Γεννήθηκα στην Αθήνα τον προηγούμενο αιώνα κι εκεί μεγάλωσα. Τα μετέπειτα χρόνια μου, μοιρασμένα μεταξύ της γενέτειρας και του πανέμορφου θεσσαλικού κάμπου. Πλέον ζω μόνιμα με την οικογένειά μου στο Μουζάκι Καρδίτσας και κάνω αυτό που αγαπάω στη ζωή μου περισσότερο – πλάθω ιστορίες, πότε με λόγο πεζό και πότε σε μορφή ποιητική. Το παιδί μου και ο χρόνος ήταν οι καταλύτες που με οδήγησαν να μοιραστώ τις λέξεις μου, τις εικόνες μου. Μεγαλώνοντας άρχισα να αντιμετωπίζω διαφορετικά την πάροδο του χρόνου. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλές φορές ο χρόνος αποφασίζει πότε εμείς θα κάνουμε κάτι, παρά εμείς σε ποιο χρόνο θα το κάνουμε. Υπάρχει ένας συγχρονισμός πραγμάτων που, όταν ωριμάσει και γίνει ιδανικός, τότε υλοποιούνται οι σκέψεις μας, οι επιθυμίες μας, οι ευχές μας.

Αν και υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι την Αθήνα σχεδόν νοσταλγικά, αγαπώ το κάθε τι που έχει να κάνει με τον τόπο όπου ζω. Τούτος ο τόπος μού προσφέρει την άμεση και καθημερινή επαφή με τη φύση –που λατρεύω– και θεωρώ πως η διαβίωσή μας κοντά στο φυσικό μας περιβάλλον μάς γειώνει και μας φορτίζει με την ενέργεια που χρειαζόμαστε ως άνθρωποι για να ζούμε πιο ισορροπημένα. Αγαπώ αυτόν τον τόπο, ναι. Αγαπώ τους ανθρώπους του. Και τις καλοσύνες τους, αλλά και τις ιδιαιτερότητές τους. Ο τόπος αυτός μου δίνει τη δυνατότητα να παρατηρώ τα πάντα πιο στοχευμένα, μιας και τα πάντα εδώ αποκτούν πιο ευδιάκριτες διαστάσεις.

Από τη συλλογή διηγημάτων μου Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων & άλλα διηγήματα, οι δέκα πρώτες ιστορίες διαδραματίζονται στην ευρύτερη περιοχή της δυτικής Θεσσαλίας, από όπου έχω και τις πιο πολλές αναμνήσεις ως παιδί. Βέβαια, τέτοιοι άνθρωποι και συμπεριφορές υπάρχουν παντού, σε όλη την Ελλάδα, σε όλον τον κόσμο. Στο σύνολό τους, όμως, όλοι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μου, μαζί με τα υπόλοιπα δώδεκα διηγήματα της συλλογής, έχουν κοινά γνωρίσματα ως χαρακτήρες, ζουν με πάθος και ένταση, παλεύουν χωρίς κανέναν συμβιβασμό. Οι άνθρωποι που δίνουν σάρκα και οστά στις ιστορίες μου προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Άλλοτε είναι φτωχοί στην τσέπη, στο μυαλό ή στην καρδιά και άλλοτε όχι.

Τα πρόσωπα των ιστοριών μου ήρθαν και με βρήκαν. Δεν με άφηναν σε ησυχία μέχρι να καταγράψω την ιστορία του καθενός, που ανακαλούσα σαν μια ανεπαίσθητη ανάμνηση. Μια ταμπακιέρα, ένα χαμάμ, ένα προξενιό, ένας πίνακας ζωγραφικής, κομμάτια πρόσφορο… Πράγματα που λειτούργησαν για μένα καταλυτικά. Μικρά κομμάτια πραγματικότητας, που ωρίμασαν μέσα μου και περίμεναν την ώρα τους να γεννηθούν. Για κάποιον που γράφει, η έμπνευση είναι μονόδρομος. Πρέπει να εκτονωθεί, αλλιώς τον στοιχειώνει. Πρέπει να γράψει και να επέλθει μέσα του μια κάθαρση, να δημιουργηθεί και πάλι η γαλήνη που θα προσκαλέσει την επόμενη καταιγίδα, την επόμενη έμπνευση, την επόμενη ιστορία. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βιώνω.

