακούει μουσική στην Αχαρνών. Τώρα όσο ποτέ, και ίσως για τελευταία φορά, μπορείς να δεις μια ζωή του ’70 και μια του 2050 στο ίδιο κάδρο σε αυτή την πόλη. Νέτφλιξ και ζαχαροπλαστεία. Και αυτή η συνύπαρξη εμένα με τροφοδότησε, με συγκινεί, θεωρώ πως έχει μια ιερότητα, παρότι πια όχι, δεν ανήκω στους εραστές της πόλης αυτής. Πάνε αυτά.

Νύχτα γράφτηκε το βιβλίο. Ήσυχα. Σε πυρετούς και σε διαλείμματα της δουλειάς. Να ένα δύσκολο στοίχημα για μένα. Να γράφεις βιοποριστικά και να γράφεις και αυτά που εμπνέεσαι. Ποιος τραβά τη γραμμή του διαχωρισμού; Κανείς. Στο ίδιο γραφείο γράφονται όλα. Ρεπορτάζ για την εφημερίδα και διηγήματα. Τόποι; Είπα. Αθήνα. Και Μύκονος, προφανώς, με ό,τι έχεις πορεύεσαι. Και ούτε χρυσός, ούτε χάλκινος, Μπρούντζινος. Όπως το σήμερα. Όπως το χρώμα των αρνησίγερων που κάνουν σολάριουμ. Γιατί το σήμερα μέσα του κρύβει μια βαθιά άρνηση να δούμε αυτό που είμαστε. Και μονίμως σαν άθλιοι μικροαστοί ανυπομονούμε για το αύριο. Ας υποσχεθούμε πως τουλάχιστον δεν θα γίνουμε άλλο κρετίνοι. Και ας γράφουμε, γιατί δεν θα μείνει τίποτε μετά. Ευχαριστίες.

Μπρούντζινος
16 διηγήματα μικρής φόρμας
Δημήτρης Μανιάτης
Μετρονόμος
σ. 72
ISBN: 978-618-5339-62-3
Τιμή: 10,60€

Twitter