Βιέννη, Σεπτέμβριος 2020.

Απόγευμα.

Τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του Εγώ μεγάλωνα για σένα… από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου (νοικιασμένο, όχι δικό μου) και παρέα με ένα δροσερό αεράκι ξαναδιαβάζω το πρώτο μου μυθιστόρημα. Οι σελίδες δεν είναι πολλές και αυτό με κάνει να το τελειώσω μέσα σε λίγες ώρες. Έκανα ένα διάλειμμα μόνο να βράσω ακόμη έναν διπλό ελληνικό καφέ, για να με συντροφεύσει μέχρι το τέλος.

«Τα λύτρα θα εξαγοραστούν ακριβά… Η ευτυχία θα λάμψει μια στιγμή σαν πυροτέχνημα… και θα σβήσει για πάντα».

Ήταν οι τελευταίες λέξεις της κυρα-Μαρουσιάννας. Άραγε, ποια είναι αυτή η μυστηριώδης γυναίκα, από πού ήρθε και πώς μπορεί να ορίζει τα πάντα; Είναι η Μοίρα ή απλά μια απεσταλμένη της; Έπιασα το τετράδιο των σημειώσεων που πάντα είναι δίπλα μου και άρχισα να το γεμίζω με σκόρπιες εικόνες.

Ήταν μεσάνυχτα όταν τελείωσα και το φεγγάρι είχε ήδη αρχίσει να λάμπει στο ουρανό. Έριξα μια γρήγορη ματιά για το τι είχα γράψει μέχρι τώρα.

«Μια γυναίκα τρέχει μέσα στη νύχτα κλαίγοντας. Ο καιρός είναι άσχημος. Αέρας-βροχή, τα σύννεφα τρέχουν πολύ γρήγορα και κάθε τόσο εμφανίζεται το ολόγιομο φεγγάρι. Είναι καλοκαίρι. Η γυναίκα είναι έγκυος, την κυνηγούν και τρέχει να σωθεί».

Ωραία εικόνα, σκέφτηκα. Έτσι θα μπορούσε να ξεκινήσει η ιστορία της κυρα-Μαρουσιάννας ή μάλλον της Μαρουσώς. Κι έτσι ξεκίνησε.

Η Μαρουσώ με πήγε σε μέρη που δεν ήξερα, μέρη που δε γνώριζα. Δεν το έβαλα όμως κάτω.

Από εκεί και πέρα όλα έγιναν μαγικά. Τα όνειρά της, που έγιναν και δικά μου, δεν άργησαν να γίνουν λέξεις και οι λέξεις εικόνες. Κοιμόμουνα και ξυπνούσα με τη σκέψη μου σ’ αυτή. Δεν ήμουνα ποτέ μόνος μου, ήταν κι αυτή εκεί πάντα δίπλα μου και με καθοδηγούσε. Υπήρχαν στιγμές που δεν είχα όρεξη να γράψω και, κλείνοντας τα μάτια μου για να ξεκουραστώ, μου αποκάλυπτε ακόμη μια της κίνηση και έτσι συνέχιζα ασταμάτητα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Πολλές φορές κοιμόμουνα πάνω στο πληκτρολόγιο και την επόμενη μέρα που πήγαινα να συνεχίσω ερχόμουν αντιμέτωπος με τη γνωστή παροιμία: «Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά»:

Τον παρακάλεσα. Του είπα με λίγα λόγια αφού θα φύγουνε κάποια στιγμή γιατί να μην το πουλήσει τώρα που βρήκε κι εσένα. Ξαφνικά μύρισε και μου λέει ότι τα φαγητά και παρήγγειλε (!)

Η Μαρουσώ με πήγε σε μέρη που δεν ήξερα, μέρη που δε γνώριζα. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Για να θέλει να πάω εκεί, σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ξεκίνησα να οργανώνω ένα ταξίδι στην Καππαδοκία, εκεί που ξεκινάει η ιστορία της, και θα συνέχιζα στην Κωνσταντινούπολη για να γεμίσω με εικόνες, να περπατήσω στις γειτονιές τους και να μυρίσω το άρωμά τους. Ακυρώθηκε όμως δυστυχώς λόγω της πανδημίας. Το κενό αυτό μού γεμίσανε κάποια βιβλία και ντοκιμαντέρ για την περίοδο 1859-1880. Δεν τα κατάφερα βέβαια έτσι όπως θα ήθελα, αλλά μπήκα λιγάκι στον κόσμο της εποχής εκείνης.

Όταν το πλοίο φτάνει στο λιμάνι του τουρκοκρατούμενου Βόλου, έρχομαι ξανά αντιμέτωπος με άλλη μια δυσκολία. Άλλος κόσμος, άλλες συνθήκες και στα πρόθυρα η απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Δεν με πήρε όμως στιγμή από κάτω, γιατί είχαμε πάντα ο ένας τον άλλον, κι έτσι κάθε εμπόδιο ξεπερνιόταν.

Τα όνειρα της Μαρουσώς ήταν πάντα ο οδηγός της και η κάθε της μέρα γεμάτη εκπλήξεις. Κάθε φορά που κατάφερνε επιτέλους να λύσει έναν γρίφο, βρισκόταν αντιμέτωπη με ακόμη έναν. Το παρελθόν της ξεδιπλωνόταν μαζί με το μέλλον της και το παρόν δεν της άφηνε περιθώρια να ελπίζει ότι κάποτε θα μάθει την αλήθεια. Μέχρι που ένα όνειρο της έδειξε τον τελικό της προορισμό, την Πίνδο, εκεί όπου η Θεσσαλία αγκαλιάζει την Ήπειρο.

Στο τέλος φαίνεται πως βγαίνει κερδισμένη, μα το ταξίδι δεν το επέλεξε η ίδια αλλά κάτι ανώτερο. Η Μοίρα· την οδήγησε εκεί που ήταν γραφτό της να πάει, για να ολοκληρώσει τον σκοπό της.

Μαρουσώ
Θεόδωρος Λιμήτσιος
Ελληνικά Γράμματα
280 σελ.
ISBN 978-960-19-0858-8
Τιμή €12,90

Twitter