Τα ποιήματα αυτής της έκδοσης έχουν επιλεγεί μέσα από ένα υλικό περίπου μιας δεκαετίας, ίσως και κάτι παραπάνω. Εικόνες, εμπειρίες, συναισθήματα και ερωτηματικά συμπυκνώνονται σε αυτή την ποίηση σε πεζό, σε μια προσπάθεια κατανόησης μιας πολυπαραγοντικής πραγματικότητας που δεν «χαρίζεται». Η κατανόηση βέβαια δεν είναι αυτοσκοπός. Συνειδητά ή ασυνείδητα, στόχος είναι η συμφιλίωση με τα γεγονότα, τους ανθρώπους, τις συνθήκες, τα τυχερά ή τα μοιραία, ώστε να μείνουν πίσω, εκεί όπου ανήκουν.

Ο λόγος είναι ευθύς, δεν αφήνει χώρο στη φαντασία, ούτε υπάρχει χρόνος για την πολυτέλεια του καλλωπισμού. Το καθωσπρέπει έχει καταναλωθεί στο θεωρητικό 9.00π.μ. με 5.00μ.μ., που έχει ήδη επιμηκυνθεί σε 9.00π.μ. με 9.00μ.μ., ενίοτε και παραπάνω, οπότε δεν υπάρχει πια ούτε αντοχή, ούτε ανοχή. Τι έχει σειρά; Η οικογένεια; Οι φίλοι; Οι εραστές; Οι κοινωνικές γνωριμίες; Πώς δρουν όλα αυτά για τον έναν που εμφανίζεται κάθε φορά να αυτοβιογραφείται σε κάθε ποίημα; Θα έλεγα ότι είναι μια ποίηση που απευθύνεται στον καθένα. Η σύγχρονη πραγματικότητα των εξωφρενικών ταχυτήτων, των αγεφύρωτων επικοινωνιακών χασμάτων, της υψηλής επικινδυνότητας, της έλλειψης χρόνου και της εντατικοποιημένης μοναξιάς δεν κάνει διακρίσεις. Όλοι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε στη θέση του πρωταγωνιστή, ή της πρωταγωνίστριάς μου, που αναμετράται με τον θυμό, την οργή, τη λύπη, την αγωνία, τον φόβο και την απελπισία.

Συνειδητά ή ασυνείδητα, στόχος είναι η συμφιλίωση με τα γεγονότα, τους ανθρώπους, τις συνθήκες, τα τυχερά ή τα μοιραία, ώστε να μείνουν πίσω, εκεί όπου ανήκουν.

Μοιρολατρικό; Στενάχωρο; Καταθλιπτικό; Σίγουρα θα μπορούσε κάποιος να το δει και έτσι, αυτό το ποιητικό εγχείρημα. Παίρνοντας αυτή την ευκαιρία να εξομολογηθώ, θα έλεγα ότι σαφώς δεν είναι αυτό το θέμα. Το ζητούμενο είναι η δύναμη να αντικρίσεις καταστάσεις και ανθρώπους κατάματα, να συνειδητοποιήσεις τη βιωσιμότητα των επιλογών, να ανακαλύψεις εναλλακτικές και να επιλέξεις, γνωρίζοντας ότι το επιθυμητό σενάριο «δεν είναι στο τραπέζι». H θετική δύναμη ενός εποικοδομητικού ρεαλισμού είναι τελικά το μήνυμα αυτής της ποιητικής προσπάθειας.

Αυτός ο αγώνας δρόμου είναι βέβαια εσωτερικός, σιωπηλός, αλλά ο τερματισμός ηχηρός. Έτσι πήρα την απόφαση για ένα συνολικό τίτλο «Ήχοι και Σιωπές». Η μετάλλαξη των ήχων σε σιωπές και το αντίθετο, στη μέχρι τώρα πορεία μου, με έχει αφήσει ειλικρινά έκπληκτη. Φιλάρεσκες φλυαρίες απέναντι σε σιωπές συνειδητοποίησης, τι οξύμωρο σχήμα αλήθεια!

Είχα απαντήσει σε μια συνέντευξη πριν από λίγους μήνες: «Εκπαιδευόμαστε να μας παρασύρουν οι παντός τύπου εξωστρεφείς που κερδίζουν την προσοχή μας και αγνοούμε εκείνους που για τον όποιο λόγο θεωρούν μάταιο να εκδηλώσουν τι αισθάνονται, ή να δηλώσουν τι σκέφτονται. Πρέπει να μάθουμε να τους ακούμε, λένε πολλά». Όσο το γυρίζω στο μυαλό μου, τόσο καταλήγω ότι αυτή η ποιητική συλλογή έδωσε «ήχο» σε σκέψεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν και συζητήσεις που ποτέ δεν έγιναν.

Και κάπως έτσι μια προσωπική εξομολόγηση, που φοβόμουν να κάνω φωναχτά και πήρα χαρτί και την έγραψα, εξελίχθηκε και σε μια δεύτερη και μια τρίτη και έγινε ρουτίνα το γράψιμο, και χρόνια τώρα πια βλέπω, ακούω, παρατηρώ και γράφω για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, ειδικά εκείνες που στερούνται το «ανθρώπινο» στοιχείο, που οι περισσότεροι από εμάς ταυτίζουν με την αλληλεγγύη, την ανοχή, τη συγκαταβατικότητα, τη διαλεκτικότητα και, πάνω απ’ όλα, το «νοιάζομαι».

Ήχοι και Σιωπές
Νικολέττα Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Βακχικόν
84 σελ.
ISBN 978-960-638-119-5
Τιμή €10,60

Twitter