Τα χέρια της θεάς γράφτηκαν με την ευθύνη εκ μέρους μου ενός τρίτου βιβλίου σε μια ήδη πολύ πετυχημένη σειρά δύο βιβλίων μου από τις Εκδόσεις Πατάκη, που αγαπήθηκαν πολύ από μικρούς και μεγαλύτερους αναγνώστες. Το δέκατο έβδομο κιβώτιο έστρεψε το ενδιαφέρον των αναγνωστών στην αναζήτηση ενός κιβωτίου από το ναυαγισμένο πλοίο του Έλγιν με γλυπτά του Παρθενώνα. Το τέταρτο αλογάκι μάς έκανε να βουτήξουμε στον βυθό ερευνώντας το ναυάγιο των Αντικυθήρων, αφού ένα αλογάκι πεισματικά εξακολουθεί να παραμένει ακόμα και σήμερα, έπειτα από χιλιάδες χρόνια, στο ανάκτορο του Νηρέα προσφέροντάς του ανθρώπινες υπηρεσίες. Και τώρα; Η παρέα των παιδιών μπαίνει σε μια νέα περιπέτεια, όταν η μικρή Αφροδίτη πρέπει να πάει Γυμνάσιο στη Μήλο κι εκεί συναντιέται με τη μαμαζέλ Αφροντιτά, μία ψεύτικη Αφροδίτη που στέκεται ντροπιασμένη στο βάθρο της στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού παριστάνοντας την αυθεντική. Κι η αυθεντική; Η Ελληνίδα Αφροδίτη είναι ακόμα στο Λούβρο να ονειρεύεται τον νόστο της, χωρίς να έχει χέρια. Χέρια που χάθηκαν κατά τη φυγάδευσή της σε μια ξένη χώρα από την απληστία των λωποδυτών που την πήραν μακριά από την πατρίδα της.

Μια ιστορία που συστρατεύει τη νέα παρέα της Αφροδίτης στη Mήλο και, με ηλεκτρονικούς τρόπους επικοινωνίας, και την παρέα των Κυθήρων, επιχειρώντας να συνειδητοποιήσουν τι έγινε τότε μήπως καταλάβουν τι μπορεί να γίνει τώρα, ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Αλλά το βιβλίο έχει και τον συμβολισμό του, αφού η μικρή ηρωίδα Αφροδίτη προσπαθεί να ενσωματωθεί σε ένα νέο περιβάλλον μακριά από τους φίλους της σε Κύθηρα και Αθήνα ζώντας όμως κοντά στη γιαγιά της Αφροδίτη, που λόγω ηλικίας σιγά σιγά την εγκαταλείπουν τα χέρια της. Σε όλα τα βιβλία μου, μου αρέσει να πλέκω την αλήθεια με το ψέμα, την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία, να δημιουργώ κόσμους που δεν είναι εξωπραγματικοί αλλά αναγνωρίσιμοι, παρότι στα μυθιστορήματά μου συμβαίνουν πράγματα που δεν γίνονται στην πραγματική ζωή. Μου αρέσει να ζωντανεύω τα αγάλματα, να τους δίνω φωνή, αισθήματα, ρόλο στη ζωή και μια ευκαιρία να συνομιλήσουν με τα παιδιά του τώρα, τα παιδιά της τεχνολογίας, των tablets, της κονσόλας, των υπολογιστών, που ομολογουμένως λατρεύουν τις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας.

Στόχος μου είναι να ερεθίσω τη φαντασία των παιδιών, να «χτυπήσω» στον αυθορμητισμό τους.