Η Ελλάδα έχει μακρά παράδοση στο διήγημα. Ίσως και μένα οι διδακτικές μου αφετηρίες με ώθησαν να αγαπήσω πολύ την πυκνότητα του λόγου που χαρακτηρίζει τα διηγήματα. Στην καθημερινότητά μας ανταλλάσσουμε με τους οικείους μας ιστορίες, μοιραζόμαστε σημαντικές πληροφορίες αλλά και κρυμμένα νοήματα μέσα σε μια σύντομη κουβέντα. Γελάμε, κλαίμε, προσδοκούμε, αγαπάμε, απαξιούμε, πολλές φορές με λίγες μόνο λέξεις. Αυτό επέδρασε δυναμικά μέσα μου. Θέλησα να χωρέσω στη μικρή φόρμα του διηγήματος ολόκληρες ζωές. Είναι μια πρόκληση με θετικό πρόσημο.

Επίσης, λατρεύω τις μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις μας στη γλώσσα μας, στα έθιμά μας. Μου αρέσει να καταλαβαίνω τη γλώσσα που μιλάνε οι πατριώτες μου, γιατί έτσι μπορώ να νιώσω καλύτερα τι λένε. Κι εμένα με ενδιαφέρουν πολύ τα αισθήματα των ανθρώπων, το γιατί, το πώς, το πότε. Καθόλου δε με δυσκόλεψε η ντοπιολαλιά μας, παρόλο που δεν μπορώ να τη μιλήσω. Από παιδί όμως έχω μάθει να την ακούω και να την καταλαβαίνω σε βάθος. Με τη σοβαρότητά της, με τα χωρατά της, με το ηχόχρωμά της.

Γενικότερα πρεσβεύω πως ό,τι έχει να γράψει κάποιος συγγραφέας, καλό θα ήταν να πηγάζει ανεπιτήδευτα από μέσα του και όχι κατόπιν προσπάθειας να ακολουθήσει μια κάποια πεπατημένη οδό που έχει αποδειχτεί επιτυχημένη. Εγώ στις ιστορίες μου καταθέτω τη δική μου ψυχή.

Τα πρόσωπα των ιστοριών μου ήρθαν και με βρήκαν. Δεν με άφηναν σε ησυχία μέχρι να καταγράψω την ιστορία του καθενός, που ανακαλούσα σαν μια ανεπαίσθητη ανάμνηση.

Θυμάμαι τον εαυτό μου από παιδί να παρατηρεί τον κόσμο με μια ματιά καταγραφική, όπως ένα παιδί που ασυνείδητα προσπαθεί να «χωνέψει» έννοιες αφηρημένες. Αυτό το έχω ακόμα. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, τους αγαπώ, προσπαθώ να τους κατανοήσω. Γιατί αυτό και όχι εκείνο, γιατί έτσι και όχι αλλιώς… Ίσως αυτό με οδήγησε να σπουδάσω κοινωνιολογία. Σίγουρα όμως κάποια στιγμή με οδήγησε στο να γράψω, κάνοντας την αρχή πριν από πολλά χρόνια, σαν μια προσπάθεια αποτύπωσης, αποταμίευσης όσων προσλάμβανα.

Πριν από τρία χρόνια ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό, αλλά και την ανάγκη μου για μια καλαίσθητη παρουσίαση και μια ευγενική διαχείριση και επικοινωνία και προς αυτή την ίδια τη λογοτεχνία, αλλά και προς τους δημιουργούς της. Σε μία πορεία παγκοσμιοποίησης που όλα φαντάζουν να φτωχαίνουν, η πνευματική ένδεια είναι χειρότερη κατ’ εμέ. Η συναισθηματική στειρότητα. Η αναλγησία. Και έναντι αυτών μάχομαι.

Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων & άλλα διηγήματα
Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα
Εκδόσεις Πνοή
222 σελ.
ISBN 978-618-5307-54-7
Τιμή €13,00

Twitter