Δεν ξεκινώ να γράφω με ένα «μήνυμα» στον νου μου, που πρέπει σώνει και καλά να βγει στους αναγνώστες. Στόχος μου είναι να ερεθίσω τη φαντασία των παιδιών, να «χτυπήσω» στον αυθορμητισμό τους. Να εκκινήσω τη σκέψη τους και πάνω απ’ όλα, εφόσον μιλάμε για λογοτεχνία, να απολαύσουν μια ιστορία, μια περιπέτεια με ήρωες συνομήλικούς τους αλλά και σημαντικές προσωπικότητες της ζωής, όπως ένας αρχαιολόγος, ένας καπετάνιος που ακολούθησε τα όνειρά του ταξιδεύοντας στον κόσμο, ένας κληρικός που αφιερώνει τη ζωή του στον Θεό, μια γιαγιά που μαγειρεύει λιχουδιές για όλους προσφέροντας πάνω απ’ όλα αγάπη και φροντίδα, ένας πατέρας που χάνοντας τη δουλειά του στη μεγάλη πρωτεύουσα αναγκάζεται να εγκαταλείψει το κλεινόν άστυ για να γυρίσει με λίγο κατεβασμένα μούτρα αλλά και με διάθεση να ξαναζήσει εκεί που μεγάλωσε, επιχειρώντας μια νέα αρχή στη ζωή του. Νιώθω περήφανος και καμαρώνω γι’ αυτό που μπορώ να δίνω σε παιδιά και εφήβους, όταν για παράδειγμα οι αναγνώστες μου αγοράζουν το επόμενο βιβλίο μου, επειδή έχουν διαβάσει τα προηγούμενα, όταν με την αφοπλιστική τους ειλικρίνεια και θάρρος διορθώνουν εμάς τους μεγάλους, ακόμα και τους γονείς τους, απαγορεύοντάς μας να ξαναχαρακτηρίσουν τα Παρθενώνεια γλυπτά μας ως «Ελγίνεια μάρμαρα», όταν αρχίζουν να βλέπουν ως πρότυπα ανθρώπους με θέληση και δύναμη να παλέψουν, να διεκδικήσουν, να κοντραριστούν με την αμάθεια και το απνευματικό ρεύμα της εποχής.

Στους ήρωές μου δίνω ό,τι έχει κι ένα παιδί του σήμερα, δεν του απαγορεύω το κινητό, δεν ντρέπεται να στείλει sms, γνωρίζει και χειρίζεται με απίστευτη άνεση την τεχνολογία, αλλά μαθαίνει και να τη χρησιμοποιεί για να επικοινωνεί ουσιαστικά με τους συμμαθητές του, να ψάχνει υποθέσεις, να ερευνά στοιχεία, να δρα και να βιώνει καταστάσεις, παρά να αποχαυνώνεται σε ένα δωμάτιο. Στους ήρωές μου δίνω τη δυνατότητα συμμετοχής ακόμα κι αν αντιμετωπίζουν μια αναπηρία, ακόμα κι αν δεν είναι άριστοι μαθητές στο σχολείο, ακόμα κι αν οι άλλοι τούς κοιτάζουν με μισό μάτι. Απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής στην περιπέτεια είναι να μπορούν να ονειρεύονται, να μη χάνουν τη φρεσκάδα της ηλικίας τους, να τολμούν να βουτούν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας σε απύθμενα βάθη βγαίνοντας κάποτε στο φως πασίχαροι. Είναι παιδιά που αγαπούν τη φύση, συνομιλούν με το περιβάλλον τους και με την ιστορία, μαθαίνουν πως πάντα υπάρχει μια ελπίδα στη ζωή, αρκεί να μην παύουν να την κυνηγούν.

Τα χέρια της θεάς μπορεί να είναι τα χέρια όλων μας, που αν αδρανήσουμε και εφησυχάσουμε, θα είναι σαν να μην τα έχουμε, σαν να μας τα έκοψαν βίαια όσοι πασχίζουν να μας κρατούν ακρωτηριασμένους για τα δικά τους συμφέροντα. Η Λογοτεχνία για μένα δεν είναι μακριά από τη ζωή, δεν είναι σαν τη ζωή, είναι η ίδια η ζωή, αυτή που αξίζουμε, κάποτε τη χάνουμε αλλά είμαι σίγουρος ότι θα την ξανακατακτούμε όταν παραμένουμε ζωντανοί, μαχητές και ήρωές της.

Τα χέρια της θεάς
Διονύσης Λεϊμονής
Εκδόσεις Πατάκη
σ. 128
ISBN: 978-960-16-8585-4
Τιμή: 6,60€

Twitter